Φτερα φυτρωμενα στις πλατες ολων των αλλοκοτων πλασματων για να βρουνε τον ανοητο δρομο προς μια αστικη ευτυχια τοσο φτιασιδωμενη που μεγαλες αναγκες ντυνονται τα ρουχα μεγαλων λεξεων. Αυνανιστικες εαυτοπροσωπες αγαπες κουβαλανε έταιρες αυνανιστικες αγαπες σε ενα σμιξιμο αυτοαποκαλουμενου ρομαντικου δυαδικου ζευγαρωματος. Εφημερες μερες, εφημερες αγκαλιες, εφημερα φιλια, εφημερα λογια, εφημερα χαμογελα. Μια διαρκης εφημεροτητα που γινεται κατανοητη με το ευθραυστο του εφημερου παροντος λεπτου. Ονοματα γραμμενα στο νερο. Ολα τα ονοματα. Ολες οι μερες. Και ολες οι σχεσεις.
Σε μια συνεχως ρεουσα υπαρκτοτητα η δικη σουακινησιαμοιαζει αλλοκοτη. Σχεδον ηλιθια. Αν οχι εντελως ηλιθια.
ΓέννησητουJohn Kennedy Tooleστην New Orleans της Louisiana
1953
Σε ηλικία 16 χρονων ολοκληρωνει την πρωτη του συγγραφικη αποπειρα (The Neon Bible) που θα εκδοθει μετα το θανατο του
1958
Πτυχιο φιλολογιας απο το πανεπιστημιο Tulane. Εκεινη την περιοδο δουλεψε για λιγο σε μια βιομηχανια αντρικων ενδυματων
1959
Μαστερ αγγλικης λογοτεχνιας του πανεπιστημιου Columbia
1959-1960
Διδασκει στο πανεπιστημιο της νοτιοδυτικης Λουιζιανα
1960-1961
Διδασκει στο Hunter College
1961-1963
Υπηρετει τη στρατιωτικη του θητεα στο Puerto Rico, κατα τη διαρκεια της οποιας συγγραφει το A Confederacy of Dunces
1963-1964
Διδασκει στο Dominical College, ενω υποβαλλει το χειρογραφο του βιβλιου του σε διαφορους εκδοτες παιρνοντας συνεχως αρνητικες απαντησεις. Περνουσε πολλες ωρες του στη Γαλλικη Συνοικια την περιοδο εκεινη με μουσικους και σε μια τουλαχιστον περιπτωση βοηθησε εναν μουσικο να πουλησει tamales με το καροτσακι του
1965
Μετα απο αλλεπαλληλες αναθεωρησεις ο Νεουορκεζος εκδοτης Robert Gottlieb απορριπτει τελικα την εκδοση του βιβλιου
26 Μαρτιου 1969
Αυτοκτονει στο Biloxi του Μισσισιπη με γκαζι. Καποιοι λενε πως φταιει η απογοητευση του για το βιβλιο που δεν εκδιδεται. Καποιοι μιλουν για ενα ασφυκτικο οικογενειακο περιβαλλον και αλλοι για την κρυφοομοφυλοφιλια του που δεν εντεχε να κρυβει πια... Τελικα οποιος κι αν ηταν ο λογος (η μητερα του κατεστρεψε το σημειωμα που αφησε στο σημειο της αυτοκτονιας του και ουδεποτε αποκαλυψε το περιεχομενο του) δεν εχει καμια σημασια....
1980
Εκδοση του Συνασπισμου Ηλιθιων απο τις εκδοσεις Louisiana State University Press, με προλογο του Walker Percy
1981
Pulitzer Prize
Κεντρικος ηρωας του πολυταραχου αυτου βιβλιου που κοστισε τη ζωη του συγγραφεα του ειναι ο Ignatius J. Reilly. Μια δονκιχωτικη φιγουρα τοποθετημενη στο χωρο: Νεα Ορλεανη και στο χρονο: 1960.
Η παραλογη προσωπικοτητα του αποτυπωνεται και στο αλλοκοτο παρουσιαστικο του. Υπερμεγεθης, τεραστιος, αποκρουστικα χοντροςς, συνενεχως ατημελητος με την ιδιοτυπη βρωμολαγνεια των λογιων ανθρωπων.
Κι επειτα ειναι εκεινος ο κυκεωνας των διανοητικων του απεκκρισεων. Το κοφτερο του μυαλο, η ετοιμολογη γλωσσα που δεν βαζει σχεδον ποτε μεσα , η κοσμοθεωρεια του περι καλαισθησιας και γεωμετριας, ο ιδεαλισμος και η σωματικη καθαροτητα που τοσο φανατισμενα διακηρυττει απεχοντας απο τις σεξουαλικες ηδονες παντος ειδους συνθετουν μια απο τις πιο οξυδερκεις σχιζοφρενικες προσωπικοτητες του μυθιστορηματικου κοσμου.
Κι ολες αυτες οι ιδεες βρισκονται να κατοικουν στο νου ενος αμετρα επηρμενα νεου τριαντα χρονων που ακομα ζει με τη μητερα του σ' ενα ετοιμορροπο σπιτι στην οδο Κονστανιπολ. Μετα τις λαμπρες σπουδες του εχει αποφασισει την καθημερινοτητα ενος ερημιτη. Κλεισμενος στο δωματιο του συγγραφει εκεινο που θεωρει: την Αποκαλυψη των ημερων του. Τις ελαχιστες ωρες εκτος οικιας τις ξοδευει στο σινεμα με σκοπο το γιουχαρισμα ολων των ακαλαισθητων, βρωμερων κατασκευασματων της Τεχνης του τεχνικολορ.
Η ρουτινα του σπαει μια ωραια ημερα που η μητερα του τρακαρει και γκρεμιζει τον τοιχο ενος κτηριου. Το χρεος ειναι μεγαλο και η γλυκια κυρια Irene Reilly εξαναγκαζει τον Ιγνατιο να βρει δουλεια. Αυτο σημανει και την απαρχη των βασανων του, καθως και το ταξιδι του σ' εναν κοσμο που απεχθανεται και αρνειται να αποτελεσει ζωτικο κομματι του. Αρχικα ειναι το ποστο του στην παντελοβιομηχανια του Gus Levy που του ξυπναει ζωηρα συναισθηματα περι φυλετικης δικαιοσυνης με ολους εκεινους τους μαυρους εργατες στις μηχανες. Μετα την απολυση του ειναι το καροτσακι με τα λουκανικα στη Γαλλικη Συνοικια και η επαφη του με υποπτες φιγουρες του φανερου υποκοσμου μας. Η σχεδον μανιακη εχθροτητα του με μια πρωην φιλεναδα του, την ακολαστη Myrna Minkoff, τον οδηγει σε απανωτες πανωλεθριες με τελικη την μεγαλοπρεπη καταρρευση του σχεδιου του για την επι γης ειρηνη που θα στηριζοταν στη δημιουργια ενος κομματος ομοφυλοφιλων...
ενα δειγμα της διανοητικης αντιληψης του ιδιομορφου αυτου πλασματος απο τα ημερολογια του:
Ας επανελθουμε ομως στο θεμα μας: την εκδικηση του Κλάιντ. Ο πωλητης που ειχε προηγουμενος στο δρομολογιο της Συνοικιας φορουσε μια απιθανη στολη πειρατη: προκειται για ενα φορο τιμης των Πωλητων του Παραδεισου προς το φολκλορ και την ιστορια της Νεας Ορλεανης, μια κλαιντικη αποπειρα συνδεσης του λουκανικου με τον κρεολικο μυθο. Ο Κλάιντ με εξαναγκασε να τη δοκιμασω στο γκαραζ. Η στολη, φυσικα, ηταν ραμμενη στα μετρα της φυματικης και υπαναπτικτης σιλουετας του προηγουμενου πωλητη, κι οσο κι αν τραβουσα, εσπρωχνα, επαιρνα βαθιες ανασες και σφιγγομουν, δεν μπορουσα να την περασω στο μυωδες κορμι μου. [...]
Σηκωθηκα ορθιος--με θεαματικα αποτελεσματα--και κοιταξα απο ψηλα τον ενοχλητικο αστυνομικο και τον συνεθλιψα μ' ενα σχολιο που, ευτυχως, δεν μπορεσε να καταλαβει. Επειτα τσουλησα το καροτσι μου λιγο πιο μεσα στη Συνοικια.Επειτα τσουλησα το καροτσι μου λιγο πιο μεσα στη Συνοικια. Επειδη ηταν νωρις το απογευμα, λιγοι ανθρωποι περιφερονταν στους δρομους. Μαντεψα οτι οι κατοικοι της περιοχης ηταν ακομα στα κρεββατια τους προκειμενου να συνελθουν απο οποιεσδηποτε αναξιοπρεπεις πραξεις ειχαν διαπραξει το προηγουμενο βραδυ. Πολλοι, διχως αμφιβολια, χρειαζονταν ιατρικες φροντιδες, ενα δυο ραμματα σε καποια σκισμενη οπη ή σπασμενο γεννητικο οργανο. Μονο να φανταστω μπορουσα ποσα κουρασμενα και εκφυλα ματια με κοιταζαν πεινασμενα πισω απο κλειστα πατζουρια. Προσπαθησα να μην το σκεφτομαι. Ειχα κιολας αρχισει να νιωθω σαν ενα ιδιαιτερα νοστιμο μπιφτεκι σε καποιο κρεοπωλειο.[...]
Ισως η αποκρουστερη εικονα της Λογοτεχνιας που η παρανοια της μας κανει να ξεκαρδιστουμε στα γελια ενιοτε. Ποτεκανειςδενσταθηκετοσοπιστοςστηντρελα. ΟτιτλοςαντλειταιαποτηφρασητουJonathan Swift: "When a true genius appears in the world, you may know him by this sign, that the dunces are all in confederacy against him" (Thoughts on Various Subjects, Moral and Diverting).
.... κι οντως προς το τελος ολοι και ολα συνασπιζονται εναντια στον Ιγνατιο. Η ιδιοφυια του αποδεικνυεται απο το πως τελικα ολη η καταστροφη που προκαλεσαι στο περασμα του καταφερνει να εκτονωθει....
Ay que bonito es volar
A las 11 de la noche
A las 11 de la noche
Ay que bonito es volar
Ay mama
Subirse y dejarse caer
en los tirantes de 1 coche
en los tirantes de 1 coche
y hasta quisiera llorar
ay mama
Me agarra la bruja
Me lleva a su casa
Me vuelve mazeta
Y una calabaza
Me agarra la bruja
Me lleva al cuartel
Me vuelve mazeta
Y me da de comer
Y diga me diga
Me diga me usted
Cuantas creaturitas
Se chupado usted
Señora ningunga
Ningunga no sé
Ando en pretenciones
De chuparle a usted
A una bruja me encontré
Por el aire iba volando
Por el aire iba volando
A una bruja me enconté
Ay mama
Entonces le pregunté
A quien andaba buscando
Me dice quien es usted
Soy cantador de huapango
Ay mama
Levantate Chucha
Y levantate Joana
Que viene la bruja
Detras de tu hermana
Levantate Pepa
Y Levantate Adela
Que viene la bruja
Detras de tu abuela
Y diga me diga
Me diga me usted
Cuantas creaturitas
Se chupado usted
Señora ninguna
Ninguna no sé
Ando en pretenciones
De chuparle a usted
Ahora si maldita bruja
Ya te chupaste a mi hijo
Ya te chupaste a mi hijo
Ahora si maldita bruja
Ay mama
Ahora le vas a chupar
A tu marido el ombligo
A tu marido el ombligo
Y hasta quisiera llorar
Ay mama
Cuando a tu marido
Le encuntró dormiendo
Le arrancó las piernas
Y me voy corriendo
Cuando a tu marido
Le encuntró dormido
Le arrancó las piernas
Y me voy contigo
Y diga me diga
Me diga me usted
Cuantas creaturitas
Se chupado usted
Señora ninguna
Ninguna no sé
Ando en pretenciones
De chuparle a usted
Προκλητική για το δημοκρατικό λαό μας η απόφαση του Εφετείου Λάρισας μείωσης της ποινής του στυγερού φασίστα δολοφόνου Γ. Καλαμπόκα.
αποφυλάκιση σε 3 χρόνιαγια την εν ψυχρω δολοφονια του Νικου Τεμπονερα.
«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φυλ. 16, 1-16/6/1994, σελ. 2
Ημερες μνημης, και οχι μισους, για μια γενια που της εχουνε πλασαρει το μαγικο χαπι του πολιτικου Equilibrium.
Και τελικα ολα εκεινα που δεν καταφερε η σαρκικη βια να πλασαρει, μεταμορφωμενη πλεον σε διαφορα ονοματα, βαμμενη με καθε πολιτικο χρωμα, με το να μας χωνει στο λαρυγγι το χαπι-της-πολιτικης-αδιαφοριας, η αυλη βια καταφερνει επιτελους το σκοπο της.
υγ--ας θυμοσαστε το ονομα ενος εν ψυχρω δολοφονου. ποτε δεν ξερεις ποιος μενει διπλα σου.
Υπαρχει ενας ελεφαντας στο μυαλο και αυτος λεγεται "χρονος".
Δεν ειναι μονο ο χρονος που περνα και πλεον δεν μπορεις να κανεις ολα οσα θελεις επειδη εχεις μεγαλωσει. Και πλεον η γυαλαδα των εικοσι εχει φυγει απο το δερμα. Και οι περισσοτεροι εχουν εξαφανιστει στις επιπεδες ζωες τους. Και σενα ο ρομαντισμος σου εχει δηλητηριαστει με τονους κυνισμου. Και πλεον οπως λεει το Αστερακι: τα λουλουδια δεν εχουν το ιδιο χρωμα. Και το πορτοκαλι δεν εχει το ιδιο αρωμα. Και οι ομορφες γειτονιες που σκορπουσες χαμογελα δεν σου φερνουν πια χαμογελα. Και καταλαβαινεις πια πως δεν υπαρχει ουρανος, και εκεινοι που φευγουν δεν θα ξαναρθουν ποτε, και εσυ δεν θα προλαβεις να ζησεις ολες τις ζωες που θα ηθελες. Ουτε θα προλαβεις να διαβασεις ολα τα βιβλια, ουτε να ακουσεις ολες τις μουσικες, ουτε να πας σε ολες τις συναυλιες. Ουτε θα γινεις ενας σαλτιμπαγκος να γυρισεις τον κοσμο. Δεν θα γυρισεις τον κοσμο. Και ωρες ωρες σκεφτεσαι πως ακομα κι αν τον γυρνουσες δεν θα ηταν και τιποτε σπουδαιο. Κι επειτα σκεφτεσαι γιατι καθεσαι και προσπαθεις να περπατησεις μεσα στο νερο. Ακινησια. Αγωνια. Ματαιος κοπος. Απλως παιδευεσαι. Αλλα πλεον εχεις καταλαβει οτι απο παιδι προσπαθουσες να πας παραπερα με το βημα μεσα στο γαλαζιο. Και ξερεις πως ειναι ηλιθιο αυτο. Μα δεν προκειται να αλλαξεις.
Εισαι εγκλωβισμενος οχι μοναχα σ' αυτο το κορμι. Εισαι εγκλωβισμενη σ' αυτο το μυαλο. Οσο κι αν το γυμνασεις να αλλαξεις τις αναλογιες του μερικα θεμελιωδη πραγματα δεν θα αλλαξουν ποτε. Εκτος κι αν κανεις μια μεγαλειωδη λοβοτομη.
Μετα ομως θα μοιαζεις σαν εκεινες τις κυριες που απο τις πλαστικες φερνουν σε αλιεν απο αλλο πλανητη που προσπαθησαν να περασουν για ανθρωποειδη.
Ολη αυτη η παλη. Ολες αυτες οι σκεψεις. Ολος αυτος ο πονος. Ολα αυτα τα περιεργα ονειρα που παω καπου που δεν πρεπει να παω και δεν εχω παει. Η γειτονια. Το γατακι που δωριζω. Οι προσδοκιες ενος παραλληλου συμπαντος. Η σαρκικη πραγματικοτητα.
Κι επειτα ερχεται αυτη η υπεροχη πλαση και σου δειχνει πως η τυχαιοτητα ειναι επινοηση του θνητου μας μυαλου με τις τοσο περιορισμενες δυνατοτητες. Σου δειχνει την ομορφια. Σου δειχνει το χρυσο της αγγιγμα σε καθε αρθρωση αυτου του κορμιου. Σε καθε φυλλο. Σε καθε βοτσαλο. Σε καθε αναμνηση. Και σε καθε αγγιγμα.
Και για λιγο ξεχνας τη ματαιοτητα και θελεις να φας την σοκολατα απο την Ολλανδια απο το σοκολατοποιειο και οχι την ΙΟΝ Αμυγδαλου απο το περιπτερο.
Θελεις να καταφιλησεις αυτα τα χειλη και να σε ποθησουν αυτα τα χερια απο τα τρισεκατομμυρια αλλα χερια και για λιγο η κανελλα εχει τοσο μοναδικο μυρο.
Για λιγο αυτο το τραγουδι που πετυχαινεις τυχαια στο ραδιο μετουσιωνεται σε εναν τοσο τελειο λογο που υπαρχεις στο τωρα, στο εδω, στο δευτερο εκεινο που πατησες το κουμπι και οι αερινες νοτες ακουστηκαν.
Και για λιγο σπανε ολα τα σιδερα του κοσμου, ολες οι ταυτοχρονες διαστασεις, παιζεις βιολι με τις χορδες και τα συμπαντα και περιτρυγυριζεσαι απο τοση αγαπη. Το σωμα σου δεν εχει διαστασεις. Οι φιλοι ειναι ολοι εκει και με καθε ματια σου πολλαπλασιαζονται σε μυριαδες. Και εχεις και αυτα τα μοναδικα χερια στον κοσμο που σ' αγαπουν και διωχνουν τον κυνισμο που ψαχνει κηδειες.
Πως να αποφασισεις τι θελεις? Πως να ξεφυγεις απο αυτο που εισαι? Και πως αντεχεις να εισαι αυτο που εισαι? Πως να αντεχεις να υπαρχεις σ' εναν κοσμο που δεν σου μοιαζει και ταυτοχρονα ειναι ολοι τοσο ιδιοι με εσενα? Πως να ακους τη λογικη σου οταν εχεις μια ντουντουκα στο στηθος να σου φωναζει? Πως να εισαι κατι που δεν εισαι? Πως να χαθεις μεσα στην ομορφια οταν φοβασαι αυτη την ομορφια?
Πως να παψεις να ρωτας οταν ξερεις οτι δεν προκειται ποτε να μεγαλωσεις?
