Μαλλον ζουμε σε εκεινους τους καιρους που μετα απο μερικα χρονια τα εγγονια της γενιας μας θα διαβαζουν και θα δινουν εξετασεις στο μαθημα της ιστοριας. Ειναι δυσκολο τελικα να ζεις την ιστορια που αλλαζει. Δεν το συνειδητοποιεις πως ειναι δυνατον να ξανα-συμβαινουν τα ιδια και τα ιδια πραγματα. Πιστευα πως ειναι χαρακτηριστικο μας να μαθαινουμε και να εξελισσομαστε. Να μην κανουμε τα ιδια λαθη. Αν ομως ο Θουκιδιδης ειναι σαν να γραφτηκε σημερα ποσο να περιμενεις να εχουμε αλλαξει ή ποσα να εχουμε μαθει. Το λαθος ειναι ισως πως μετραμε το χρονο στα μικρα ψιχουλα που διαρκει μια, δυο, τρεις γενιες. Εαν η ολοτητα του κοσμου και της ανθρωποτητας ηταν ενας μοναχα ανθρωπος [ας τον πουμε ο ανθρωπος Χ] που δεν εχει ηλικια, που ζει και υπαρχει απο το πλην στο συν απειρο [ας το παρουμε ως δεδομενο εφοσον το απειρομετρησιμο του συμπαντος ειναι πρακτικα "απειρο" για τον κοινο μας νου] πως να περιμενουμε να εξελισσεται σε χρονο συμβατικο της δικη μας αριθμητικης του βιου.
Στο χρυσο κλουβι της Ευρωπης μπορει να πολεμαμε τις ανισοτητες, αλλα η πλειοψηφια του κοσμου λιμοκτονει, ειναι αναφαλβητη, εχει καστες, εχει παιδια να πολεμουν με αληθινα οπλα, εχει γυναικες να βασανιζονται μονο και μονο επειδη γεννηθηκαν γυναικες.. Εξω απο το χρυσο κλουβι παραμενουμε τοσο πρωτογονοι. Κι οπως αποδεικνυεται τα τελευταια χρονια, μετα τους τεραστιους εορτασμους για τη νεα χιλιετια, παμε ολοενα προς τα πισω. Δεν αντιλαμβανομαι τα περιπλεκομενα των οικομικων. Ποτε δεν μου αρεσαν και ποτε δεν προσπαθησα να τα καταλαβω. Αυτο που βιωνω ειναι μια αυξημενη εντροπια. Φοβο. Μισος. Ρατσισμο. Βια. Απελπισια. Θανατο. Απληστια. Πορνεια. Ψεμα. Αμαθεια.
[...] η ιστορια συνεχιζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου