I feel like... I don't know. Someplace nobody ever goes any more. I don't know.
Οι πληροφοριες ειναι αχρηστα παρασιτα. Κι εμεις γινομαστε δουλοι των παρασιτων, γραφει ο Λεο Μπουσκαλια. Διδασκομαστε νορμες, κοινωνικες συμπεριφορες, τροπους καλης συμπεριφορας... Διδασκομαστε να αγαπαμε τοσο οσο... Μαθαινουμε πως να φιλαμε, πως να βγαινουμε ραντεβου, πως να κανουμε ερωτα καταπινοντας αμασητες ωμες κινηματογραφικες ταινιες. Ζουμε αναμεσα σε ανθρωπους. Μεγαλωνουμε σε επαφη με οντα ολοιδια με εμας και στο τελος φτανουμε να ξερουμε τους τυπους χωριτικοτητας, εμβαδου και ενεργειας, να εχουμε κλαψει διαβαζοντας το "Ποτε χωρις την κορη μου" ή τον "Ηλιθιο", μα εχουμε χασει το νοημα. Καπου εχουμε μπερδευτει και απορωντας ατενιζουμε τον καθρεφτη...
Ποιος ειναι αυτος εκει μεσα? Δεν μπορει να 'μαι γω. Θυμαμαι πως καποτε ειχα πρασινα ματια...
Κοιταζουμε τους φιλους χρονων με απορια. Βρισκομαστε σε μπαρακια που μισουμε. Μιλαμε για θεματα που δεν μας αφορουν ή δεν μας αφορουν πλεον.
Ξυπναμε στο πλαι εραστων και ερωμενων εχοντας μοιραστει τρια και τεσσερα και εικοσιτεσσερα χρονια κοινης ζωης... Κοινης καθημερινοτητας...
Στα αληθεια εχω βαρεθει να ακουω ολους γυρω μου να παραπονιουνται. Ουσιαστικα ολοι ζητουν το ιδιο πραγμα. Πραγματικη αγαπη. Ουσιαστικη φιλια. Μια γεματη σχεση. Και ολοι κατηγορουν τους αλλους... Συσσωρευουμε γνωσεις και τρωμε βιβλια απο τα πεντε μας για να μεγαλωσουμε τελικα σε αναπηρες υπαρξεις. Η γιαγια μου--μια απλη αγροτισσα που εζησε πολεμους, που ορφανεψε στα εννια της και μεγαλωσε σε οικογενεια προσφυγων--μου 'λεγε φετος το καλοκαιρι πως δεν μας ζηλευει καθολου. Σκεφτειτε αυτη τη γυναικα: ο πατερας της ηρθε απο την Τουρκια εχοντας χασει γυναικα και παιδια, η μανα της καταφερε να σωσει μοναχα τον μεγαλο της γιο. Δυο ρημαγμενοι γονεις με φρεσκες τις πληγες που βρισκουν την παρηγορια ο ενας στην αγκαλια του αλλου. Μαζι γεννουν τρια παιδια-η γιαγια μου ητανε η μικροτερη. Λατρευε τον πατερα της. Τον εχασε στον εμφυλιο στα ξαφνικα. Εκτοτε κρατουσε σφιχτα το φουστανι της μανας της. Δεν κοιμοταν χωρις εκεινη διπλα κι οταν η μανα σηκωνοταν το βραδυ μεμιας η γιαγια μου ανοιγε τα ματια και τη γυρευε. Φτωχια, προκαταληψη, ανεχεια. Οι ντοπιοι τους αντιμετωπιζαν ως εισβολεις. Παντρευεται στα δεκαεννια-εικοσι και ζει μια αγροτικη ζωη. Που αυτο παει να πει: σηκωμα απο τις τεσσερις τα χαραματα. Δουλεια στο χωραφι. Καπνα ειχανε οι παππουδες μου. Υστερα ερχονται και δυο μωρα. "Τ' αφηνα σπιτι και δεν ηξερα αν θα τα βρω ζωντανα", μου ειπε. Και η γυναικα αυτη, που με μεγαλωσε εν μερει, υποστηριζει οτι δεν ζηλευει εμας τους νεους και την εποχη μας.
Stop listening the static
λεει ο Νέιτ στο τελευταιο επεισοδιο του 5ου κυκλου του Six Feet Under. Ας παψουμε λοιπον να ακουμε τα παρασιτα που μας κρατανε μακρια απο τους αλλους και απο τον εαυτο μας. "Ισως η αγαπη ειναι η προσπαθεια να σε οδηγησω μαλακα παλι πισω στον εαυτο σου"--Σαιντ Εξυπερυ. Φωτια στις διαφορες και στη μοναξια. Φωτια στους φοβους και τα παρασιτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου