Καποιος τραβαει τα λουρια απο ψηλα και η μαριονετα χορευει τα καθημερινα της βηματα. Κοιμαται. Ξυπναει. Χαμογελαει. Πεταει βλεμματα κι αστεια. Λογια σε φιλους. Η αγαπη που νιωθει σαν εγκλωβισμενη βομβα σκαει και αφηνει μεσα της εναν λευκο νανο. Αδρανη. Ανημπορο να αγκαλιασει εκεινους που θελει να κλεισει σ' ενα φιλι απ' ακρη σ' ακρη. Δεν τους φτανει. Μενει να κοιταζει απο εκει κατω σαν τα παιδια. Μονο που δεν ειναι παιδι. Μα αθελα του πληγωνει τις αφταστες αγκαλιες με τη σκληροτητα που πληγωνουν τα παιδια. Ποτε μου δεν σκεφτηκα ποσο πρεπει να πονανε τα αγαπημενα προσωπα οταν με βλεπουν να μην μπορω να εκφρασω τις λεξεις μου με χειρονομιες. Η αληθεια ειναι πως ειμαι τυχερη. Τυχερη για τα φλουρια μου. Τυχερη για το ποσο μ
ου λειπουνε. Τυχερη που μου λεει το Κινεζακι μου συνεχεια ποσο μ' αγαπαει. Και ξερω πως το κανει κυριως γιατι ξερει οτι το εχω αναγκη εγω. Οχι απλως να μου το δειχνουν πως μ' αγαπουν. Μα και να μου το λενε. Συνεχεια.. Συνεχεια.. Η μαριονετα αφηνεται στην ιεροτελεστια της χημειας που παιζει τραμπαλα και απλα ελπιζει να την ξαφνιασει το αυριο. Μα περισσοτερο απο ολα ελπιζει να ξεγελασει τον παιχνιδοπαιχτη και εκει που θα εχει χαλαρωσει κουρασμενος τα σκοινια μ' ενα δυνατο, απροσμενο τιναγμα να σπασει τη χορωδια κινησεων και με ορμη, με οση δυναμη εχει σε καθε κυτταρο του νου να φωναξει την μοναδικη πηγη ευτυχιας της. Να μην σταματησει να φιλαει εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα και καθε φλουρι της--παλιο ή νεο--συνεχεια. Αληθινα. Αβασταχτα. Βιασμενα αβιαστα. Και να μην αφησει κανεναν να αρθρωσει λεξη. Γιατι οι λεξεις ειναι πηγη παρεξηγησεων και δεν θελω αλλες παρεξηγησεις. Κι αν με κυνηγαει αυτη η καταραμενη καταρα ας ειναι. Στο πλαι της θελω να μαθω να χορευω και να τραγουδαω και να αγαπω το καθε ανεκτιμητο χερι που με πιανει καθε φορα λιγο προτου πεσω. Και θελω να το θυμαστε ολοι σας, ακομα κι οταν οι μεταμορφωσεις μου το λησμονουνε. . Ποσο βαθια, τρεχουμενα, διαφανα, χωρις να περιμενω τιποτα, παιδιαστικα, ανυπομονα, σκληρα, αθελητα, ασυναιρετα, παντοτινα σας αγαπαω. . Ολους και εναν εναν και τοσο ξεχωριστα.
ου λειπουνε. Τυχερη που μου λεει το Κινεζακι μου συνεχεια ποσο μ' αγαπαει. Και ξερω πως το κανει κυριως γιατι ξερει οτι το εχω αναγκη εγω. Οχι απλως να μου το δειχνουν πως μ' αγαπουν. Μα και να μου το λενε. Συνεχεια.. Συνεχεια.. Η μαριονετα αφηνεται στην ιεροτελεστια της χημειας που παιζει τραμπαλα και απλα ελπιζει να την ξαφνιασει το αυριο. Μα περισσοτερο απο ολα ελπιζει να ξεγελασει τον παιχνιδοπαιχτη και εκει που θα εχει χαλαρωσει κουρασμενος τα σκοινια μ' ενα δυνατο, απροσμενο τιναγμα να σπασει τη χορωδια κινησεων και με ορμη, με οση δυναμη εχει σε καθε κυτταρο του νου να φωναξει την μοναδικη πηγη ευτυχιας της. Να μην σταματησει να φιλαει εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα και καθε φλουρι της--παλιο ή νεο--συνεχεια. Αληθινα. Αβασταχτα. Βιασμενα αβιαστα. Και να μην αφησει κανεναν να αρθρωσει λεξη. Γιατι οι λεξεις ειναι πηγη παρεξηγησεων και δεν θελω αλλες παρεξηγησεις. Κι αν με κυνηγαει αυτη η καταραμενη καταρα ας ειναι. Στο πλαι της θελω να μαθω να χορευω και να τραγουδαω και να αγαπω το καθε ανεκτιμητο χερι που με πιανει καθε φορα λιγο προτου πεσω. Και θελω να το θυμαστε ολοι σας, ακομα κι οταν οι μεταμορφωσεις μου το λησμονουνε. . Ποσο βαθια, τρεχουμενα, διαφανα, χωρις να περιμενω τιποτα, παιδιαστικα, ανυπομονα, σκληρα, αθελητα, ασυναιρετα, παντοτινα σας αγαπαω. . Ολους και εναν εναν και τοσο ξεχωριστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου