Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Λενος Χρηστιδης - Λοστρε [2008]

Εξι ανθρωποι πνιγμενοι. Βαριεστημενοι. Μπουχτησμενοι. Ιδρωμενοι. Οι Αλλοι. Βρισκουν ενα τροπο να γλιτωσουν την αυτκτονια λογω πληξης. Δεν ειναι πως προσπαθουν να δειξουν ή να αποδειξουν σ' Αυτους κατι. Δεν υπαρχει επιμυθιο ή καποιο κρυφο, ανωτερο νοημα στις πραξεις τους. Κινουνται απο ενα καθαρο αισθημα αυτοσυντηρησης της σωματικης και πνευματικης τους υγειας. Ποιοι ειναι ομως οι Αυτοι?

Ειναι αυτοι που εξαντλουν τη μορφωση τους σε περισπουδαστα ιλουστρασιον βιβλια του τυπου Πλατωνισμος-Μαρξισμος-Φρουδισμος-Καπιταλισμος: Εικοσι αιωνες φιλοσοφια σε εκατο σελιδες, και που μετα την εμβριθη αναγνωση τους καταθετουν αποψεις οπως: "Η φιλοσοφια ειναι συστηματοποιηση ιδεων".

[...] αυτοι που δεν μπορουν να μεινουν μονοι τους ουτε για ενα λεπτο, "οι ανθρωποι του πληθους", που δεν εχουν να πουν τιποτα στον εαυτο τους, που δεν περνανε καλ αμαζι του, που δεν αντεχουν, που χρειαζνται παντα καποιον, καποιαν ή καποιους γυρω τους για να υπαρχουν.

Ειναι οι "Μου αρεσει ο Μαρξισμος, αλλα επι χουντας περναγαμε ωραια", οι "Κοιτα φιλε η Τεχνη πεθανε μετα την Αρχαια Ελλαδα. Τοτε φτιαχναμε γαμηστερα αγαλματα, οχι μαλακιες", οι "Ελα μωρε δεν τα ξερεις τωρα, τα 'χουνε κανει πλακακια οι Αμερικανοι με τους Εβραιους και τους Ρωσους και τους Κινεζους για να γαμησουνε την Ελλαδιτσα, μια ζωη τα ιδια, μας φοβουνται, αλλα θα τους γαμησουμε", οι "Η γυναικα ειναι ιση με τον αντρα, αλλα χωρις τον πουτσο μου ειναι ενα αρχιδι".

Ποιοι ειμαστε εμεις? Οι Αλλοι.

Ο Λουκας και ο Πετρος. Υποχρεωμενοι να χαραμισουν εναν πολυτιμο χρονο της ζωης τους μεσα στο στρατοπεδο.

Ο Φωτης και ο Στεφανος. Φοιτητες ενος τμηματος τυπου "η εκμεταλλευση κοιτασμαρων πλουτονιου για την παραγωγη βιοδιασπωμενης ενεργειας εξακυκλων οχηματων". Εν ολιγοις μιας σχολης χρησιμης και με τεραστιο επαγγελματικο μελλον στην Ελλαδα.

Ο Χρηστος και η Ολγα. Δουλευουν στο μοναδικο πολιτιστικο κεντρο της πνιγερης κωμοπολης. Στο καφε-κρεπερι-τυροπιταδικο-μπαρακι καθε πολης Γ. που σεβεται τον εαυτο της και τους πολιτες της.

Η ιστορια σπαει σε τρια κυρια κομματια με θυτες τους εξι νεαρους φιλους και "θυματα": την απεριγραπτα ασχημη Αγαπη, τον παραληρηματικα εθνικοφρονα ανθυπολοχαγο Νερομυλο και τον εντελως αταλαντο, μεγαλομανη αστυνομο Ανασταση. Κοροιδευουν, εκμεταλλευονται, εμπαιζουν, ξευτιλιζουν χωρις καμια απολυτως τυψη τους τρεις αυτους και αλλους ακομα ανθρωπους. Ξεκινωντας τυχαια και συνεχιζοντας απολυτα συνειδητα ενα παιχνιδι που ισως φαινεται σκληρο. Μα διαβαζοντας το το καταδιασκεδαζεις. Και το περιεργο ειναι πως συμπασχεις με την εξαμελη παρεα με το χοντροκομμενο χιουμορ, αλλα καταλαβαινεις και την ευπιστιαντων "θυματων" τους. Λιγο πολυ οι τρεις τους μαζι συνοψιζουν τις αναγκες του σημερινου ανθρωπου να αγαπιεται, ολοι εχουν δικαιωμα στην αγαπη στην τελικη--ποσο μαλλον η Αγαπη κι ας ειναι σαν διφυλλη ντουλαπα--να ειναι πετυχημενος, να ειναι ταλαντουχος, να μην ειναι μονος. Και για λιγο ο καθενας θελει να πιστεψει πως ειναι ολα αυτα. Παρολο που αυτο τον κανει γελοιο. Η γελοιοτητα ειναι αναποσπαστο κομματι της αθρωπινης υπαρξης. Εμφανως. Αρκει να κοιταξουμε γυρω μας για να πειστουμε.

Στην τελικη ο συγγραφεας κατορθωνει να περασει το πνευμα της εποχης, της καθε εποχης, το πως ειναι να εισαι νεος το 2000-φευγα και μαλιστα στην πιο σουρεαλ χωρα του παγκοσμιου χαρτη. Το ευφυες χιουμορ δεν λειπει σελιδα, το συγγραφικο αποτυπωμα του Λενου. Χαρακτηρες που δεν ειναι εντελως κατεστραμμενοι, μα ουτε και ολοκληρωτικα εν ζωη. Η πραγματικοτητα του να ζεις σε μια εποχη που ερχεται μετα απο τις μεγαλες επαναστασεις, τις αλλαγες, τις κατακτησεις. Οι Αυτοι που ζουνε στο ντελιριο του δικου τους κατασκευασματος για ζωη και οι Αλλοι που προσπαθουν να αντιδρασουν οπως μπορουν, στα πλαισια του δικου τους κατασκευασματος.
 
Η ζωη εχει καλυτερα γραφικα, αλλα δεν εχει cheats, ειναι η φραση του βιβλιου που περιγραφει ολους τους ηρωες μεσα στο βιβλιο και εξω απο το βιβλιο.

Ενα υπεροχο βιβλιο απο τον πιο ταλαντουχο συγχρονο ελληνα συγγρφεα που εχω διαβασει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: