Above the world is stretched the sky,
The heart can push the sea and land
The soul can split the sky in two,
And let the face of God shine through.
But East and West will pinch the heart
And he whose soul is flat—the sky
Will cave in on him by and by.
Η καρδια και η ψυχη οριοθετουν τον κοσμο μας. Ο κοσμος αυτος δεν ειναι ουτε ευρυτερος απο την καρδια, ουτε ψηλοτερος απο την ψυχη. Τον οριζοντιο αξονα βαφτιζουμε "heart", τον καθετο "soul". Κι ετσι δημιουργουμε τη γραφικη παρασταση ολων των πλασματων του Κοσμου. Καταδικασμενα να κινουνται αναμεσα στα δυο τουτα Ορια.
Farther away on either hand;
That can not keep them pushed apart;
And let the face of God shine through.
Will cave in on him by and by.
Τα ορια δεν ειναι παντα για να τα ξεπερνουμε. Γιατι εν τελει, ορια υπαρχουν παντου και παντοτε. Η εννοια του απειρου ειναι μια ανθρωπινη εφευρεση, οπως και οι εννοιες του χρονου, του μετρου, του κιλου.
Ξερετε παντοτε μου εκανε εντυπωση πως ενω το π ειναι ενας αριθμος ανεφικτος... Ατελειωτος... ωστοσο χρησιμοποιειται σε τοσους τυπους. Μου εκανε και συνεχιζει να μου κανει εντυπωση πως με τη βοηθεια του σχηματιζουμε κι υπολογιζουμε εναν κυκλο... και πως ο κυκλος να γινει τετραγωνο οταν το π δεν εχει τελος? ή μηπως εχει παρολο που οι υπερ-υπολογιστες των Κινεζων δεν εχουν καταφερει να βρουν ουτε μια κανονικοτητα στην επαναληψη των αριθμων μετα την υποδιαστολη...?
Απλως εμεις ειμαστε ατελη οντα, ανικανα να συλλαβουν το μετρησιμο μεγεθος τ' απειρου. γι αυτο και πρεπει να πλεουμε στις ακτες της καρδιας και της ψυχης μας. Το που θα ειμαστε πιο κοντα (στην ψυχη ή την καρδια?) ειναι καταδικη μας επιλογη... Αρκει να 'χουμε καθε στιγμη κατα νου το μυθο του Ικαρου...
Ενας χρονος μακρια απο το περσι και ολα ειναι εντελως διαφορετικα. Πανω στον καμβα ενας μανιασμενος καλλιτεχνης πεταξε ατσαλα χρωματα γιατι ο ρεαλισμος ητανε πολυ φτωχος μπροστα στη δικη του οραση. Να η καρεκλα, το κρεβατι, τα πρασινα ματια. Ολα ακριβως ζωγραφισμενα οπως στεκουν μπροστα του. Οπως καθετι στεκει μπροστα μας. Ανιδεο. Ανηξερο για το αν θα ειναι η πηγη μιας αστειρευτης εμπνευσης ή ενα χιλιοειδωμενο κομματι υλης. Κι ομως δεν ειναι καθολου ετσι η εικονα που εχει ο καλλιτεχνης μεσα του. Δεν υπαρχουν καρεκλες και κρεββατια και πρασινα ματια. Υπαρχει ενας οργασμος χρωματων, μια πινελια κατακοκκινου αναμεσα στο ασπρομαυρο. Ενα ολοφωτο κιτρινο της εκπληξης στο απεραντο γκριζο.
Ενας χρονος απο περσι. Το ιδιο ταξιδι. Με αλλον συνεπιβατη. Με αλλες σκεψεις. Με ενα χαμογελο λεπιδι πανω και κατω απο τα δοντια. Με μια ντελικατη πορεια με κοβει στα δυο ή με γρατζουναει για να θυμηθω πως ειμαι δω και δεν εχω ιδεα τι θα ξημερωνει το αυριο.
Απο εμενα.
Για εμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου