Υπαρχει ενας ελεφαντας στο μυαλο και αυτος λεγεται "χρονος".
Δεν ειναι μονο ο χρονος που περνα και πλεον δεν μπορεις να κανεις ολα οσα θελεις επειδη εχεις μεγαλωσει. Και πλεον η γυαλαδα των εικοσι εχει φυγει απο το δερμα. Και οι περισσοτεροι εχουν εξαφανιστει στις επιπεδες ζωες τους. Και σενα ο ρομαντισμος σου εχει δηλητηριαστει με τονους κυνισμου. Και πλεον οπως λεει το Αστερακι: τα λουλουδια δεν εχουν το ιδιο χρωμα. Και το πορτοκαλι δεν εχει το ιδιο αρωμα. Και οι ομορφες γειτονιες που σκορπουσες χαμογελα δεν σου φερνουν πια χαμογελα. Και καταλαβαινεις πια πως δεν υπαρχει ουρανος, και εκεινοι που φευγουν δεν θα ξαναρθουν ποτε, και εσυ δεν θα προλαβεις να ζησεις ολες τις ζωες που θα ηθελες. Ουτε θα προλαβεις να διαβασεις ολα τα βιβλια, ουτε να ακουσεις ολες τις μουσικες, ουτε να πας σε ολες τις συναυλιες. Ουτε θα γινεις ενας σαλτιμπαγκος να γυρισεις τον κοσμο. Δεν θα γυρισεις τον κοσμο. Και ωρες ωρες σκεφτεσαι πως ακομα κι αν τον γυρνουσες δεν θα ηταν και τιποτε σπουδαιο. Κι επειτα σκεφτεσαι γιατι καθεσαι και προσπαθεις να περπατησεις μεσα στο νερο. Ακινησια. Αγωνια. Ματαιος κοπος. Απλως παιδευεσαι. Αλλα πλεον εχεις καταλαβει οτι απο παιδι προσπαθουσες να πας παραπερα με το βημα μεσα στο γαλαζιο. Και ξερεις πως ειναι ηλιθιο αυτο. Μα δεν προκειται να αλλαξεις.
Εισαι εγκλωβισμενος οχι μοναχα σ' αυτο το κορμι. Εισαι εγκλωβισμενη σ' αυτο το μυαλο. Οσο κι αν το γυμνασεις να αλλαξεις τις αναλογιες του μερικα θεμελιωδη πραγματα δεν θα αλλαξουν ποτε. Εκτος κι αν κανεις μια μεγαλειωδη λοβοτομη.
Μετα ομως θα μοιαζεις σαν εκεινες τις κυριες που απο τις πλαστικες φερνουν σε αλιεν απο αλλο πλανητη που προσπαθησαν να περασουν για ανθρωποειδη.
Ολη αυτη η παλη. Ολες αυτες οι σκεψεις. Ολος αυτος ο πονος. Ολα αυτα τα περιεργα ονειρα που παω καπου που δεν πρεπει να παω και δεν εχω παει. Η γειτονια. Το γατακι που δωριζω. Οι προσδοκιες ενος παραλληλου συμπαντος. Η σαρκικη πραγματικ
οτητα.
Κι επειτα ερχεται αυτη η υπεροχη πλαση και σου δειχνει πως η τυχαιοτητα ειναι επινοηση του θνητου μας μυαλου με τις τοσο περιορισμενες δυνατοτητες. Σου δειχνει την ομορφια. Σου δειχνει το χρυσο της αγγιγμα σε καθε αρθρωση αυτου του κορμιου. Σε καθε φυλλο. Σε καθε βοτσαλο. Σε καθε αναμνηση. Και σε καθε αγγιγμα.
Και για λιγο ξεχνας τη ματαιοτητα και θελεις να φας την σοκολατα απο την Ολλανδια απο το σοκολατοποιειο και οχι την ΙΟΝ Αμυγδαλου απο το περιπτερο.
Θελεις να καταφιλησεις αυτα τα χειλη και να σε ποθησουν αυτα τα χερια απο τα τρισεκατομμυρια αλλα χερια και για λιγο η κανελλα εχει τοσο μοναδικο μυρο.
Για λιγο αυτο το τραγουδι που πετυχαινεις τυχαια στο ραδιο μετουσιωνεται σε εναν τοσο τελειο λογο που υπαρχεις στο τωρα, στο εδω, στο δευτερο εκεινο που πατησες το κουμπι και οι αερινες νοτες ακουστηκαν.
Και για λιγο σπανε ολα τα σιδερα του κοσμου, ολες οι ταυτοχρονες διαστασεις, παιζεις βιολι με τις χορδες και τα συμπαντα και περιτρυγυριζεσαι απο τοση αγαπη. Το σωμα σου δεν εχει διαστασεις. Οι φιλοι ειναι ολοι εκει και με καθε ματια σου πολλαπλασιαζονται σε μυριαδες. Και εχεις και αυτα τα μοναδικα χερια στον κοσμο που σ' αγαπουν και διωχνουν τον κυνισμο που ψαχνει κηδειες.
Πως να αποφασισεις τι θελεις? Πως να ξεφυγεις απο αυτο που εισαι? Και πως αντεχεις να εισαι αυτο που εισαι? Πως να αντεχεις να υπαρχεις σ' εναν κοσμο που δεν σου μοιαζει και ταυτοχρονα ειναι ολοι τοσο ιδιοι με εσενα? Πως να ακους τη λογικη σου οταν εχεις μια ντουντουκα στο στηθος να σου φωναζει? Πως να εισαι κατι που δεν εισαι? Πως να χαθεις μεσα στην ομορφια οταν φοβασαι αυτη την ομορφια?
Δεν ειναι μονο ο χρονος που περνα και πλεον δεν μπορεις να κανεις ολα οσα θελεις επειδη εχεις μεγαλωσει. Και πλεον η γυαλαδα των εικοσι εχει φυγει απο το δερμα. Και οι περισσοτεροι εχουν εξαφανιστει στις επιπεδες ζωες τους. Και σενα ο ρομαντισμος σου εχει δηλητηριαστει με τονους κυνισμου. Και πλεον οπως λεει το Αστερακι: τα λουλουδια δεν εχουν το ιδιο χρωμα. Και το πορτοκαλι δεν εχει το ιδιο αρωμα. Και οι ομορφες γειτονιες που σκορπουσες χαμογελα δεν σου φερνουν πια χαμογελα. Και καταλαβαινεις πια πως δεν υπαρχει ουρανος, και εκεινοι που φευγουν δεν θα ξαναρθουν ποτε, και εσυ δεν θα προλαβεις να ζησεις ολες τις ζωες που θα ηθελες. Ουτε θα προλαβεις να διαβασεις ολα τα βιβλια, ουτε να ακουσεις ολες τις μουσικες, ουτε να πας σε ολες τις συναυλιες. Ουτε θα γινεις ενας σαλτιμπαγκος να γυρισεις τον κοσμο. Δεν θα γυρισεις τον κοσμο. Και ωρες ωρες σκεφτεσαι πως ακομα κι αν τον γυρνουσες δεν θα ηταν και τιποτε σπουδαιο. Κι επειτα σκεφτεσαι γιατι καθεσαι και προσπαθεις να περπατησεις μεσα στο νερο. Ακινησια. Αγωνια. Ματαιος κοπος. Απλως παιδευεσαι. Αλλα πλεον εχεις καταλαβει οτι απο παιδι προσπαθουσες να πας παραπερα με το βημα μεσα στο γαλαζιο. Και ξερεις πως ειναι ηλιθιο αυτο. Μα δεν προκειται να αλλαξεις.
Εισαι εγκλωβισμενος οχι μοναχα σ' αυτο το κορμι. Εισαι εγκλωβισμενη σ' αυτο το μυαλο. Οσο κι αν το γυμνασεις να αλλαξεις τις αναλογιες του μερικα θεμελιωδη πραγματα δεν θα αλλαξουν ποτε. Εκτος κι αν κανεις μια μεγαλειωδη λοβοτομη.
Μετα ομως θα μοιαζεις σαν εκεινες τις κυριες που απο τις πλαστικες φερνουν σε αλιεν απο αλλο πλανητη που προσπαθησαν να περασουν για ανθρωποειδη.
Ολη αυτη η παλη. Ολες αυτες οι σκεψεις. Ολος αυτος ο πονος. Ολα αυτα τα περιεργα ονειρα που παω καπου που δεν πρεπει να παω και δεν εχω παει. Η γειτονια. Το γατακι που δωριζω. Οι προσδοκιες ενος παραλληλου συμπαντος. Η σαρκικη πραγματικ
οτητα.Κι επειτα ερχεται αυτη η υπεροχη πλαση και σου δειχνει πως η τυχαιοτητα ειναι επινοηση του θνητου μας μυαλου με τις τοσο περιορισμενες δυνατοτητες. Σου δειχνει την ομορφια. Σου δειχνει το χρυσο της αγγιγμα σε καθε αρθρωση αυτου του κορμιου. Σε καθε φυλλο. Σε καθε βοτσαλο. Σε καθε αναμνηση. Και σε καθε αγγιγμα.
Και για λιγο ξεχνας τη ματαιοτητα και θελεις να φας την σοκολατα απο την Ολλανδια απο το σοκολατοποιειο και οχι την ΙΟΝ Αμυγδαλου απο το περιπτερο.
Θελεις να καταφιλησεις αυτα τα χειλη και να σε ποθησουν αυτα τα χερια απο τα τρισεκατομμυρια αλλα χερια και για λιγο η κανελλα εχει τοσο μοναδικο μυρο.
Για λιγο αυτο το τραγουδι που πετυχαινεις τυχαια στο ραδιο μετουσιωνεται σε εναν τοσο τελειο λογο που υπαρχεις στο τωρα, στο εδω, στο δευτερο εκεινο που πατησες το κουμπι και οι αερινες νοτες ακουστηκαν.
Και για λιγο σπανε ολα τα σιδερα του κοσμου, ολες οι ταυτοχρονες διαστασεις, παιζεις βιολι με τις χορδες και τα συμπαντα και περιτρυγυριζεσαι απο τοση αγαπη. Το σωμα σου δεν εχει διαστασεις. Οι φιλοι ειναι ολοι εκει και με καθε ματια σου πολλαπλασιαζονται σε μυριαδες. Και εχεις και αυτα τα μοναδικα χερια στον κοσμο που σ' αγαπουν και διωχνουν τον κυνισμο που ψαχνει κηδειες.
Πως να αποφασισεις τι θελεις? Πως να ξεφυγεις απο αυτο που εισαι? Και πως αντεχεις να εισαι αυτο που εισαι? Πως να αντεχεις να υπαρχεις σ' εναν κοσμο που δεν σου μοιαζει και ταυτοχρονα ειναι ολοι τοσο ιδιοι με εσενα? Πως να ακους τη λογικη σου οταν εχεις μια ντουντουκα στο στηθος να σου φωναζει? Πως να εισαι κατι που δεν εισαι? Πως να χαθεις μεσα στην ομορφια οταν φοβασαι αυτη την ομορφια?
Πως να παψεις να ρωτας οταν ξερεις οτι δεν προκειται ποτε να μεγαλωσεις?
3 σχόλια:
Ας πούμε ότι τα ερωτηματικά είναι καύσιμο. Όσο τα κείμενά σου έχουν ακόμη τέτοια (πολλά μάλιστα) τότε και οι νίκες σου θα συνεχίζουν να είναι περισσότερες απ' τις ήττες σου... Λέω έγω..
οπως λεει και ο αγαπημενος Λενος Χ.: Το βιβλιο αυτο δεν δινει απαντηση σ αυτα τα ερωτηματα. Τα θετει ομως. Κι αυτο ειναι κατι....
Tha deixei
Teleio...
Δημοσίευση σχολίου