Μεσα σε ενα αγνωστο τρενο που ολο οδευει προς καπου. Δεν εισαι σιγουρη για που ακριβως. Μπρος πισω. Πανω κατω. Εκει και λιγο πιο περα απο το "εκει". Ουτε καλα καλα θυμασαι πανω σε πιο θαμπο μεθυσι βρεθηκες να ταξιδευεις με ουρανο τη θαλασσα και ταχυτητα το χρονο. Ομως πας. Και ακους ποδια να ανεβοκατεβαινουν. "Οποιος μεθυσε ποθει να πιει", εγραψε ο Βικτωρας και συ πινεις παλι και ξανα. Και ολο χανεσαι σε αυτο το αναρχο ταξιδι εικονων, προσωπων, χρωματων, ηχων.
Κατεβηκαν δυο κουρτινες στα ματια και τιποτα δεν βλεπεται ιδιο απο οποια οπτικη κι αν το κοιταξεις. Το μπλε δεν ειναι πλεον μπλε. Το στομα δεν χαμογελαει ή δεν φιλαει τοσο παιδιαστικα αυθορμητα.
Και καπου εκει ακουγεται η αναγγελια του επομενου σταθμου. Και δεν ξερεις ποιος ειναι αυτος. Δεν ξερεις αν πρεπει--και κυριως αν θελεις--να ανεβεις ή να κατεβεις. Ποιος ή ποιοι θα ανεβουν και θα κατεβουν. Ποιοι θα ειναι απο το δικο σου βαγονι ή στο δικο σου βαγονι. Δεν ξερεις καν τον τελικο προορισμο αυτου του μυστηριου τρενου. Κι ουτε εισαι πολυ σιγουρη πως το συμπαν δεν παιζει μια διαβολικη παρτιδα με σενα και την ανοητοτητα. Οσο και να 'θελες να μην πιστευεις κατι τετοιο.
Οχι δεν εισαι καθολου ετοιμη για το επομενο βημα γιατι εκτος απο το "μπροστα" αυτο σε παει ταυτοχρονα και "μακρια".
αΠΟ τΟπΟΥς, ΑΝθρΩποΥς, πΡαΓΜατα που αγαπησες και σου λειπουν ηδη ενω γλιστρουν μεσα απο τα χερια σου. Εσυ η ιδια γλιστρας μεσα απο τα χερια σου.
Κι αν δεν εισαι ακομα ουτε ακριβως αλλου, ουτε ακριβως εδω τοτε που εισαι?
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
Do you ever look aroundturn your ear to the groundshow your face to the skyon a night when the skies echoe soundsfrom inside of your mindon the stage that you shonewhere the sun did become youand move with your thoughtsthrough the sighs and the scenesof the worlds you have seenand the sights that have beenyour reflection in shadows and dreams?- your reflection in shadows and dreams Did you ever see a manwho did walk down the streetwhite robe with no shoes on his feetand on top of his head place a box with two slitsand the sign from his neck saidI do not existor a woman who could not remember her namedid stutter and stutteragain and againand saw you and called you her sonher eyes saidmy being is gonebut still Im not dead? Miserere
Have you ever seen a soundhave you listened to an imagehave you ever touched a thoughthave you ever tasted nothinghave you ever told a liethat was true more than truthbecause truth it had liedall its life when it spoke to you?And what did it sayit is that it is thisthis goes here here is thereit is not yes it isit was dulling your sensesyour eyes they were boundhave you ever my friendsbeen looking around? And the other replieswith a wave of a handI am already herein this promised landbut not by a god and not by a kingand not by a spiritdeep from withinI am herebecause a miracles a whimits a flash of gloryits an empty tinand maybe might lets you innot to save youbut to keep on looking- Miserere Have you everbeen so happy that youre sad?that the lights turn to starsand the stars become eyesand hellos are goodbyesand the laughs are the sighsand the show disappears with the noteuntil next time Long live livingif living can be this Long live livingif living can be this Long live livingif living can be this Long live livingif living can be this Do you ever look aroundturn your ear to the groundshow your face to the skyon a night when the skies echoe soundsfrom inside of your mindon the stage that you shonewhere the sun did become youand move with your thoughtsthrough the sighs and the scenesof the worlds you have seenand the sights that have beenyour reflection in shadows and dreamsDo you ever look aroundand find what is yet to be found?
While living in Nazi-occupied Paris during World War II, Picasso suffered harassment from the Gestapo. One officer allegedly asked him, upon seeing a photo of Guernica in his apartment, "Did you do that?" Picasso responded, "No, you did."
Ολα ειναι τοσο ασχημα οσο εσυ τα αφηνεις να ειναι. Δεν φταινε τα συντριμμια στα ποδια σου για την καταστροφη. Δεν φταιει ο αμφιβληστροειδης που καθρεφτιζει αυτη την ολεθριοτητα. Δεν εχει καν σημασια να ριξεις τις ευθυνες. Το φταιξιμο ειναι δικο σου κι αν δεν αντεχεις να βαζεις την Αυτου Μεγαλειοτητα, το "Εγω" σου, στο εδρανο του κατηγορουμενου, απλως προσπερασε το. Η καταστροφη εγινε. Τα παντα γκρεμιστηκαν. Οι μεγαλυτεροι φοβοι σου γινονται πραγματικοτητα ενας προς εναν. Εισαι μονος. Και κρυωνεις. Και θελεις να πας πισω. Μα δεν γινεται. Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να σηκωθεις μπλεγμενος σε ιστους απο δακρυα, να μην δωσεις σημασια στο κρυο και με μια απλη--τοσο επωδυνη κινηση για τα παγωμενα δαχτυλα--να βαλεις το πρωτο τουβλο στη θεση του. Και να χτισεις παλι απο την αρχη. Και να εχεις κατα νου πως οσο εισαι ζωντανος ποτε δεν ειναι αργα. Πως οταν χτιζεις δεν ειναι ωρα για απολογισμους. Ακομα κι αν πιστευω οτι κανεις δεν αλλαζει και τα λαθη, ακριβως τα ιδια θα τα επαναλαμβανεις ξανα και ξανα, δεν εχεις τιποτα αλλο να κανεις παρα να μπαζωνεις εκεινα που γκρεμιζεις. Να τα βαφεις μαυρα κι επειτα παλι κοκκινα ή πρασινα ή πολυχρωμα. Κι οσο κι αν φοβασαι, οσο κι αν εχεις δημιουργησει ασυνειδα τη δικη σου προσωπικη-μικρη-Guernica δεν εχεις παρα να σταματησεις αυτον τον πολεμο. Το "αυριο" ειναι ολο εκπληξεις. Καλες, κακες. Αυτες ειναι. Γιατι στο κατω κατω φτιαχνουμε το δικο μας κοσμο. Εμεις. Και στο τελος τελος δεν εχει τοσο καμια μα καμια σημασια ποσα χρονια θα βολοδερνουμε. Σημασια εχει το πως. Και με ποιους. Κι αυτα ειναι στο δικο μας πινελο πανω να τα ζωγραφισουμε. Το κενο, το λευκο, την τυφλοτητα, τις απωλειες, το αγνωστο, το φιλι, το δακρυ, το ονειρο, το απιαστο και το απτο. Κι αν καπου στραβοπατησει το πινελο μας και φτιαξουμε μια ασχημη μουτζουρα ας ζωγραφισουμε απο πανω παλι. Απλα ας ζωγραφισουμε.
Το θεμα της πολιτικης δεν μ' ενδιεφερε ποτε με την κομματικης της οπτικη. Ειναι σαν να τραβας φωτογραφια ενα προσωπο απο την χειροτερη γωνια. Να φανει οσο πιο ασχημο γινεται. Γιατι περα απο τα μεγαλα: τα χρωματα, το μεηκ απ και τη συναλλαγματικη σχεση που απο επιπεδου μπακαλικου εχει φτασει σε επιπεδα δισεκατομμυριων ευρω, καθε πραξη εστω και μικρη καθενος μας ειναι πολιτικη. Η σκεψη μας ειναι πολιτικη. Οι χειρονομιες μας ειναι πολιτικες. Το αν θα σταματησεις στο πορτοκαλι ή θα πατησεις γκαζι ειναι μια πολιτικη πραξη με την απλη χροια αυτης της χειρονομιας. Βεβαια, το να εχεις ξεφτυλλισει την πολιτικη ως αυτοχθονη οντοτητα εξυπηρετει καποιον σκοπο. Το να σου κοτσαρουν μια ασχημομουρα, σπυριαρα, βλοσυρη και γλοιωδη πολιτικη κατω απο τη μυτη σου δεν εχει παρα ενα μοναχα σκοπο: να τσαλακωσεις τη φωτογραφια, να την πεταξεις και να μην ξανασχοληθεις με αυτο. Μπορεις βεβαια και να κλεισεις τα ματια και να πηδηξεις τη γκομενα. Εν ολιγοις να μπεις μεσα σε αυτο το παιχνιδι. Μερικοι θα το κανουν γιατι δεν γινεται αλλιως. Ισως στ' αληθεια επιθυμουν να κανουν κατι, να προσφερουν. Μα αν δεν περασεις πανω απο το απαισιο αυτο Προσωπο δεν προκειται να καταφερεις τιποτα. Οι υπολοιποι μερικοι το κανουν απλα γιατι αυτο τους εξυπηρετει. Εντελως συνειδητα πλακωνονται στη βρωμα, διχως καμια τυψη και διχως ιχνος αισχυνης. Αυτοι οι δευτεροι μερικοι θελουν επισης να προσφερουν. Στην αυτου μεγαλειοτητα τον Εαυτο τους και μονο. Σε καθε περιπτωση το να μπεις μεσα σε ολη την ανασουσουρα, ειτε με καλες ειτε με κακες προθεσεις, αποκαλυπτει μια καποια επαρση.
Απο την αλλη πλευρα ειμαι εγω. Που ενω ξερω πως το να μενω παντελως ανενημερωτη και ασχετη με την πολιτικη ειναι ουσιαστικα νικη ολη της διαφθορας που θελει να σε κρατα σε αγνοια, συνεχιζω να μενω ακομα πιο ασχετη και ανενημερωτη. Γιατι με τρομαζει το να αντιληφθω τις πραγματικες διαστασεις της ασχημιας. Γιατι αν το αντιληφθω θα σκασω απο το κακο μου. Θα θελω να τα κανω ολα πουτανα [και στο τελος εγω θα καταντησω πουτανα]. Γιατι το μυαλο μου δεν μπορει να καταλαβει.
Τις λιγες φορες που προσπαθησε δεν καταφερε να καταλαβει αυτα τα τοσο απλα "γιατι". Το απλο "γιατι" να μην προσπαθησουμε ολοι να ζουμε οσο πιο ομορφα γινεται. Δεν μπορει να καταλαβει μεσα στα ορια της πεπερασμενης θνητοτητας μας γιατι αναλωνομαστε στο να μισουμε. Στο να κοτσαρουμε ταμπελες. Αριστερα, δεξια, κεντρο. Δεν ειναι διαγωνισμος σκοποβολης ολο αυτο. Ενα απεραντο αεναο κουβαρι αλλληλοκατηγοριων. Οι μεν, οι δε, οι εκεινοι, οι αλλοι. Εχει καταντησει ενα πολυκαιριασμενο, ανεμπνευστο σηριαλ η πολιτικη σκηνη. Ενα πραγμα που εχω καταλαβει ειναι πως σωστους ανθρωπους [τραγικα ελαχιστους βεβαια σε καθε περιπτωση] θα βρεις, αν ψαξεις, σε ολους τους χωρους. Ακομα και στους ακραιους εκατερωθεν. Δεν ξερω αν αυτοι οι ανθρωποι θα εχουν ή εχουν ποτε τη δυνατοτητα να κανουν κατι. Ειμαι ανεπανορθωτα πεσσιμιστρια.
Και δυστυχως βλεπω απο τον περιγυρο μου αλλοι να πανηγυριζουν για το ενα κομμα, αλλοι για το αλλο, αλλοι να μιλανε για "λαθραιους" ανθρωπους και να μην τους νοιαζει καν που στην ελληνικη βουλη υπαρχουν υπερμαχοι του ρατσισμου. Και δυστυχως ολοι αυτοι ειναι αθρωποι κατω των τριαντα. Και δεν καταλαβαινω πως ειναι δυνατον ενας νεος ανθρωπος να "παθιαζεται" σε σημειο παρωπιδας με ενα κομμα [οποιο κι αν ειναι] οταν το παρον πολιτικο συστημα εχει διαφθειρει τη Δημοκρατια σε τετοιο βαθμο που πλεον δεν υπαρχει δημοκρατια. Πως ειναι δυνατον μια χωρα που εζησε τη μεταναστευση ισως περισσοτερο απο καθε αλλη χωρα της Δυσης να συμπεριφερεται με τοση εχθροτητα σε ατομα που ερχονται αναζητωντας πολιτικο ασυλο ή ενα κομματι ψωμι κυριολεκτικα για να ζησει. Πως ειναι δυνατον να νοιαζομαστε δηθεν για τον καθε κατατρεγμενο αυτου του πλανητη ενω εδω διπλα μας γινονται τα αισχη. Και πλεον κανεις δεν νοιαζεται. Δεν γεννηθηκαμε για να μισουμε.
Ενας καθηγητης μου ειχε πει καποτε πως ναι μεν ειναι αηδια ολο αυτο που βιωνουμε και βλεπουμε να γινεται στην πολιτικη σκηνη, αλλα πρεπει να σκεφτουμαι ποσοι ανθρωποι εχυσαν αιμα για να εχουμε εμεις σημερα το δικαιωμα της ψηφου. Αυτη την κουβεντα τη θυμαμαι παντα οταν ειναι να ερθουν εκλογες και αναρωτιεμαι αν θα ψηφισω. Καταλαβα ομως πως δεν εχει σημασια. Καταλαβα πως αυτο που ηθελαν το καταφερανε. Κανεις δεν ασχολειται. Κανεις δεν ξερει. Η ψηφος εχει καταντησει ενα ανταλλαγμα συμφεροντων και προσωπικων ρουσφετιων. Για ολους.
Καταλαβα πως δεν θα καταλαβω ποτε εκεινους που δεν βλεπουν ποσο ιδιοι ειμαστε ολοι. Καταλαβα πως σημασια εχει εγω προσωπικα να κανω αυτο που μπορω για να καταφερω να βοηθησω εναν κι εναν κι εναν ανθρωπο. Χωρις κατηγοριες και δικαιολογιες. Ο καθενας κανει εκεινο που τον κανει ευτυχισμενο. Αν το προσωπικο status, αν το να μισεις τους "λαθρομεταναστες", αν το να εκμεταλλευεσαι και να εξαπατας, αν το ψεμμα, αν μια πιο αισιοδοξη οπτικη, αν .. αν... σε κανει ευτυχισμενο εγω παω πασο. Στην τελικη εδω θα βρεθεις αντιμετωπος με το ο,τι αποφασισεις. Κι εφοσον δεν μπορω να αλλαξω τον κοσμο, ισως μπορω να αλλαξω τον κοσμο μου. Κι ας μου φαινεται τοσο τραγελαφικο ολο αυτο που ζουμε σημερα.
Για την ακριβεια ζουμε σε μια ανεκαθεν τραγελαφικη χωρα. Δεν ειναι τυχαιο πως τραγωδιες και κωμωδια παιζονταν μαζι. Η νεα περιοδος τραγωδιας λοιπον μολις ξεκινησε επακριβως με το τελος της προηγουμενης.
Δεν ξερω, αλλα μετα την προηγουμενη χρονια της απωλειας ειμαι γεματη με μια απεραντη, αβασταχτη νοσταλγια. Και παρολο που ξερω που ειναι τα ορια των δικων μου και των δικων σου λαθων, δεν ειμαι σιγουρη αν ενα κομματι της μνημης και της υλης μου δεν εχει φυγει ανεπιστρεπτι. Δεν υπαρχουν "δυστυχως" ή "ευτυχως" και δεν ξερω καν αν ολα θα ειναι καλα αυριο. Εφιαλτες, φοβοι, μοναξια, εικονες σε κονφιουζιονιστικη αλληλουχια σε χτυπουν και σε πληγωνουν. Εσυ ο ιδιος σε πληγωνεις. Και για λιγο κατσουφιαζεις και δεν εχεις ορεξη για αλλες κατηγοριες. Για αλλα νευρα ή αλλα λαθη. Τα λογια αγγιξαν τα ορια τους και δεν εχουν να σου προσφερουν τιποτα πια. Ειναι εκεινην ακριβως τη στιγμη που βλεπεις το τωρινο ξενο προσωπο να ερχεται με το μηχανακι να σε παρει για το σπιτι στου Ζωγραφου με μια βαθεια χαραδρα χαμογελο.
Ξερεις πως δεν θα υπαρξουν αλλα τετοια ιδια σπιτια.
Τα φλουρια σκορπισανε οταν προσπαθησες να σηκωσεις το κασελακι. Και μερικα τα ξαναβρισκεις στην πορεια. Πανω στον πανικο της απωλειας μαζευεις και καινουργια. Αληθινα, καλπικα. . Ο χρονος θα δειξει. Ποσο τ' αγαπαω τα καινουργια μου φλουρια. Ποσα τους χρωσταω. Ειναι ομως και αλλα που χαθηκαν. Σου κρυβονται. Ισως δεν χρειαζεται να τα ψαξεις αλλο και να τα φοβεριζεις για να φανερωθουν. Κατι που θελει να μεινει χαμμενο, θα μεινει για παντα χαμμενο. Ερχονται οι μερες που ο καθενας θα πρεπει να μαθει να συνεχισει με ολα τα λαθη του. Και δεν ειναι οι φοβοι, οι απωλειες, η μοναξια που πονανε πιο πολυ απο ολα. Ειναι να βλεπεις αυτες τις αγκαλιες που δεν προκειται να ανοιξουν πια για σενα. Ειναι αυτα τα αμηχανα λογια που καποτε βρισκανε γελια να ανταλλαξουν. Δεν εχει περασει τοσος πολυ καιρος. Δεν ξερω. Εχω κουραστει τοσο πολυ. Και ειναι κι αυτες οι μερες που νοσταλγεις και θυμασαι και αυτοκατηγορεισαι και ευχεσαι να μπορουσες να γυρισεις τον χρονο πισω. Ισως ειναι καλυτερα παλι ετσι. Καπου διαβασα οτι αν ειχαμε μια δευτερη ζωη, τη δευτερη φορα θα πεθαιναμε καλυτερα. Ομως εχουμε μοναχα ενα εδω και τωρα. Ενα σημερα. Και δεν ξερω αν θελω ή αν αντεχω ή αν μπορω να βλεπω αυτη τη σπαταλημενη περιουσια μου να μην μου μιλα, ενω ενα παιδι μεσα μου θελει να τρεξει να πνιξει στα φιλια τους παντες: το παιδι που κλωστησε, το φιλο που του αρπαξε τη σοκολατα. Σαν να μην εγινε τιποτα. Σαν να μην περασε μια μερα. Γιατι δεν εχουν σημασια αυτα. Αν σκεφτεις ποσο εφημερο ειναι το εισητηριο της ζωης μας στ' αληθεια δεν εχουν σημασια ολα αυτα.
Δεν ηταν γλυκια η μελαγχολια η σημερινη. Ειχε μια πικρια στη γευση. Με λιγο αλατι στις ακρες σαν μαργαριτα.
