busco por todas partes la ciudad soñada

Ich bin auf der Welt zu allein und doch nicht allein genug,
um jede Stunde zu weihen.
Ich bin auf der Welt zu gering und doch nicht klein genug,
um vor dir zu sein wie ein Ding,
dunkel und klug.
Ich will meinen Willen und will meinen Willen begleiten
die Wege zur Tat;
und will in stillen, irgendwie zörgernden Zeiten,
wenn etwas naht,
unter den Wissenden sein
oder allein.

Eternal Sunshine Of A Spotless Mind

Ψαχνοντας, ξεκινωντας, σβηνοντας κι αναρωτιεμαι αν αυτη η αρχη θα ειναι η τελευταια. Κι αν αυτη η αγωνια θα ειναι η τελευταια. Κι αν ολα θα προχωρησουν επιτελους στον τελικο το δρομο που θα βγει στον αγαπημενο τοπο. Αγαπημενος ειναι ο τοπος που το χωμα του αγκαλιαζει τους αστραγαλους σαν να τους γνωριζε παντα και λουλουδια φυτρωνουν τρυγυρω τους να ποτισουν την οσμη της αγωνιας οχι αλμυρο ιδρωτα, αλλα σφενδαμο και τριανταφυλλο. 

 Αυτο που ποτε δεν ηρθε, ισως δεν θα 'ρθει ποτε. Και δεν εχει σημασια πια. Ή ισως εχει. Μα μετραω το ξεκινημα. Το απο δω και περα. Οσο κι αν εκεινα τα ξεγνοιαστα χρονια των εικοσι πεντε μειον χρονων μοιαζουν πια τοσο πολυτιμα. Απο αποσταση ολα ειναι ομορφοτερα. Η αποσταση ξεχναει. Σβηνει τα ψεγα και απαλαινει τις πληγες. Προσθετει χρωματα. Φυτρωνει οφθαλμαπατες. Συνειδητες οφθαλμαπατες. Που ειναι και οι πιο ποθητες. Γιατι ξερεις πως δεν ειναι εκει και ομως ειναι. Εισαι λογικος και βλεπεις το θαυμα που δεν πιστευεις πως ειναι δυνατον να υπαρχει. Ακομα κι αν το βλεπεις. Τις αισθησεις δεν τις εμπιστευεσαι, τις εχεις για να μπορεις να επιβιωνεις. Μονον αυτο.

Δεν θα πω ψεμματα πως δεν φοβαμαι. Ουτε θα πω πως προσπαθησα ποτε για ο,τιδηποτε αλλο περα απο το να μην χασω το μυαλο μου. Και ισως  για να μ' αγαπησουνε λιγακι. Τα καταφερα οσο τα καταφερα. Ποτε δεν προσπαθησα ιδιαιτερα για τιποτα εξαλλου. Κι αυτο μου το αναγνωριζω. 

Για καποιον λογο, ομως, ειναι σαν να βρηκα το δρομο μου, εναν δρομο που δεν φανταστηκα ποτε, δεν αναζητησα, δεν περιμενα, δεν ονειρευτηκα και ξερω πως οσο κι αν προσπαθησω να τον υπονομευσω τελικα μαλλον πανω στη σαρκα του θα πορευτω.

Ειναι παραξενο, μα εχω ξεχασει ολα τα ονειρα που εκανα μικρη. Θυμαμαι μοναχα να τα διηγουμαι σε αλλους. Αλλα η αυθυπαρξη τους εχει χαθει. Σαν τους νεκρους ειναι σαν να μην υπηρξαν ποτε. Κι αν δεν ειχα μιλησα γι αυτα, δεν τα ειχα γραψει καπου, καποτε δεν θα ειχε απομεινε ουτε καν η μνημη τους. Ισως ειναι υπερεκτιμημενα αυτα τα παιδικα τεχνουργηματα του νου. 

Σε εικοσι τρεις μερες απο σημερα θα ξερω το μονοπατι μου. Εικοσι τρεις συν δεκατεσσερεις μερες ακομα. Κι αν  ομως δεν βρω το μονοματι μου θα ζησω εστω λιγο τον τοπο που ο Rilke αγαπησε. Κι υστερα θα ψαξω να βρω τον δικο μου. Ηρθε αυτη η ωρα. Πια.