When there is no room in HELL the dead will walk the EARTH

(Dawn of the dead---George A. Romero)

Φανταστειτε μια μερα που η Κολαση θα γεμισει τοσο πολυ που οι νεκροι θα σηκωνονται απο τους ταφους τους εξαγριωμενοι... Αναπαυθηκαν εν ειρηνη, η δεινα θρησκεια ή το Κακο που επραξαν εν ζωη τους κατεταξαν αυτοματα στα Ταρταρα... Πηραν τα μπογαλακια τους, περασαν τον προθαλαμο, καρφια τους εχωσαν στη σαρκα, με πυρωμενο σιδερο μαρκαραν τους ωμους τους αδιαφορωντας για τις κραυγες πονου τους κι επειτα... "Ειμαστε πληρεις. Παρακαλω μην περασετε αργοτερα".
Τρεξαν τοτε οι αλλοφρονες, κατατρομαγμενοι νεκροι στις Πυλες του Παραδεισου. Δεν ειχαν αλλου να πανε. Πιανονται απο τα καγγελα. Φωναζουν. Ξελαρυγγιαζονται. Τα αιματα των πληγων τους βαφουν κοκκινο το μονοπατι ισαμε εκει. "Τι θελετε?", ρωταει ενας νυσταγμενος Πετρος κατευθυνομενος νωχελικα προς το μερος τους. "Αφηστε μας να μπουμε. Τοσα δισεκατομμυρια χρονια η Κολαση εχει γεμισει. Εσεις δεν μπορει... θα εχετε χωρο εδω. Οι εναρετοι ειναι παντοτε λιγοτεροι. Στα χρονια του Νωε ηταν μοναχα μια οικογενεια". "Η αληθεια ειναι πως περιμενα αιωνες καποιον να εμφανιστει στην πορτα του Παραδεισου. Προσευχομουν κι ηλπιζα για το ανθρωπινο ειδος. Οι εγκαταστασεις μας ητανε ετοιμες απο την εποχη της Εδεμ... Και περιμενα και περιμενα, αλλα ματαια. Ερημωσε ο τοπος. Οι εγκαταστασεις παραπεουν και γω εχω ξεχασει απο χρονια που αφησα τα κλειδια". "Μα δεν μπορει να ηταν ολοι τοσο κακοι!!", εξαγριωνεται μια γυναικα που η αμαρτια της ηταν οτι ειχε επιθυμησει τον αντρα της αδερφης της. "Κι ομως...". "Εγω τι κακο εκανα?", διαμαρτυρεται ενας αντρας κοντα στα πενηντα. "Χμμ... σ' αρεσουν τα αγορακια λεει εδω". "Ναι, αλλα ποτε δεν εκανα τιποτα με κανενα. Αντιθετα προσπαθησα να συμμορφωθω με τις επιταγες του φιλευσπλαγχνου Θεου. Παντρευτηκα κι αποκτησα και δυο κορες". "Αρα ελεγες ψεματα στη γυναικα σου". Οι στιχομυθιες συνεχιστηκαν ετσι... Μερικοι πορωμενοι αμαρτωλοι του αντιγυρισαν: "Νομιζεις μας αρεσει ο γλυκαναλατος Παραδεισος?? Πως και πως περιμεναμε να πεθανουμε για να βιαζουμε, να χτυπαμε, να καιγομαστε, να σκοτωνουμε εσαει". Τελικα ο Πετρος τους λεει: "Λυπαμαι, αλλα οι οδηγιες του Πατερα ηταν σαφεις. Δεν μπορω να κανω τιποτα. Και παρακαλω φευγοντας σκουπιστε το αιμα απο τα σκαλια".
Τι αλλο μπορουσαν να κανουν οι νεκροι? Θυμωμενοι γυρισαν στους ταφους τους. Σηκωθηκαν. Σαρκινα κουρελια βγηκαν απο τα νεκροταφεια με αγριες διαθεσεις! Κι αφου πλεον μητε η Κολαση, μητε ο Παραδεισος τους δεχονταν κι αφου ο θανατος ηταν οτι χειροτερο τους ειχε συμβει... ηταν πλεον ελευθεροι να πραξουν καθε σκοτεινο ενστικτο.
Η γυναικα πηγε στο σπιτι της αδερφης της και τη σκοτωσε. Υστερα για πρωτη φορα εκανε ερωτα στον αντρα με τον οποιο ηταν κρυφα ερωτευμενη.
Ο πενηνταρης μπλεχτηκε σε ομοφυλοφιλικα συμπλεγματα με δεκαχρονα παιδια μια και δυο και τρεις κι οσες φορες του εκανε κεφι.
Βιαστες βιαζαν.
Δολοφονοι σκοτωναν.

Κι αναρωτιεται κανεις αν αυτη η μερα ειναι σημερα. Ρωταει τη συλλογη του μηπως συναντησε καναν νεκρο και δεν το καταλαβε απο τα αρωματα που σκιαζανε την μυρωδια ή απο τα φτιασιδια που χτιζανε την σηπτικη χροια.