Renascence--Edna St. Vincent Millay

The world stands out on either side

No wider than the heart is wide;

Above the world is stretched the sky,

No higher than the soul is high.

The heart can push the sea and land

Farther away on either hand;

The soul can split the sky in two,

And let the face of God shine through.

But East and West will pinch the heart

That can not keep them pushed apart;

And he whose soul is flat—the sky

Will cave in on him by and by.

Η καρδια και η ψυχη οριοθετουν τον κοσμο μας. Ο κοσμος αυτος δεν ειναι ουτε ευρυτερος απο την καρδια, ουτε ψηλοτερος απο την ψυχη. Τον οριζοντιο αξονα βαφτιζουμε "heart", τον καθετο "soul". Κι ετσι δημιουργουμε τη γραφικη παρασταση ολων των πλασματων του Κοσμου. Καταδικασμενα να κινουνται αναμεσα στα δυο τουτα Ορια.

The heart can push the sea and land

Farther away on either hand;

But East and West will pinch the heart

That can not keep them pushed apart;

The soul can split the sky in two,

And let the face of God shine through.

And he whose soul is flat—the sky

Will cave in on him by and by.

Τα ορια δεν ειναι παντα για να τα ξεπερνουμε. Γιατι εν τελει, ορια υπαρχουν παντου και παντοτε. Η εννοια του απειρου ειναι μια ανθρωπινη εφευρεση, οπως και οι εννοιες του χρονου, του μετρου, του κιλου.

Ξερετε παντοτε μου εκανε εντυπωση πως ενω το π ειναι ενας αριθμος ανεφικτος... Ατελειωτος... ωστοσο χρησιμοποιειται σε τοσους τυπους. Μου εκανε και συνεχιζει να μου κανει εντυπωση πως με τη βοηθεια του σχηματιζουμε κι υπολογιζουμε εναν κυκλο... και πως ο κυκλος να γινει τετραγωνο οταν το π δεν εχει τελος? ή μηπως εχει παρολο που οι υπερ-υπολογιστες των Κινεζων δεν εχουν καταφερει να βρουν ουτε μια κανονικοτητα στην επαναληψη των αριθμων μετα την υποδιαστολη...?

Απλως εμεις ειμαστε ατελη οντα, ανικανα να συλλαβουν το μετρησιμο μεγεθος τ' απειρου. γι αυτο και πρεπει να πλεουμε στις ακτες της καρδιας και της ψυχης μας. Το που θα ειμαστε πιο κοντα (στην ψυχη ή την καρδια?) ειναι καταδικη μας επιλογη... Αρκει να 'χουμε καθε στιγμη κατα νου το μυθο του Ικαρου...

Ενας χρονος μακρια απο το περσι και ολα ειναι εντελως διαφορετικα. Πανω στον καμβα ενας μανιασμενος καλλιτεχνης πεταξε ατσαλα χρωματα γιατι ο ρεαλισμος ητανε πολυ φτωχος μπροστα στη δικη του οραση. Να η καρεκλα, το κρεβατι, τα πρασινα ματια. Ολα ακριβως ζωγραφισμενα οπως στεκουν μπροστα του. Οπως καθετι στεκει μπροστα μας. Ανιδεο. Ανηξερο για το αν θα ειναι η πηγη μιας αστειρευτης εμπνευσης ή ενα χιλιοειδωμενο κομματι υλης. Κι ομως δεν ειναι καθολου ετσι η εικονα που εχει ο καλλιτεχνης μεσα του. Δεν υπαρχουν καρεκλες και κρεββατια και πρασινα ματια. Υπαρχει ενας οργασμος χρωματων, μια πινελια κατακοκκινου αναμεσα στο ασπρομαυρο. Ενα ολοφωτο κιτρινο της εκπληξης στο απεραντο γκριζο.

Ενας χρονος απο περσι. Το ιδιο ταξιδι. Με αλλον συνεπιβατη. Με αλλες σκεψεις. Με ενα χαμογελο λεπιδι πανω και κατω απο τα δοντια. Με μια ντελικατη πορεια με κοβει στα δυο ή με γρατζουναει για να θυμηθω πως ειμαι δω και δεν εχω ιδεα τι θα ξημερωνει το αυριο.

Απο εμενα.

Για εμενα.

Dizzy With Wonder--Anja Garbarek

There were buildings here long ago
But now the blade of grass cuts my feet
I proceed with caution and lay low
Just visible through the trees

Breathing carefully I crawl up

Onto the surface of tension
I glimpse the rocks from below
What I see will never be mentioned

Dizzy with wonder
I shake my head to clear the view
With a hunger to know
I come to this place to be close to you

Lit from inside
I go to the switch
I rise quickly from the dark
Through white clouds that I tear apart
Releasing drops of water
All over

Dizzy with wonder
I shake my head to clear the view
With a hunger to know
I come to this place to be close to you

Dizzy with wonder
I shake my head to clear the view
With a hunger to know
I come to this place to be close to you

Dizzy with wonder
I shake my head to clear the view
With a hunger to know
I come to this place to be close to you

Dizzy with wonder
I shake my head to clear the view
With a hunger to know
I come to this place to be close

to you. . .

De Profundis--Georg Trakl

Και ειναι αδικη η μοιρασια. Στα ονειρα μου μπερδευεται αυτη η μια και μονη φιγουρα που δεν εχει καμια δουλεια να βρισκεται εκει. . Μερικες φορες ξυπναω κι αναρωτιεμαι αν οντως πηγα να τον βρω κι εψαχνα το σπιτι. Το χαμενο σπιτι. Το σπιτι της μιας βραδιας. Δεν καταλαβαινω. Καθολου δεν καταλαβαινω. Εμενα δεν καταλαβαινω. Τους αλλους δεν καταλαβαινω. Στο τελος μοιαζω εντελως ανικανη να φτιαξω και το πιο αστειο παζλ των οχτω κομματιων.

Ανθρωποι που αγαπας και σε πληγωνουν γιατι πια δεν θελουν να σ' ακουνε. Ανθρωποι που αγαπας και πληγωνεις γιατι δεν προκειται να τους εχεις ποτε ξανα διπλα σου. Πατωντας τον διακοπτη κινδυνου προχωρω παρακατω κι αναωτιεμαι τι νοημα εχει ολο αυτο οταν ονειρευεσαι κατι που δεν μπορεις να εχεις. Οταν σιγα σιγα ολοι σε κανουν περα διχως δισταγμο. Οταν αγαπας τοσο πολυ, μα το δειχνεις τοσο λιγο. Περιμενω το θαυμα μου να μου δειξει ποιο δρομο να διαλεξω. Αν η μπορα θα περασει. Να κατσω να μετρησω τις απωλειες. Ποτε θα παψει να με επισκεπτεται ενα Πουκαμισο Αδειανο που δεν αξιζει ουτε μια ιντσα σκεψης μου. Θελω να κλαψω και δεν θελω να βλεπω κανεναν. Ουτε τον εαυτο μου σε καθρεφτες. Μ' εχουν απογοητευσει ολα ολα ολα ολα ολα ολα. Πεφτω να κοιμηθω τσιμπημενη απο τη βελονα και θα περιμενω το φιλι που θα τα ξυπνησει ολα διαφορετικα. Μοναχα που αυτη η προγκιπισσα κυριες και κυριοι δεν προκειται να κατσει βαλσαμωμενη μια αιωνιοτητα.

It is a stubble field, where a black rain is falling.
It is a brown tree, that stands alone.
It is a hissing wind, that encircles empty houses.
How melancholy the evening is.
A while later,
The soft orphan garners the sparse ears of corn.
Her eyes graze, round and golden, in the twilight
And her womb awaits the heavenly bridegroom.
On the way home
The shepherd found the sweet body
Decayed in a bush of thorns.
I am a shadow far from darkening villages.
I drank the silence of God
Out of the stream in the trees.
Cold metal walks on my forehead.
Spiders search for my heart.
It is a light that goes out in my mouth.
At night, I found myself on a pasture,
Covered with rubbish and the dust of stars.
In a hazel thicket
Angels of crystal rang out once more.

I don't believe reality would be the way it should

When there is no room in HELL the dead will walk the EARTH

(Dawn of the dead---George A. Romero)

Φανταστειτε μια μερα που η Κολαση θα γεμισει τοσο πολυ που οι νεκροι θα σηκωνονται απο τους ταφους τους εξαγριωμενοι... Αναπαυθηκαν εν ειρηνη, η δεινα θρησκεια ή το Κακο που επραξαν εν ζωη τους κατεταξαν αυτοματα στα Ταρταρα... Πηραν τα μπογαλακια τους, περασαν τον προθαλαμο, καρφια τους εχωσαν στη σαρκα, με πυρωμενο σιδερο μαρκαραν τους ωμους τους αδιαφορωντας για τις κραυγες πονου τους κι επειτα... "Ειμαστε πληρεις. Παρακαλω μην περασετε αργοτερα".
Τρεξαν τοτε οι αλλοφρονες, κατατρομαγμενοι νεκροι στις Πυλες του Παραδεισου. Δεν ειχαν αλλου να πανε. Πιανονται απο τα καγγελα. Φωναζουν. Ξελαρυγγιαζονται. Τα αιματα των πληγων τους βαφουν κοκκινο το μονοπατι ισαμε εκει. "Τι θελετε?", ρωταει ενας νυσταγμενος Πετρος κατευθυνομενος νωχελικα προς το μερος τους. "Αφηστε μας να μπουμε. Τοσα δισεκατομμυρια χρονια η Κολαση εχει γεμισει. Εσεις δεν μπορει... θα εχετε χωρο εδω. Οι εναρετοι ειναι παντοτε λιγοτεροι. Στα χρονια του Νωε ηταν μοναχα μια οικογενεια". "Η αληθεια ειναι πως περιμενα αιωνες καποιον να εμφανιστει στην πορτα του Παραδεισου. Προσευχομουν κι ηλπιζα για το ανθρωπινο ειδος. Οι εγκαταστασεις μας ητανε ετοιμες απο την εποχη της Εδεμ... Και περιμενα και περιμενα, αλλα ματαια. Ερημωσε ο τοπος. Οι εγκαταστασεις παραπεουν και γω εχω ξεχασει απο χρονια που αφησα τα κλειδια". "Μα δεν μπορει να ηταν ολοι τοσο κακοι!!", εξαγριωνεται μια γυναικα που η αμαρτια της ηταν οτι ειχε επιθυμησει τον αντρα της αδερφης της. "Κι ομως...". "Εγω τι κακο εκανα?", διαμαρτυρεται ενας αντρας κοντα στα πενηντα. "Χμμ... σ' αρεσουν τα αγορακια λεει εδω". "Ναι, αλλα ποτε δεν εκανα τιποτα με κανενα. Αντιθετα προσπαθησα να συμμορφωθω με τις επιταγες του φιλευσπλαγχνου Θεου. Παντρευτηκα κι αποκτησα και δυο κορες". "Αρα ελεγες ψεματα στη γυναικα σου". Οι στιχομυθιες συνεχιστηκαν ετσι... Μερικοι πορωμενοι αμαρτωλοι του αντιγυρισαν: "Νομιζεις μας αρεσει ο γλυκαναλατος Παραδεισος?? Πως και πως περιμεναμε να πεθανουμε για να βιαζουμε, να χτυπαμε, να καιγομαστε, να σκοτωνουμε εσαει". Τελικα ο Πετρος τους λεει: "Λυπαμαι, αλλα οι οδηγιες του Πατερα ηταν σαφεις. Δεν μπορω να κανω τιποτα. Και παρακαλω φευγοντας σκουπιστε το αιμα απο τα σκαλια".
Τι αλλο μπορουσαν να κανουν οι νεκροι? Θυμωμενοι γυρισαν στους ταφους τους. Σηκωθηκαν. Σαρκινα κουρελια βγηκαν απο τα νεκροταφεια με αγριες διαθεσεις! Κι αφου πλεον μητε η Κολαση, μητε ο Παραδεισος τους δεχονταν κι αφου ο θανατος ηταν οτι χειροτερο τους ειχε συμβει... ηταν πλεον ελευθεροι να πραξουν καθε σκοτεινο ενστικτο.
Η γυναικα πηγε στο σπιτι της αδερφης της και τη σκοτωσε. Υστερα για πρωτη φορα εκανε ερωτα στον αντρα με τον οποιο ηταν κρυφα ερωτευμενη.
Ο πενηνταρης μπλεχτηκε σε ομοφυλοφιλικα συμπλεγματα με δεκαχρονα παιδια μια και δυο και τρεις κι οσες φορες του εκανε κεφι.
Βιαστες βιαζαν.
Δολοφονοι σκοτωναν.

Κι αναρωτιεται κανεις αν αυτη η μερα ειναι σημερα. Ρωταει τη συλλογη του μηπως συναντησε καναν νεκρο και δεν το καταλαβε απο τα αρωματα που σκιαζανε την μυρωδια ή απο τα φτιασιδια που χτιζανε την σηπτικη χροια.

Red is a Slow Colour

Περιεργο που ενα μικρο νησακι του Αιγαιου καταφερε να γεννησει τοσους καλλιτεχνες. Λες να ειναι κατι στο χωμα που πλαθει τις θνητες πνοες? Ειχα επισκεφτει την Τηνο με τη μητερα μου ενα καλοκαιρι για μολις τρεις μερες. Εθισμενη στο οργιωδες υπεργειο φυτοπλαγκτον, το πρασινο και τις διακυμανσεις του πρασινου μου εκαναν εντυπωση τα γυμνα βουνα, η ανυπαρκτη βλαστηση, η ανυπαρξια χρωματων. Κι ομως οι γιοι αυτου του νησιου καταφεραν να γεμισουν ολη την απουσια φυσικης ομορφιας του νησιου πλαθοντας το μαρμαρο, δινοντας ζωη στον καμβα με εντονα κοκκινα και κιτρινα.

Ο συγκεκριμενος πινακας του Γυζη ειναι απο τους αγαπημενους μου. Να σκεφτειτε σε μια εκθεση που εγινε στη Θεσσαλονικη με προσχεδια και προχειρα εργα του ζωγραφου πηρα τη θεια μου και πηγαμε. Οπως εχω πει παλιοτερα αντιπαθω τα μουσεια. Ομως εκεινη η εκθεση γινοτανε στη βιλα Μπιανκα. Ενα απο τα παλια αρχοντικα στη Βασιλισσης Ολγας. Ποσο υπεροχη θα ητανε η πολη μου τοτε... Με τα πλουσια σπιτια της γυαλιστερα βοτσαλα σε μια καθαρια θαλασσα. Πλεον αναμεσα τους εχουν υψωθει τερατομορφες πολυκατοικιες και η παλια αιγλη σβηνει μαζι με τα αρχοντικα αυτα που καταρρεουν χρονο με το χρονο. Η βιλα Μπιανκα αποτελει φωτεινη εξαιρεση. Κατι σαν πολιτιστικο κεντρο. Παρατηρουσα με τις ωρες τις γρηγορες μολυβιες του ζωγραφου σε παλια, λευκα χαρτια. Η θεια μου εντελως αντικειμενικα μου 'πε πως μοιαζω με την κοπελα του παραπανω πινακα.

Αυτο που με γοητευει στην απεικονιση της νεαρης ειναι τα ματια της. Μολις εχασε σ' ενα χαζο παιχνιδι που πλεον δεν παιζει κανενας. Ειναι ετοιμη να κλαψει απο παραπονο. Το προσωπο της εχει κεινη την εκφραση ακριβως πριν οι μυες μας λυθουν σε κλαμα. Ο Γυζης δεν ζωγραφιζει τον πονο. Δεν αποτυπωνει μια κοπελα που της ετυχε η μεγιστη συμφορα. Κι αυτο ειναι το μυστικο μεγαλειο του συγκεκριμενου πινακα για μενα. Δεν κλαιμε μοναχα στις μεγαλες τραγωδιες. Μερικες φορες μπορει να κλαιμε επειδη απλως χασαμε ενα στοιχημα που βαλαμε σπαζοντας ενα κοκαλακι. Το δακρυ φεγγει στην ακρη του ματιου της ακριβως λιγο προτου γκρεμιστει στις χαραδρες των παρειων.

Πισω το φοντο ειναι κοκκινο της φωτιας. Στη γλωσσα μας το κοκκινο φερνει στο νου "παθος", "θυμο", "φωτια", "αιμα", "κρασι"... Στα ρωσικα το κοκκινο και η ομορφια εχουνε την ιδια ριζα. КРАСавица-КРАСивый. Η ομορφια εχει χρωμα κοκκινο. Εχει γευση κοκκινο. Εχει συναισθημα κοκκινο. Το κοριτσι του πινακα με τα φρυδια ανασηκωμενα, το λαιμο γερμενο ελαφρα προς τα πισω, τα αλικα χειλια και τα νερενια ματια ειναι η επιτομη της φυσικης, ελληνικης ομορφιας... Δεν μενουμε στο ετοιμορροπο δακρυ. Ενα παιδικο παιχνιδι ειναι κι ενα πεισμα της μικρης... Μερικες φορες κλαιμε για εναν περαστικο ερωτα ή για μια σκληρη κουβεντα που ειπωθηκε στη θερμη μας να πληγωσουμε το ιδιο που ποναμε. Δεν ανακουφιζει το κλαμα. Απλως συμπυκνωνει.

Με κοκκινη στατικη μπογια βαφω τα μαλλια μου για να ξαναγυρισω πισω στα παιδικα μου χρονια. Πλεον ακουω τις λεξεις με το νου. Τοτε τις ακουγα με τα αυτια. Ποτε ποτε μου 'χει απομεινει αυτη η συνηθεια και ξεχνιεμαι. Αφηνομαι και πιστευω. Οι κοκκινες τουλιπες του κορμιου ποτιζουν τα ματια ξανα και ξανα. Θυμαμαι την Μαρια-Ηλεκτρα να μην χαμογελαει ποτε. Δεν μπορω να καταλαβω τι της φταιει. Ποιος της φταιει. Συνηθως ο εαυτος της. Καθε φορα λεει ολα θα αλλαξουν, μα καθε φορα το ιδιο κρεββατι, τα ιδια καρφια, ο ιδιος βασανιστης. Δεν ωφελει να πολεμας να ξεφυγεις. Ισα ισα πονας πιο πολυ. Οι πληγες μεγαλωνουν κι υστερα θα κλεισουν δυσκολοτερα. Τακ τακ ενα ενα θα στα ξεκαρφωσει ο ιδιος βασανιστης αργοτερα. Υπομονη. Υπομονη.

The Logical Song--Supertramps

When I was young, it seemed that life was so wonderful,
A miracle, oh it was beautiful, magical.
And all the birds in the trees, well theyd be singing so happily,
Joyfully, playfully watching me.
But then they send me away to teach me how to be sensible,
Logical, responsible, practical.

And they showed me a world where I could be so dependable,
Clinical, intellectual, cynical.



There are times when all the worlds asleep,
The questions run too deep
For such a simple man.
Wont you please, please tell me what weve learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am.

Now watch what you say or theyll be calling you a radical,
Liberal, fanatical, criminal.
Wont you sign up your name, wed like to feel youre
Acceptable, respecable, presentable, a vegtable!

At night, when all the worlds asleep,
The questions run so deep
For such a simple man.
Wont you please, please tell me what weve learned
I know it sounds absurd
But please tell me who I am.

Ακριβως αυτο

Never try to Trick me with a Kiss.

A stone can masquerade where no heart is
And virgins rise where lustful Venus lay:
Never try to trick me with a kiss.

--Sylvia Plath