Η αγαπη ειναι μια κουρασμενη λεξη. Τη φωναζουνε καθε τρεις και λιγο. Ευγενικη και γλυκια εκεινη τρεχει να παει. Μεχρι να φτασει οι λαλητορες της λενε πως τη φωναξαν αδικα. Ζητουν συγγνωμη κι εκεινη το ακουει και χαμογελαει. Ωσπου να φτασει να ξαπλωσει απο την τρεχαλα ερχεται αλλο προσκλητηρι. Κι υστερα αλλο. Κι αλλο. Απο καθε μερια του ουρανου. Και καθε φορα σαν απο αστειο ματαιος ειναι ο δρομος και αδικη η βιασυνη. Ομως καθε φορα εκεινη θα παει. Οσο και να εχει κουραστει θα παει. Και ειναι ισως η μια στις χιλιες φορες να ειναι η σωστη φορα. Ποτε της δεν κραταει κακια γιατι οι ανθρωποι δεν ξερουν να αγαπανε. Ελπιζουν, ονειρευονται, περιμενουν, ευχονται να βρηκαν την πολυποθητη "αγαπη" μα την αφηνουν παντα το ουσιαστικο μετα το ρημα. Ποτε ρημα η ιδια.
Καποτε ειχα μια αγαπη τοσο ομορφη. Επαιζα μαζι της καθε μερα. Με τα βλεμματα της, τα μαλια της, τα χειλη και τα λογια της. Την αγαπουσα τοσο πολυ την αγαπη μου που τη στολισα με οσα πλουμιδια βρηκα μπροστα μου. Μπαγιατικα χρωματα στα ματια και στα στοματα. Χρυσαφια στις τουφες. Κοσμηματα στους καρπους και στους αστραγαλους. Με παρακαλουσε η αγαπη μου να την αφησω. Δεν χρειαζοτανε τιποτα απο ολα αυτα για να μ' αγαπαει. Ειπε. Θελω να εισαι η ωραιοτερη αγαπη που θα εχει δει ποτε κανεις. Της ειπα. Αν αυτα ολα τα φτιασιματα θα σε κανουν να μ' αγαπας ακομα πιο πολυ φερε μου κι αλλα Ειπε. Την ειδα στο τελος σε μια ξεφτυσμενη φτιαξη. Ειδα τα αλλοτινα μεταξια στο κεφαλι της να ειναι πολυκαιρα διχτυα κι εκεινα τα χερια που κρατουσα φυλαχτο λειπανε.
Η αγαπη ειναι μια κουρασμενη λεξη την κουρασα και γω. Της ζητησα να με συγχωρεσει για την ξιπασια μου κι επιασα να της σκουπισω τα σπασμενα προσωπα απο το δικο της προσωπο. Δεν ξερετε στ' αληθεια τι ειναι αγαπη οι ανθρωποι. Ειπε κι εφυγε. Μαζεψα ολα οσα αγαπησα και εκοψα ισες μαργαριτες να μαθω αν αυτα πραγματικα τ' αγαπησα. Προτου τις γυμνωσω οι μαργαριτες μαραθηκαν και ετσι δεν εμαθα ποτε .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου