Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Tribute

Θα σας πω την ιστορια της La llorona. Η ακριβης μεταφραση ειναι "η Γυναικα που κλαιει", αλλα ακουγεται λιγο χαλια στα ελληνικα. Η Γιορόνα συμφωνα με τον μυθο ηταν μια Λατινα Μηδεια στο περιπου. Ερωτευμενη με εναν αντρα που δεν τη θελει γιατι εκεινη εχει δυο παιδια απο αλλο αντρα. Η Μηδεια δολοφονει για να εκδοκηθει τον συζυγο που την προδωσε. Η Γιορονα δολοφονει για να αποκτησει τον ερωμενο που ποτε δεν εχει κοιμηθει. Οταν ομως συνειδητοποιει τι εκανε αυτοκτονει και βαπτιζεται σε καταδικη να αναζητα τα παιδια της στους αιωνες. Την ιστορια τη θυμηθηκα γιατι αυτος ηταν ο τιτλος του πρωτου αλμπουμ της Lhasa de Sela, που εφυγε την πρωτοχρονια του 2010. Αυτο το πλασμα με την απιστευτη φωνη εζησε μια ζωη περιπλανομενη απο το Μεξικο στην Αμερικη κι επειτα Καναδα και Ευρωπη. Καλλιτεχνης των live perfomances, αμεση, συνεχως σε κινηση. Ασυμβιβαστη και μποεμ σε μια εποχη ψευτο-κουλτουρας και μπομπο καλλιτεχνων με ακριβους γαμους, με ακριβα διαζυγια, με  τρια σπιτια σε Ιμπιζα και Μαλιμπου και "φωτογραφιστε με στο χιλιοστοτριτο μου φιλανθρωπικο γκαλα".


Λιγες μερες αργοτερα, στις 27 Γεναρη εφυγε και ο J.D. Sallinger. Συγγραφεας των πιο γνωστων: "Catcher in the Rye" και "Franny and Zooey" μας αφησε την πιο ρεαλιστικη ανατομια της ενηλικιωσης χωρις τις υπερβολες και τα συνηθη εξωφρενικα βιωματα των συγγραφικων ηρωων. Οι δικοι του ηρωες ειναι εγω, εσυ, ο αλλος, η απεναντι. Χωρις κρυπτικα νοηματα. Χωρις λογοτεχνικο αυτισμο. Χωρις τρομερες ανατροπες. Και αυτη η διασικασια του μεγαλωματος που αρχιζει απο τη μια στιγμη στην αλλη, και που ουσιαστικα οποτε ξεκινησει δεν τελειωνει ποτε, το μεταιχμιο που μεταμορφωνεσαι και συ σ' εναν καλπη, μαλακα ενηλικα εχοντας πληρη συναισθηση του ποσο ψευτικος σας ολους γινεσαι, μα αδυνατεις να πας κοντρα στις νορμες της φυσης, αυτη ακριβως η απλι καταγραφην ιναι απιστευτα σκληρη. Σοκαριστικη. Ταυτοχρονα ομως ανακουφιστικη.
Παρολο που το εργο που μας αφησαν δεν ηταν μεγαλο σε ογκο αυτο το θυμωμενο παιδι που θα θελε να σβησει ολα τα "Fuck you" απο τους τοιχους του κοσμου και η φωνη με τις χιλιες αποχρωσεις που μιλαει το ιδιο γοητευτηκα για προδοσιες και ερωτες και προσωπικα αδιεξοδα ή παναρχαιους μυθους ειναι λιγακι απ' τον καθενα μας.

3 σχόλια:

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ είπε...

Λόγος, γλώσσα γενικά, δεν είναι τίποτα άλλο από υπενθύμιση και δημιουργία εικόνων... Έτσι δε μου κάνει άσχημο το "γυναίκα που κλαίει"... Όμορφα κορίτσια που θέλω να συλλέξω τα δάκρυά τους μου 'ρχονται..

Unknown είπε...

"Η κλαίουσα", ίσως?

Sophey-Franny είπε...

"η θρηνουσα" θα μ αρεσε καλυτερα, αλλα κανενα δεν μου ακουγεται ομορφα..