
Λιγες μερες αργοτερα, στις 27 Γεναρη εφυγε και ο J.D. Sallinger. Συγγραφεας των πιο γνωστων: "Catcher in the Rye" και "Franny and Zooey" μας αφησε την πιο ρεαλιστικη ανατομια της ενηλικιωσης χωρις τις υπερβολες και τα συνηθη εξωφρενικα βιωματα των συγγραφικων ηρωων. Οι δικοι του ηρωες ειναι εγω, εσυ, ο αλλος, η απεναντι. Χωρις κρυπτικα νοηματα. Χωρις λογοτεχνικο αυτισμο. Χωρις τρομερες ανατροπες. Και αυτη η διασικασια του μεγαλωματος που αρχιζει απο τη μια στιγμη στην αλλη, και που ουσιαστικα οποτε ξεκινησει δεν τελειωνει ποτε, το μεταιχμιο που μεταμορφωνεσαι και συ σ' εναν καλπη, μαλακα ενηλικα εχοντας πληρη συναισθηση του ποσο ψευτικος σας ολους γινεσαι, μα αδυνατεις να πας κοντρα στις νορμες της φυσης, αυτη ακριβως η απλι καταγραφην ιναι απιστευτα σκληρη. Σοκαριστικη. Ταυτοχρονα ομως ανακουφιστικη.
Παρολο που το εργο που μας αφησαν δεν ηταν μεγαλο σε ογκο αυτο το θυμωμενο παιδι που θα θελε να σβησει ολα τα "Fuck you" απο τους τοιχους του κοσμου και η φωνη με τις χιλιες αποχρωσεις που μιλαει το ιδιο γοητευτηκα για προδοσιες και ερωτες και προσωπικα αδιεξοδα ή παναρχαιους μυθους ειναι λιγακι απ' τον καθενα μας.
3 σχόλια:
Λόγος, γλώσσα γενικά, δεν είναι τίποτα άλλο από υπενθύμιση και δημιουργία εικόνων... Έτσι δε μου κάνει άσχημο το "γυναίκα που κλαίει"... Όμορφα κορίτσια που θέλω να συλλέξω τα δάκρυά τους μου 'ρχονται..
"Η κλαίουσα", ίσως?
"η θρηνουσα" θα μ αρεσε καλυτερα, αλλα κανενα δεν μου ακουγεται ομορφα..
Δημοσίευση σχολίου