*Που να πάω;

[...]

ΑΚΟΜΗ οδοιπορώ

στην ερημία των συνωστισμών,

στους ανύποπτους δρόμους.

Κανένας.

Τα παιδιά παίζουν δίχως να μαντεύουν

τις καμπάνες που κρούονται μακριά

σφραγίζοντας το αίμα τους.

Μπορούν ακόμα οι άνθρωποι και γελούν.

Μπορώ κι ακούω ακόμη

τις ομιλίες που κάμπτουν λοξά-εμπορικά πλοία που περνούν

πλάι σε μοναχικό φάρο

χτισμένον καταμεσίς στο πέλαγος. Απ’ τις μετόπες των μεγάρων

τα ρολόγια φωνάζουν:
μηδέν, μηδέν, μηδέν.

Εκείνοι ερωτεύονται τυχαία,

εκείνοι χτίζουν την επικαιρότητα,

εκείνοι κρατούν τα βιβλία

γεμάτα ισχνούς ασκητές.

Τα τραίνα μεταφέρουν,μς από σταθμούς ερημωμένους,

την καταχνιά και τα κόκκαλα.

Οι πασχαλιές αναδεύουνέα μαβί υπόλειμμα

ξεθωριασμένου ονείρου

πάνω απ’ τα πέτρινα μέτωπα.

Τίποτα.

Κι αυτό το λίγο μύρο

τς παιδικής αναπόλησης

καταναλίσκεται μάταια

χωρίς ηχώ.

Κανείς δεν βλέπει.

Τεφρές νιφάδες

Καλύπτουν τη γη.

Θεέ μου,

6

 

να σφαλίσω τα μάτια

να σταυρώσω τα χέρια

και ν’ αφεθώ στων ανέμων τη διάθεση.

Έτσι βαθιά κουρασμένος

να κυλήσω στην άβυσσο

ενώ η ταχύτητα της πτώσης

θα σφυρίζει στ’ αυτιά μου

το τραγούδι της ανάπαυσης.

Κλείστε τα παράθυρα.

Η αυθάδεια του φωτός

κηλιδώνει το δάκρυ μου.

Ας λείψει κι η άνθινη φλυαρία. Δε χρησιμεύει.

Μητέρα σιωπή

φέρε το χέρι σου

στους κροτάφους μου.

Στο γυμνό κρανίο μου

Τα φθινοπωρινά δάση

σαλεύουν τους ίσκιους τους. 

Αδελφή μου, νυστάζω.

Που ν’ ακουμπήσω;

Πώς να κοιμηθώ; Δεν έχω κλίνη.

Κ’ η άρρωστη αυγή

βρίσκει πάλι αναμμένη

τη λάμπα της αγρύπνιας μου.

[...]

(Πόσα  χαμόγελα σύναξα

 στην πικρή μοναξιά μου

 για τη χαρά των ανθρώπων!)

[...]

Μονεμβασια με τον Ριτσο ανοιξη 2011

Ζωή, ζωή,
 το στερνό σάρκινο ψίχουλομου το πήρες. 
 Δεν έχω δάκρυ πια. Δεν έχω δέος.
Δεν έχω τίποτ’ άλλο να μου πάρουν.
 Πένης, γυμνός, και κατάμονος
-ιδού τα πλούτη μου 
που κανείς δε μπορεί να μου τα πάρει. 
Δε θα χτυπήσω καμμιά πόρτα.
  Δε θα υψώσω παράκληση καμμιά. 
Δίχως ψωμί 
δίχως  δασάκι 
δίχως  χαλκά

 παίρνω το δρόμο της δύσης

 με βήματα πλατιά και σταθερά,
 γυμνός και πλήρης,
 άξιος να εγγίσω το Θεό.


   [...]

Είναι αργά. 
Μήτε ο θάνατος με δέχεται μήτε η ζωή. 
*

Όλα μ'αρνήθηκαν, όλα τ'αρνήθηκα. 

Δε με παρηγορεί ούτε η σκέψη. 

Ότι αγάπησα 

μου το πήρε ο θάνατος και η τρέλα.

do you?

Ισως γι αυτο δεν μπορουμε να δουμε τα δικα μας ματια. Ποσο τρομακτικο θα ητανε να εβλεπες πως μοιαζει η ζωη σου σε σενα τον ιδιο. Οχι να το φανταζεσαι, να το αναρωτιεσαι, να προσπαθεις να το ζωγραφισεις. Αλλα να το κοιτας καταματα χωρις να γυρισεις ουτε μια φορα το κεφαλι. Επειδη δεν μοιαζεις καθολου με ολα οσα θα ηθελες να μοιαζεις.

Και μερικες νυχτες αναρωτιεμαι πως να θωρειται η ζωη μου οταν ειμαι εξω και πινω ενα ποτο με φιλους συζητωντας για πραγματα που δεν θυμαμαι. Κι αναρωτιεμαι αν στ' αληθεια θα ηθελα να ξερω τι κοιταζουν ολοι εκεινοι. Οι απ' εξω απο εμενα. Οι γνωστοι, οι αγνωστοι. Ειναι φορες που οι αποριες μοιαζουν με αστεια για το αν τα μαλλια μου ειναι ομορφα ή οχι. Μα τις πιο πολλες φορες στ' αληθεια αναρωτιεμαι. Και θα ηθελα να μη με νοιαζει. Αλλα με νοιαζει. Κι αν μπορουσα να εχω μια ικανοτητα ποσο θα ηθελα να μπορουσα να μεταπειδω απο μια μορφη σε καποια αλλη. Απο μια ζωη σε καποια αλλη. Γιατι οσα ονοματα κι αν αλλαξουμε τελικα αγαπημενε Fernando, οι επιλογες μας στον αληθινο μας κοσμο ειναι αυτες: η μια και η μια και η μια. Και δεν μπορουμε να ειμαστε ολα, να αλλαξουμε τον κοσμο, να μεινουμε για παντα παιδια, να τρεχουμε σε ενδεχομενα και να ελπιζουμε. 

Απλα μερικες φορες ο φοβος σε μαλακωνει τοσο πολυ που πεφτεις στη θαλασσα και παυεις να κολυμπας κι απλα αφηνεσαι. Γιατι η ενηλικιωση φερνει και τη γνωση. Τη γνωση οτι δεν θα πνιγεις. Κι οσο δεν ξερεις προς τα που θελεις να πας κι οσο ο χρονος δεν σταματαει, μερικες φορες αποφασιζεις να σε πανε τα κυματα εκει που επιθυμουν. Ισως χαθεις, ισως πνιγεις, ισως ομως βρεις το σπιτι σου. Οταν δεν εχεις ιδεα που θελεις να πας, μια πιθανοτητα στις τρεις μου φαινεται καλη περιπτωση.

tv series are the new opium

Game of Thrones. Ειναι ο,τι καλυτερο εχω δει εδω και πολυ καιρο (απο εποχη Battle Star Galactica θαρρω) και ομολογω πως εχω δει πολυ τηλεοραση για να φτασει ο εγκεφαλος μου σε "ασφαλη λειτουργεια" τον τελευταιο καιρο. Η ιστορια περιπλεκει βασιλεια, ιντριγκες, ερωτες, δρακους (ω, ναι οι δρακοι υπαρχουν!), προδοσιες, αιμομιξιες, αιμα και πολλους πολλους χαρακτηρες που η αληθεια ειναι πως θελει λιγο καιρο να τους μαθεις. Η πρωτη σεζον ειναι ουσιαστικα μια εισαγωγη στον μαγικο κοσμο των αρχοντων και των βασιλιαδων, αλλα μολις την ξεκινησεις καταληγεις σε  αποχαυνωση. Πλοκη, πλοκη, πλοκη  . . . και σε λιγα εικοσιτετραωρα θα B Γ Ε Ι επιτελους το πολυποθητο πρωτο επεισοδιο του δευτερου κυκλου. Οποιος θελει βεβειαι μπορει να διαβασει τα βιβλια, αλλα προσωπικα προτιμω τη μαγεια της εικονας. Και επισης βαριεμαι το διαβασμα. Αλλα αυτο με τη "μαγεια της εικονας" ακουγεται και καλα πιο αρτιστικ.

Πρεπει να το δειτε. Ολοι.Το αγαπω. Το λατρευω. John Snow marry me (ουπς, λιγο παθετικ, αλλα με παρασερνει το παθος. Ανθρωπος ειμαι. Περιπου).

Και παμε τωρα στην επομενη καλυτερη κωμωδια των τελευταιων τεσσαρων ετων. Parcs and Recreation. Ο πρωτος κυκλος ηταν ακρως απογοητευτικος και η αληθεια ειναι πως δεν θα του εδινα αλλη ευκαιρια, αν δεν ειχα ξεμεινει απο σηριαλ. Αλλα τελικα κατεληξα να γελαω μονη μου τεσσερις το χαραμα. Η ειρωνεια δινει και παιρνει, μια και η ιστορια δινει και παιρνει σε μια μικρη αγνωστη πολη της Αμερικης μεσα σ' ενα δημοτικο γραφειο, με την κυρια πρωταγωνιστρια να ειναι μια φιλοδοξη, δυναμικη, λιγακι αφελης συμβουλος με ονειρο να γινει η πρωτη γυναικα Προεδρος της Αμερικης. Την παρασταση κλεβουν ενας ενας ξεχωριστα ολοι οι χαρακτηρες, ο καθενας με τη δικη του κωμικη πινελια, με αποκορυφωμα τον διευθυντη Ron Swanson. Μια πολυ εξυπνα γραμμενη και σκηνοθετημενη κυνικη κωμωδια που ειχαμε καιρο, πολυ καιρο να δουμε. Στο ντεκορ εκτος απο την φερελπη πολιτικο και τον εντελως "βαριεμαι-τη-ζωη-μου" κλασσικο δημοσιο υπαλληλο αφεντικο της Ron, χαρακτηρες ολοκληρωμενοι, αστειοι χωρις να καταντουν γελοιοι και ενα χιουμορ ουτε πολυ ελιτιστικο, ουτε δυσνοητο. Εξυπνο και διασκεδαστικο θα σας κρατησει συντροφια τα δυσκολα βραδια που εχετε κατι σοβαρο να κανετε (μια εργασια για τη σχολη, μια παρουσιαση για τη δουλεια, να πατε να δειτε την θεια Φωτω εκατο χρονων που ειναι σαραντα μερες σε κωμα και πρεπει να πατε παρολο που εχετε να τη δειτε απο τριων ετων) και θελετε απεγνωσμενα να το αποφυγετε σαν ο δρακουλας το σκορδο. Κι αν θελετε τη γνωμη μου: ειστε απολυτα δικαιολογημενοι!

the way things should be

 

but they rarely are

Τον έρωτα όχι, όχι εσύ, Ανάγκη, τον έρωτα τον έπλασε ο Θάνατος, από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι ζωή 

Κικη Δημουλα 

busco por todas partes la ciudad soñada

Ich bin auf der Welt zu allein und doch nicht allein genug,
um jede Stunde zu weihen.
Ich bin auf der Welt zu gering und doch nicht klein genug,
um vor dir zu sein wie ein Ding,
dunkel und klug.
Ich will meinen Willen und will meinen Willen begleiten
die Wege zur Tat;
und will in stillen, irgendwie zörgernden Zeiten,
wenn etwas naht,
unter den Wissenden sein
oder allein.

Eternal Sunshine Of A Spotless Mind

Ψαχνοντας, ξεκινωντας, σβηνοντας κι αναρωτιεμαι αν αυτη η αρχη θα ειναι η τελευταια. Κι αν αυτη η αγωνια θα ειναι η τελευταια. Κι αν ολα θα προχωρησουν επιτελους στον τελικο το δρομο που θα βγει στον αγαπημενο τοπο. Αγαπημενος ειναι ο τοπος που το χωμα του αγκαλιαζει τους αστραγαλους σαν να τους γνωριζε παντα και λουλουδια φυτρωνουν τρυγυρω τους να ποτισουν την οσμη της αγωνιας οχι αλμυρο ιδρωτα, αλλα σφενδαμο και τριανταφυλλο. 

 Αυτο που ποτε δεν ηρθε, ισως δεν θα 'ρθει ποτε. Και δεν εχει σημασια πια. Ή ισως εχει. Μα μετραω το ξεκινημα. Το απο δω και περα. Οσο κι αν εκεινα τα ξεγνοιαστα χρονια των εικοσι πεντε μειον χρονων μοιαζουν πια τοσο πολυτιμα. Απο αποσταση ολα ειναι ομορφοτερα. Η αποσταση ξεχναει. Σβηνει τα ψεγα και απαλαινει τις πληγες. Προσθετει χρωματα. Φυτρωνει οφθαλμαπατες. Συνειδητες οφθαλμαπατες. Που ειναι και οι πιο ποθητες. Γιατι ξερεις πως δεν ειναι εκει και ομως ειναι. Εισαι λογικος και βλεπεις το θαυμα που δεν πιστευεις πως ειναι δυνατον να υπαρχει. Ακομα κι αν το βλεπεις. Τις αισθησεις δεν τις εμπιστευεσαι, τις εχεις για να μπορεις να επιβιωνεις. Μονον αυτο.

Δεν θα πω ψεμματα πως δεν φοβαμαι. Ουτε θα πω πως προσπαθησα ποτε για ο,τιδηποτε αλλο περα απο το να μην χασω το μυαλο μου. Και ισως  για να μ' αγαπησουνε λιγακι. Τα καταφερα οσο τα καταφερα. Ποτε δεν προσπαθησα ιδιαιτερα για τιποτα εξαλλου. Κι αυτο μου το αναγνωριζω. 

Για καποιον λογο, ομως, ειναι σαν να βρηκα το δρομο μου, εναν δρομο που δεν φανταστηκα ποτε, δεν αναζητησα, δεν περιμενα, δεν ονειρευτηκα και ξερω πως οσο κι αν προσπαθησω να τον υπονομευσω τελικα μαλλον πανω στη σαρκα του θα πορευτω.

Ειναι παραξενο, μα εχω ξεχασει ολα τα ονειρα που εκανα μικρη. Θυμαμαι μοναχα να τα διηγουμαι σε αλλους. Αλλα η αυθυπαρξη τους εχει χαθει. Σαν τους νεκρους ειναι σαν να μην υπηρξαν ποτε. Κι αν δεν ειχα μιλησα γι αυτα, δεν τα ειχα γραψει καπου, καποτε δεν θα ειχε απομεινε ουτε καν η μνημη τους. Ισως ειναι υπερεκτιμημενα αυτα τα παιδικα τεχνουργηματα του νου. 

Σε εικοσι τρεις μερες απο σημερα θα ξερω το μονοπατι μου. Εικοσι τρεις συν δεκατεσσερεις μερες ακομα. Κι αν  ομως δεν βρω το μονοματι μου θα ζησω εστω λιγο τον τοπο που ο Rilke αγαπησε. Κι υστερα θα ψαξω να βρω τον δικο μου. Ηρθε αυτη η ωρα. Πια.