Τοσο μακρια ειναι τα προπερσινα. Ενας αλλος κοσμος που ησουν ξεγνοιαστος. Που δυστυχιζοσουν με τηλεφωνα που δεν φτανανε ποτε στο αυτι σου. Που ονειρευοσουνα εκεινα τα ματια που δεν βλεπεις και ποτε δεν ειδες. Που ζηλευες την κοπελα με τα τελεια μαλλια και εκνευριζοσουνα που τα δικα σου ειναι μια ζωη πεταμενα εδω κι εκει οσο κι αν προσπαθεις να τα στρωσεις. Τοτε που ονειρευσουνα να υποκρινεσαι μπροστα στο κοινο και το κοινο να γελαει με τα αστεια σου. Τοτε που δακρυα σε βαφανε γαλαζια επειδη ακουσες αυτο κι αυτο για σενα να λενε. Τοτε που περιμενες να παρεις αυτο το χαρτι απο το πανεπιστημιο μονο και μονο για να το σκισεις. Τοτε που νομιζες πως ηξερες την Μπαρμπαρα Γουονγκ, αλλα τωρα που εγινε ερωμενη σου ανακαλυπτεις ποσα σου ειχε κρυμμενα. Τιποτα δεν γνωριζες τοτε.
Και αυτο που φοβασαι αυτη τη στιγμη πιο πολυ ειναι το αυριο.
Οχι γιατι ειναι αγνωστο και κρυο και μαυρο.
Το φοβασαι επειδη ειναι γνωστο και κρυο και σκοτεινο.
Πως μπορει να πεθαινει μια γυναικα που αγαπιεται, ρωτουσε ο Κωστης Καρυωτακης.
Πως μπορει να μην αγαπιεται μια γυναικα που αγαπαει τοσο εσενα, ρωταει η Μαρια-Ηλεκτρα και η οποια-η.
Η πιο ομορφη διαδρομη ειναι ο τροπος που θα γνωρισεις μια πολη. Η καθε μια τους θελει τον τροπο της, Αλλες ειναι τοσο ευθειες και καθετες και αλλες κουβαρια. Στη Βαρκελωνη καθε φορα που στριβω απο ενα δρομακι συνανταω μερη που μπορει να εψαχνα για βδομαδες και ηταν ακριβως εκει διπλα μου. Δεν θελω να κλεψω αυτη την περιπετειωδη χαρα, ομως το καλο φαγητο ειναι πραγματικα δυσκολη υποθεση στη Βαρκελωνη. Και μετα απο δυο μηνες επιτελους βρηκα το πιο τελειο φαλαφελ που εχω φαει ποτε. Και για τοσο δα λιγο ξεχασα ολα οσα με μαυριζουν και ενιωσα ευτυχισμενη. Απλως και μονο επειδη ανακαλυψα κατι που εψαχνα ενω το περνουσα σχεδον καθε μερα. Μια ομορφη στιγμη μεσα στη βροχη δεν ειναι απλως μια ομορφη στιγμη. Ειναι η ανασα του τελευταιου δευτερολεπτου λιγο πριν λιποθυμησεις στο βυθο. Κι επειτα γεματος οξυγονο ξαναβουτας. Διχως να ξερεις ποτε θα ειναι η επομενη ανασα. Κι αν θα προλαβεις να την παρεις. Και συνηθως, συνηθως στη μικρη μας ζωη αυτη η ανασα δεν ειναι ενας τεραστις γιγαντας.
Μπορει απλα να ειναι ενα δασος απο νεραιδες.
"I've seen too many. They cross the river like bees", sighs a local fisherman. With as many as 400 people crossing the Evros river each day, arrests of illegal immigrants in Greece have exploded from 3,500 to 20,000 in a year. Most choose to turn themselves in, but they have no idea what awaits them. Infested with rats, Greece's detention centres are now critically overcrowded. Those who try to avoid this fate end up on the streets, such as in Attica Square, home to hundreds of Afghan refugees. With no government support, crime is rife here, and as frustration builds, racial attacks by local vigilantes are escalating beyond control. Ghulam's family sleep on a bench in the square - his four-year-old son was recently attacked in the middle of the night. "If I'd stayed in Afghanistan I might have been beaten, but they would have at least spared my children. I cannot believe this is Europe."
Τεσσερις μηνες και ακομα δεν εχω τραβηξει μια φωτογραφια στο νεο μου Σπιτι. Λατρευω τη φωτογραφια, μα βαριεμαι αφορητα να φωτογραφιζω η ιδια. Δανειζομαι τις φωτογραφιεςς του Μακη Λ. [επανω]και της Μαριας Μπιανκανεβε [ολες οι παρακατω], λοιπον, για μια γρηγορη ματια στις φιδοστρωτες γειτονιες της Βαρκελωνης και πιο πολυ στο κομματι που αγαπω.
Την Παλια Πολη. Ciutat Vella.
Κατω απο το μπαλκονι μου κανταδα μου κανουν καθε πρωι τα λευκοροδινα ποδηλατα της πολης.
Το αγαπημενο μου μπαρακι εκει καπου στη Raval με τους σερβιτορους βγαλμενους απο ταινια του Fassbinder και διακοσμηση που μου μοιαζει με το γλυκο μου Pasta Flora.
Ακριβως εξω απο το μαγαζακι της madame Jasmine ενας πελωριος γατος μας περιμενει.. καθε μα καθε φορα.
Η αγαπημενη μου θεατρο-καφετερια. Και ναι ειμαι αυτιστικο, δεν πηγαινω σχεδον πουθενα αλλου για καφε.
Σ' αυτη την πολη πρεπει να περπατας συνεχως με το κεφαλι σου στον ουρανο.
Οι δρομοι της μπορει να ειναι απο γκριζο τσιμεντο, μα παντου θα βρεις λουλουδια φυτεμενα. Εμπιστευσου τα, η συμβουλη μου.
Καντουνια... καντουνια... Αμετρητα δρομακια που μου πηρε βδομαδες να τα βαλω σε ταξη. Κι ακομα χανομαι ωρες ωρες.
Η αγαπημενη μου βαρκελωνεζικη αφισα στους δρομους.
Και λιγο πριν γινω σαλτιμπαγκος μεσα στο σπιτι μας
το δωμα μου που απο λευκο, αυτο το ασχημο λευκο που λεει και η Κατερινα Γωγου, προσπαθω λιγο λιγο να του βαλω φωτια.
Ο ρατσισμος ειναι θεμα προσωπικης παιδειας σε μεγαλυτερο βαθμο και οχι συλλογικης συνειδητοτητας της ιστοριας. Ουτε γονιδιακης συνεχειας μιας πολυττολιτισμικης κουλτουρας. Μεσα σ' εναν κοσμο που οι κουλτουρες, οι ανθρωποι, οι γλωσσες πλαθονται, πεθαινουν, μπερδευονται ειναι πολυ δυσκολο να καθορισεις τι ειναι εθνικο, διεθνικο και τι παγκοσμιο. Μια απλοικη ισως, αλλα βασικη αρχη, ειναι πως για να θεωρηθεις κομματι φυλετικο, εθνικο, εντοπιο μιας χωρας ειναι να γνωριζεις τη γλωσσα και να εχεις κανει βιωμα σου τα ηθη, τα εθιμα και τις συνηθειες αυτης της χωρας.
Δυστυχως καθε χωρα εχει τη δικη της εκδοχη ρατσισμου. Ποσο μαλλον η Ελλαδα που αντιμετωπιζει ρατσιστικα, ως κρατος, καθε μειονοτητα του πληθυσμου της. Την αναπηρια. Την ανυπαντρη μητερα. Τα ατομα με ειδικες αναγκες ή με χρονιες παθησεις. Ενα τετοιο κρατος, με ελλειπη παιδεια και με διδασκαλια μιας στρεβλωμενης εικονας του παρελθοντος και της ιστοριας, δεν θα μπορουσε παρα να γεννησει τετοιους πολιτες. Ημιμαθεις, αγανακτισμενους, φανατισμενους απεναντι στη διαφορετικοτητα. Το πολιτειακο-πολιτικο συστημα ασκει "βια" στους πολιτες του και οι πολιτες ασκουν βια σε εκεινους που μπορουν. Το πιο εντυπωσιακο ειναι βεβαια το πως μια γυναικα φωναζει σε μικρα, παιδια μα φυγουν, τρομαζοντας τα και ποσο ευκολα η σωματικη κακοποιηση συμβαινει οταν το πρωτο και βασικοτερο αξιωμα των Ανθρωπινων Δικαιωματων ειναι η ισοτητα και η ισαξια ολων των ανθρωπων.
Το προβλημα των προσφυγων, μεταναστων ειναι προβλημα οικουμενικο. Συνεβαινε και συνεχιζει να συμβαινει. Καθε χωρα, ειτε απο εξωγενεις ειτε απο ενδογενεις παραγοντες, εχει διωξει, σκοτωσει, εξορισει εθνοτητες. Τελικα ως οντοτητες μας ικανοποιει να ζουμε σ' εναν διαρκη κυκλο βιας και θυμου συμμετεχοντας στο παιχνιδι των διαδοχικα μικροτερων ψαριων?
Ή ισως να προσπαθησουμε να στησουμε κοινωνιες προστασιας των μειονοτητων? Χωρες με ελευθερα συνορα αντι για ιδρυματοποιημενες χωρες? Δομες αφομοιωσης? Κρατη που να υποχρεωνονται να προστατευουν τον πολιτη και μια Ενωση που θα βοηθα τους "ακαθαρτους" αλλων χωρων σε αυτο το αιωνιο αλισβερισι πολιτισμων και μετακινησης συνορων?
Καιρος να αντιληφθουμε πως στο συνολο τους οι μειονοτητες αποτελουν την πλειονοτητα και η "κανονικοτητα" μια τραγικη, φανατισμενη, μισοσεβουμενη μειονοτητα η ιδια.
Αποτελουμε υποσυνολα ολοι μας, σε επιπεδο μοναδας και σε επιπεδο χωρων, ενος μεγαλου συνολου. Αυτου που ονομαζεται:Πλανητης Γη.
- See what's happening in this country. I have lived here for five years and they treat me like an animal, an Afghan screams in despair for us, before he sticks chased away from the park bench which is his home.
Μια ομορφη μερα αναμεσα σε πολλες αλλες ασχημες μερες. Μερες που καθε πραξη μοιαζει ασημαντη και καθε σκεψη φτηνη. Μερες που δεν σε νοιαζει το αυριο γιατι το αυριο δεν κρυβει εκπληξεις, παρα μονο εναν πονο που σου νανουριζανε απο παιδι στα παραμυθια. Για να γνωριζεις. Και ισως φταιει που στις πολεις δεν βλεπεις κανενα τουβλο να μαραζωνει και να φευγει. Κι επειτα ενα αλλο να ερχεται να γεμισει τη θεση του. Στις γκριζες, αγαπημενες πολεις ολα εινα στιβαρα αιωνια. Καταρρεουν. Γκρεμιζονται. Πεφτουν και ξανασηκωνται. Υποφερουν, μα ειναι εκει. Δεκα χρονια, πενηνα χρονια, τριακοσια χρονια.
Ξηλωσα το σωμα μου να βγαλω το θυμο μου. Γι αυτο το σωμα που σε προδιδει. Που σε συνθλιβει. Που σε καταδικαζει στις δικες του επιθυμιες.
Το ξηλωσα και πια δεν το γνωριζω πια.
Tο σωμα μου.
