Ειναι ενα μικρο νεκροταφειο στα μειχια της καρδιας που οσο περνουν τα χρονια μεγαλωνει.
Καποτε οταν ησουνα παιδι πηγαινες και επαιζες εκει. Στο απεραντο γρασιδι πηδουσες και τιναζες τα χερακια σου να γεμισει πεταλουδες ο τοπος. Εκατομμυρια πολυχρωμες πεταλουδες που κυνηγουσες με χαμογελα και επιανες με φιλια στον αερα. Δεν σε ενοιαζε το αυριο. Που παει να πει ησουνα ελευθερη απο το βαρος της σκεψης. Της υπαρξης. Της θνητοτητας. Ολα εμοιαζαν αιωνια. Και συ νομιζες πως υπηρχες απο παντα για παντα. Η αφαιρεση ανυποστατη εννοια στο λεξιλογιο του νου. Μοναχα η προσθεση. Τα προσωπα που εβρισκες καθε καινουργια μερα στο λιβαδι σου. Ενα κι αλλο ενα κι αλλο ενα κι ενα ακομη. Το φορεμα σου σκιζοταν σαν κυλιοσουνα κατω. Ματωναν τα γονατα σου απο ενα παραπατημα. Τοτε εκλαιγες για πολυ απλα πραγματα. Κι επειτα γελουσες το ιδιο απλα. Δεν ηταν δυσκολο να εισαι Εσυ γιατι τοτε ησουνα το αδιαιρετο ολον του εαυτου σου.
Ωσπου οι προσθεσεις δεν φτανανε να μετρανε τους ωμους που αγκαλιαζες ή τα στοματα που σε χτυπουσανε. Εφτασες στον πολλαπλασιασμο και διχως να το πολυκαταλαβεις ο πολλαπλασιασμος εφερε την αφαιρεση ανταμα του. Μια μερα σηκωθηκες απο το κρεββατι για να κανεις τις καθημερινες σου ρουτινες. Πηγες στο μπανιο, επλενες το προσωπο σου, χτενισες τα μαλλια σου και γυρισες στο δωματιο σου να ντυθεις. Και τοτε σε ειδες ακομα κοιμισμενη απο τα χτες. Ο αδερφος σου σε ξυπνουσε και συ συνειδητοποιησες πως αρχισες να διαιρεισαι. Πλεον δεν χρειαζοταν να εισαι εδω ή εκει. Μπορουσες να εισαι παντου. Την ιδια στιγμη. Στον παραλληλο χρονο. Και πιστευες αυτο θα σε κανει ευτυχισμενη. Κατειχες το κουαρτρετο της γνωσης. Και πιστευες πως η γνωση ειναι κατι καλο. Θα μπορουσες να επισκεπτεσαι το λιβαδι της παιδικοτητας σου οποτε ηθελες. Ισως θα μπορουσες να μεινεις εκει για παντα. Και η σκεψη αυτη σε συνεπηρε σε μια θυελλα αισιοδοξιας για τα μελλουμενα.
Οταν ξαναπηγες ομως στο λιβαδι τιποτα δεν ηταν οπως το θυμοσουνα. Το πρασινο ειχε λιγοστεψει για χαρη του γκριζου. Πετ
ρινες στηλες με ονοματα χαραγμενα επανω. Τα ονοματα της αφαιρεσης. Ορισμενα ισα ισα που τα θυμοσουνα. Αλλα σου σουβλιζαν το μυαλο. Νερο κυλουσε απο πανω ως κατω σου σαν ειδες αυτο που στ' αληθεια ειχε συμβει στο λιβαδι σου. Ηταν πλεον νεκροτοπος. Και στην ακρη εστεκε λιγο πιο διακριτικα το νεκροταφειο των ερωτων σου. Πλησιαζεις και μια μια προσκυνας τις στηλες. Μεχρι που πηγαινεις στον πιο νωπο ταφο και σκαλιζεις το χωμα. Ανοιγεις το φερετρο και κοιταζεις με λαχταρα το ομορφο προσωπο. Γδυνεσαι και του δινεσαι γιατι ακομη ειναι ζεστο το σωμα του και εσυ κρυωνεις. Κρυωνεις τοσο πολυ. Συνεχιζεις να κρυωνεις ακομα κι οταν φιλας τα χειλια που δεν ανταποκρινονται. Κι ετσι γυμνη τρεχεις μακρια απο τις στηλες και το γκρι και τα ονοματα της αφαιρεσης.
Τρεχεις στον τοπο που απομεινε ανθισμενος και στις φωνες που προφερουν με γλυκυτητα ακομα το ονομα σου προσπαθωντας να μην γυρισεις ουτε μια φορα το κεφαλι.
Καποτε οταν ησουνα παιδι πηγαινες και επαιζες εκει. Στο απεραντο γρασιδι πηδουσες και τιναζες τα χερακια σου να γεμισει πεταλουδες ο τοπος. Εκατομμυρια πολυχρωμες πεταλουδες που κυνηγουσες με χαμογελα και επιανες με φιλια στον αερα. Δεν σε ενοιαζε το αυριο. Που παει να πει ησουνα ελευθερη απο το βαρος της σκεψης. Της υπαρξης. Της θνητοτητας. Ολα εμοιαζαν αιωνια. Και συ νομιζες πως υπηρχες απο παντα για παντα. Η αφαιρεση ανυποστατη εννοια στο λεξιλογιο του νου. Μοναχα η προσθεση. Τα προσωπα που εβρισκες καθε καινουργια μερα στο λιβαδι σου. Ενα κι αλλο ενα κι αλλο ενα κι ενα ακομη. Το φορεμα σου σκιζοταν σαν κυλιοσουνα κατω. Ματωναν τα γονατα σου απο ενα παραπατημα. Τοτε εκλαιγες για πολυ απλα πραγματα. Κι επειτα γελουσες το ιδιο απλα. Δεν ηταν δυσκολο να εισαι Εσυ γιατι τοτε ησουνα το αδιαιρετο ολον του εαυτου σου.
Ωσπου οι προσθεσεις δεν φτανανε να μετρανε τους ωμους που αγκαλιαζες ή τα στοματα που σε χτυπουσανε. Εφτασες στον πολλαπλασιασμο και διχως να το πολυκαταλαβεις ο πολλαπλασιασμος εφερε την αφαιρεση ανταμα του. Μια μερα σηκωθηκες απο το κρεββατι για να κανεις τις καθημερινες σου ρουτινες. Πηγες στο μπανιο, επλενες το προσωπο σου, χτενισες τα μαλλια σου και γυρισες στο δωματιο σου να ντυθεις. Και τοτε σε ειδες ακομα κοιμισμενη απο τα χτες. Ο αδερφος σου σε ξυπνουσε και συ συνειδητοποιησες πως αρχισες να διαιρεισαι. Πλεον δεν χρειαζοταν να εισαι εδω ή εκει. Μπορουσες να εισαι παντου. Την ιδια στιγμη. Στον παραλληλο χρονο. Και πιστευες αυτο θα σε κανει ευτυχισμενη. Κατειχες το κουαρτρετο της γνωσης. Και πιστευες πως η γνωση ειναι κατι καλο. Θα μπορουσες να επισκεπτεσαι το λιβαδι της παιδικοτητας σου οποτε ηθελες. Ισως θα μπορουσες να μεινεις εκει για παντα. Και η σκεψη αυτη σε συνεπηρε σε μια θυελλα αισιοδοξιας για τα μελλουμενα.
Οταν ξαναπηγες ομως στο λιβαδι τιποτα δεν ηταν οπως το θυμοσουνα. Το πρασινο ειχε λιγοστεψει για χαρη του γκριζου. Πετ
ρινες στηλες με ονοματα χαραγμενα επανω. Τα ονοματα της αφαιρεσης. Ορισμενα ισα ισα που τα θυμοσουνα. Αλλα σου σουβλιζαν το μυαλο. Νερο κυλουσε απο πανω ως κατω σου σαν ειδες αυτο που στ' αληθεια ειχε συμβει στο λιβαδι σου. Ηταν πλεον νεκροτοπος. Και στην ακρη εστεκε λιγο πιο διακριτικα το νεκροταφειο των ερωτων σου. Πλησιαζεις και μια μια προσκυνας τις στηλες. Μεχρι που πηγαινεις στον πιο νωπο ταφο και σκαλιζεις το χωμα. Ανοιγεις το φερετρο και κοιταζεις με λαχταρα το ομορφο προσωπο. Γδυνεσαι και του δινεσαι γιατι ακομη ειναι ζεστο το σωμα του και εσυ κρυωνεις. Κρυωνεις τοσο πολυ. Συνεχιζεις να κρυωνεις ακομα κι οταν φιλας τα χειλια που δεν ανταποκρινονται. Κι ετσι γυμνη τρεχεις μακρια απο τις στηλες και το γκρι και τα ονοματα της αφαιρεσης.Τρεχεις στον τοπο που απομεινε ανθισμενος και στις φωνες που προφερουν με γλυκυτητα ακομα το ονομα σου προσπαθωντας να μην γυρισεις ουτε μια φορα το κεφαλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου