Και ειναι αδικη η μοιρασια. Στα ονειρα μου μπερδευεται αυτη η μια και μονη φιγουρα που δεν εχει καμια δουλεια να βρισκεται εκει. . Μερικες φορες ξυπναω κι αναρωτιεμαι αν οντως πηγα να τον βρω κι εψαχνα το σπιτι. Το χαμενο σπιτι. Το σπιτι της μιας βραδιας. Δεν καταλαβαινω. Καθολου δεν καταλαβαινω. Εμενα δεν καταλαβαινω. Τους αλλους δεν καταλαβαινω. Στο τελος μοιαζω εντελως ανικανη να φτιαξω και το πιο αστειο παζλ των οχτω κομματιων.
Ανθρωποι που αγαπας και σε πληγωνουν γιατι πια δεν θελουν να σ' ακουνε. Ανθρωποι που αγαπας και πληγωνεις γιατι δεν προκειται να τους εχεις ποτε ξανα διπλα σου. Πατωντας τον διακοπτη κινδυνου προχωρω παρακατω κι αναωτιεμαι τι νοημα εχει ολο αυτο οταν ονειρευεσαι κατι που δεν μπορεις να εχεις. Οταν σιγα σιγα ολοι σε κανουν περα διχως δισταγμο. Οταν αγαπας τοσο πολυ, μα το δειχνεις τοσο λιγο. Περιμενω το θαυμα μου να μου δειξει ποιο δρομο να διαλεξω. Αν η μπορα θα περασει. Να κατσω να μετρησω τις απωλειες. Ποτε θα παψει να με επισκεπτεται ενα Πουκαμισο Αδειανο που δεν αξιζει ουτε μια ιντσα σκεψης μου. Θελω να κλαψω και δεν θελω να βλεπω κανεναν. Ουτε τον εαυτο μου σε καθρεφτες. Μ' εχουν απογοητευσει ολα ολα ολα ολα ολα ολα. Πεφτω να κοιμηθω τσιμπημενη απο τη βελονα και θα περιμενω το φιλι που θα τα ξυπνησει ολα διαφορετικα. Μοναχα που αυτη η προγκιπισσα κυριες και κυριοι δεν προκειται να κατσει βαλσαμωμενη μια αιωνιοτητα.
Ανθρωποι που αγαπας και σε πληγωνουν γιατι πια δεν θελουν να σ' ακουνε. Ανθρωποι που αγαπας και πληγωνεις γιατι δεν προκειται να τους εχεις ποτε ξανα διπλα σου. Πατωντας τον διακοπτη κινδυνου προχωρω παρακατω κι αναωτιεμαι τι νοημα εχει ολο αυτο οταν ονειρευεσαι κατι που δεν μπορεις να εχεις. Οταν σιγα σιγα ολοι σε κανουν περα διχως δισταγμο. Οταν αγαπας τοσο πολυ, μα το δειχνεις τοσο λιγο. Περιμενω το θαυμα μου να μου δειξει ποιο δρομο να διαλεξω. Αν η μπορα θα περασει. Να κατσω να μετρησω τις απωλειες. Ποτε θα παψει να με επισκεπτεται ενα Πουκαμισο Αδειανο που δεν αξιζει ουτε μια ιντσα σκεψης μου. Θελω να κλαψω και δεν θελω να βλεπω κανεναν. Ουτε τον εαυτο μου σε καθρεφτες. Μ' εχουν απογοητευσει ολα ολα ολα ολα ολα ολα. Πεφτω να κοιμηθω τσιμπημενη απο τη βελονα και θα περιμενω το φιλι που θα τα ξυπνησει ολα διαφορετικα. Μοναχα που αυτη η προγκιπισσα κυριες και κυριοι δεν προκειται να κατσει βαλσαμωμενη μια αιωνιοτητα.
It is a stubble field, where a black rain is falling.
It is a brown tree, that stands alone.
It is a hissing wind, that encircles empty houses.
How melancholy the evening is.
A while later,
The soft orphan garners the sparse ears of corn.
Her eyes graze, round and golden, in the twilight
And her womb awaits the heavenly bridegroom.
On the way home
The shepherd found the sweet body
Decayed in a bush of thorns.
I am a shadow far from darkening villages.
I drank the silence of God
Out of the stream in the trees.
Cold metal walks on my forehead.
Spiders search for my heart.
It is a light that goes out in my mouth.
At night, I found myself on a pasture,
Covered with rubbish and the dust of stars.
In a hazel thicket
Angels of crystal rang out once more.
It is a brown tree, that stands alone.
It is a hissing wind, that encircles empty houses.
How melancholy the evening is.
A while later,
The soft orphan garners the sparse ears of corn.
Her eyes graze, round and golden, in the twilight
And her womb awaits the heavenly bridegroom.
On the way home
The shepherd found the sweet body
Decayed in a bush of thorns.
I am a shadow far from darkening villages.
I drank the silence of God
Out of the stream in the trees.
Cold metal walks on my forehead.
Spiders search for my heart.
It is a light that goes out in my mouth.
At night, I found myself on a pasture,
Covered with rubbish and the dust of stars.
In a hazel thicket
Angels of crystal rang out once more.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου