Die Verwandlung

Als Maria-Electra eines Morgens aus unruhigen Träumen erwachte, fand sie sich in seinem Bett zu einem ungeheueren Ungeziefer verwandelt.

Soon this space will be too small
And I'll go oustide
To the huge illside
Where the wild winds blow
And the cold stars shine

Ειναι φορες που οι λεξεις μετρανε σε χρονο και οι πραξεις σε τοπο. Ειναι φορες που ματια φυτρωνουν στο πισω μερος του κεφαλιου και βλεπεις εκεινα που δεν θες να δεις. Εκεινα που περασανε και που ολοι τα ραινουν εκεινες τις κοινοτοπες εκφρασεις: "μην τα σκεφτεσαι" ή "αν δεν ειχαν συμβει αυτα τοτε δεν θα ησουν ο ανθρωπος που εισαι τωρα".
Και ποιος ειναι τοσο βεβαιος οτι θελουν ολοι να ειναι αυτο που ειναι τωρα.

Ειναι φορες που ολοι δρομοι που επελεξες και σε 'φεραν στο σημερα μοιαζουν τοσο λαθος. Απο την πρωτη εκεινη γαμημενη ανασα πριν εικοσι πεντε χρονια και εντεκα μηνες. Ολα και ολοι τοσο λαθος. Καθε μια επιλογη για πραξη ή μη-πραξη τοσο λαθος.

I'll put my foot
On the living road
And be carried from here
To the heart of the world

Και δεν εισαι εσυ πλεον. Αυτο στο οποιο εχεις μεταμορφωθει σε ολη τουτη τη διαδρομη του χαους κατεληξε σε ενα πλασμα που δεν σου μοιαζει καθολου.
Κοιτα πως κουνα τα χερια. Αυτα τα σημαδεμενα ποδια δεν ειναι τα δικα σου. Αυτο το γυμνο κεφαλι δεν ειναι το δικο σου κεφαλι. Ολη η φαντασια στεγνωσε κι εμεινε η φτηνια. Εμειναν τα δωματια φοβου. Εμειναν οι προδοσιες. Οχι οι προσδοκιες. Χαθηκαν κι αυτες. Κι ετσι χαμενη παραμενεις. Και ετσι ισως παραμεινεις. Και: "ειναι στο χερι σου", λενε. Και συ που δεν ξερεις ποιον να πιστεψεις. Δεν εχεις σε τι να πιστεψεις. Απλως απουσιαζεις.

I'll be strong as a ship
And wise as a wale
And I'll say the three words
That will save us all
And I'll say the three words
That will save us all

Ποιες ειναι αυτες οι τρεις λεξεις.
Εγω δεν μπορω ουτε τον εαυτο μου να σωσω. Μην μου ζητατε να σωσω τον κοσμο.

Soon this space will be too small
And I'll laugh so hard
That the walls cave in

Θελω να γελασω τοσο δυνατα. Θελω να γελασω τοσο φωναχτα. Θελω να παρω ενα ενα τα φλουρια και να τα σπασω, να τα καψω, να καψω αυτο το γλιδερο Ungeziefer που νομιζει πως ειναι εγω. Μα δεν ειναι εγω.

Και θα πεθανω τρεις φορες.

Θα πεθανω πολλες παραπανω.

Πεθαινομαι απο λιγο καθε μερα.

The I'll die three times
And be born again
In a little box
With a golden key
And a flying fish
Will set me free

Ενα ιπταμενο ψαρι θα με απελευθερωσει απο αυτο που ειμαι αναγκασμενη να ειμαι. Ακομα και η αγαπημενη Grete επαψε να μου φερνει ενα πιατο φαγητο. Μονη σου πρεπει να μαθεις να ζεις απο δω και περα μικρο, απαισιο μου Ungeziefer .
Soon this space will be too small
All my veins and bones
Will be burned to dust
You can throw me into
A black iron pot
And my dust will tell
What my flesh would not

Δεν ειναι πλεον η μοναξια που φοβιζει. Δεν ειναι πλεον οι γυρισμενες πλατες που σε βουλιαζουν και σε λουζουν μια πελωρια θαλασσα να πνιγεις μεσα της. Τις εχεις μαθει τοσο καλα πια που δεν θυμασαι ουτε καν τα προσωπα μπροστα απο αυτες τις πλατες. Δεν ειναι ουτε καν ολη αυτη η σκληροτητα της Grete. Γιατι δεν σε νοιαζει. Κανεις δεν σε νοιαζει. Το χειροτερο δεν ειναι κανενας Φοβος σου που θα σε πλευρισει σε εναν βιασμο περα καθε σκληροτητας.

Το χειροτερο ειναι να βλεπεις τον εαυτο σου μεταμορφωμενο.
Να στεκεσαι εκει με τα κολλημενα ματια στο σβερκο. Και απλα να κοιτας. Τιποτα δεν μπορεις να κανεις για οσα εγιναν. Κανενα τερας να σκοτωσεις. Καμια φωνη να βαλεις. Απλως κοιτας. Και τα ματια σου τρεχουν διχως να κλαινε.

Soon this space will be too small
And I' ll go outside

And I' ll go outside

Μια γωνια που να σε γιτωσει απο ολη την ασχημια γυρω σου υπαρχει;
Αυτη η μαγικη μηχανη που θα ξεχασεις ολη την παλια Βρωμια που σε βρηκε και δεν λεει να φυγει απο πανω σου οσες φορες κι αν κανεις μπανιο να την πεταξεις. Υπαρχει; Αηδια. Μια πελωρια αηδια.
Και παλι απο την αρχη θυμος.

Και αναρωτιεσαι γιατι αυτη η αηδια επρεπε να συναντησει εσενα και γιατι ησουν τοσο αφελης.

Και αναρωτιεσαι αν ο Χρηστος ειχε δικιο.

Κι αναρωτιεσαι που πηγαν ολοι.

Κι αναρωτιεσαι αν η μεταμορφωση σου ειναι μονιμη πλεον.
Κι υστερα τιποτα.
Απλα. Τιποτα.