Δεν ξερω, αλλα μετα την προηγουμενη χρονια της απωλειας ειμαι γεματη με μια απεραντη, αβασταχτη νοσταλγια. Και παρολο που ξερω που ειναι τα ορια των δικων μου και των δικων σου λαθων, δεν ειμαι σιγουρη αν ενα κομματι της μνημης και της υλης μου δεν εχει φυγει ανεπιστρεπτι. Δεν υπαρχουν "δυστυχως" ή "ευτυχως" και δεν ξερω καν αν ολα θα ειναι καλα αυριο. Εφιαλτες, φοβοι, μοναξια, εικονες σε κονφιουζιονιστικη αλληλουχια σε χτυπουν και σε πληγωνουν. Εσυ ο ιδιος σε πληγωνεις. Και για λιγο κατσουφιαζεις και δεν εχεις ορεξη για αλλες κατηγοριες. Για αλλα νευρα ή αλλα λαθη. Τα λογια αγγιξαν τα ορια τους και δεν εχουν να σου προσφερουν τιποτα πια. Ειναι εκεινην ακριβως τη στιγμη που βλεπεις το τωρινο ξενο προσωπο να ερχεται με το μηχανακι να σε παρει για το σπιτι στου Ζωγραφου με μια βαθεια χαραδρα χαμογελο.
Ειναι ομως και αλλα που χαθηκαν. Σου κρυβονται. Ισως δεν χρειαζεται να τα ψαξεις αλλο και να τα φοβεριζεις για να φανερωθουν. Κατι που θελει να μεινει χαμμενο, θα μεινει για παντα χαμμενο. Ερχονται οι μερες που ο καθενας θα πρεπει να μαθει να συνεχισει με ολα τα λαθη του. Και δεν ειναι οι φοβοι, οι απωλειες, η μοναξια που πονανε πιο πολυ απο ολα. Ειναι να βλεπεις αυτες τις αγκαλιες που δεν προκειται να ανοιξουν πια για σενα. Ειναι αυτα τα αμηχανα λογια που καποτε βρισκανε γελια να ανταλλαξουν. Δεν εχει περασει τοσος πολυ καιρος.
Δεν ξερω. Εχω κουραστει τοσο πολυ. Και ειναι κι αυτες οι μερες που νοσταλγεις και θυμασαι και αυτοκατηγορεισαι και ευχεσαι να μπορουσες να γυρισεις τον χρονο πισω. Ισως ειναι καλυτερα παλι ετσι. Καπου διαβασα οτι αν ειχαμε μια δευτερη ζωη, τη δευτερη φορα θα πεθαιναμε καλυτερα. Ομως εχουμε μοναχα ενα εδω και τωρα. Ενα σημερα. Και δεν ξερω αν θελω ή αν αντεχω ή αν μπορω να βλεπω αυτη τη σπαταλημενη περιουσια μου να μην μου μιλα, ενω ενα παιδι μεσα μου θελει να τρεξει να πνιξει στα φιλια τους παντες: το παιδι που κλωστησε, το φιλο που του αρπαξε τη σοκολατα. Σαν να μην εγινε τιποτα. Σαν να μην περασε μια μερα. Γιατι δεν εχουν σημασια αυτα. Αν σκεφτεις ποσο εφημερο ειναι το εισητηριο της ζωης μας στ' αληθεια δεν εχουν σημασια ολα αυτα.
Ξερεις πως δεν θα υπαρξουν αλλα τετοια ιδια σπιτια.
Τα φλουρια σκορπισανε οταν προσπαθησες να σηκωσεις το κασελακι. Και μερικα τα ξαναβρισκεις στην πορεια. Πανω στον πανικο της απωλειας μαζευεις και καινουργια. Αληθινα, καλπικα. . Ο χρονος θα δειξει. Ποσο τ' αγαπαω τα καινουργια μου φλουρια. Ποσα τους χρωσταω.Ειναι ομως και αλλα που χαθηκαν. Σου κρυβονται. Ισως δεν χρειαζεται να τα ψαξεις αλλο και να τα φοβεριζεις για να φανερωθουν. Κατι που θελει να μεινει χαμμενο, θα μεινει για παντα χαμμενο. Ερχονται οι μερες που ο καθενας θα πρεπει να μαθει να συνεχισει με ολα τα λαθη του. Και δεν ειναι οι φοβοι, οι απωλειες, η μοναξια που πονανε πιο πολυ απο ολα. Ειναι να βλεπεις αυτες τις αγκαλιες που δεν προκειται να ανοιξουν πια για σενα. Ειναι αυτα τα αμηχανα λογια που καποτε βρισκανε γελια να ανταλλαξουν. Δεν εχει περασει τοσος πολυ καιρος.
Δεν ξερω. Εχω κουραστει τοσο πολυ. Και ειναι κι αυτες οι μερες που νοσταλγεις και θυμασαι και αυτοκατηγορεισαι και ευχεσαι να μπορουσες να γυρισεις τον χρονο πισω. Ισως ειναι καλυτερα παλι ετσι. Καπου διαβασα οτι αν ειχαμε μια δευτερη ζωη, τη δευτερη φορα θα πεθαιναμε καλυτερα. Ομως εχουμε μοναχα ενα εδω και τωρα. Ενα σημερα. Και δεν ξερω αν θελω ή αν αντεχω ή αν μπορω να βλεπω αυτη τη σπαταλημενη περιουσια μου να μην μου μιλα, ενω ενα παιδι μεσα μου θελει να τρεξει να πνιξει στα φιλια τους παντες: το παιδι που κλωστησε, το φιλο που του αρπαξε τη σοκολατα. Σαν να μην εγινε τιποτα. Σαν να μην περασε μια μερα. Γιατι δεν εχουν σημασια αυτα. Αν σκεφτεις ποσο εφημερο ειναι το εισητηριο της ζωης μας στ' αληθεια δεν εχουν σημασια ολα αυτα.
Δεν ηταν γλυκια η μελαγχολια η σημερινη. Ειχε μια πικρια στη γευση. Με λιγο αλατι στις ακρες σαν μαργαριτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου