Υπαρχει στ' αληθεια αυτος ο κοσμος? Ελπιζουμε να υπαρχει. Να ειναι καπου εκει εξω. Εκει οπου ειμαστε ελευθεροι να αγαπαμε, να φιλαμε, να αγκαλιασομαστε, να ειμαστε αυτο που θα ημασταν αν δεν υπηρχε ολη αυτη η ασχημια. Ολοι ισοι. Ολοι ελευθεροι. Δεν υπαρχει ομορφοτερη λεξη απο την "ελευθερια". Δεν μπορεις να αναπνευσεις αν δεν εισαι πραγματικα ελευθερος. Δεν μπορεις να αγαπησεις ουτε καν το ιδιο σου το ειδωλο στον καθρεφτη. Τιποτα πιο πανω και πιο περα απο εκεινη.
Κι αναρωτιεμαι: σ' εναν κοσμο που σε διαμορφωνει απο τη μικρη συστημικη μοναδα της οικογενειας κι επειτα του σχολειου, των φιλων, των ξενων, των οικονομικων υποχρεωσεων, του ερωτα της ματαιοτητας, του μισους προς συγκεκριμενους συνανθρωπους που δεν σου φταινε τιποτα μα στο κληροδοτουνε μεσα απο μασημενες ιστοριες προαιωνιων εχθρων, αναρωτιεμαι ποσο ελευθερος ή ελευθερη μπορεις να νιωσεις. Δυο, τρια τοις εκατο?
Σ' ενα κορμι που γεννηθηκε για ν' αγαπα και να ριζωνει και σ' εναν νου που υπαρχει για να χανεται και να μαθαινει δεν ξερω αν ποτε ελευθερωθω απο τα ιδια μου τα δεσμα. Ποσο μαλλον τα δεσμα του κοσμου. Ωστοσο θελω να πιστευω πως καπου υπαρχει εκεινο το μερος της ελευθεριας. Ισως δεν ειναι τοπος. Ισως ειναι χρονος. Ισως ειναι το θαρρος ή το θρασος. Ισως ειναι η μη-μεταμελεια. Ειμαι πολυ μικρη για να γνωριζω. Αλλα οχι μεγαλη για να μπορω εστω να ονειρευομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου