do you?

Ισως γι αυτο δεν μπορουμε να δουμε τα δικα μας ματια. Ποσο τρομακτικο θα ητανε να εβλεπες πως μοιαζει η ζωη σου σε σενα τον ιδιο. Οχι να το φανταζεσαι, να το αναρωτιεσαι, να προσπαθεις να το ζωγραφισεις. Αλλα να το κοιτας καταματα χωρις να γυρισεις ουτε μια φορα το κεφαλι. Επειδη δεν μοιαζεις καθολου με ολα οσα θα ηθελες να μοιαζεις.

Και μερικες νυχτες αναρωτιεμαι πως να θωρειται η ζωη μου οταν ειμαι εξω και πινω ενα ποτο με φιλους συζητωντας για πραγματα που δεν θυμαμαι. Κι αναρωτιεμαι αν στ' αληθεια θα ηθελα να ξερω τι κοιταζουν ολοι εκεινοι. Οι απ' εξω απο εμενα. Οι γνωστοι, οι αγνωστοι. Ειναι φορες που οι αποριες μοιαζουν με αστεια για το αν τα μαλλια μου ειναι ομορφα ή οχι. Μα τις πιο πολλες φορες στ' αληθεια αναρωτιεμαι. Και θα ηθελα να μη με νοιαζει. Αλλα με νοιαζει. Κι αν μπορουσα να εχω μια ικανοτητα ποσο θα ηθελα να μπορουσα να μεταπειδω απο μια μορφη σε καποια αλλη. Απο μια ζωη σε καποια αλλη. Γιατι οσα ονοματα κι αν αλλαξουμε τελικα αγαπημενε Fernando, οι επιλογες μας στον αληθινο μας κοσμο ειναι αυτες: η μια και η μια και η μια. Και δεν μπορουμε να ειμαστε ολα, να αλλαξουμε τον κοσμο, να μεινουμε για παντα παιδια, να τρεχουμε σε ενδεχομενα και να ελπιζουμε. 

Απλα μερικες φορες ο φοβος σε μαλακωνει τοσο πολυ που πεφτεις στη θαλασσα και παυεις να κολυμπας κι απλα αφηνεσαι. Γιατι η ενηλικιωση φερνει και τη γνωση. Τη γνωση οτι δεν θα πνιγεις. Κι οσο δεν ξερεις προς τα που θελεις να πας κι οσο ο χρονος δεν σταματαει, μερικες φορες αποφασιζεις να σε πανε τα κυματα εκει που επιθυμουν. Ισως χαθεις, ισως πνιγεις, ισως ομως βρεις το σπιτι σου. Οταν δεν εχεις ιδεα που θελεις να πας, μια πιθανοτητα στις τρεις μου φαινεται καλη περιπτωση.