παραφραζοντας Pablo Neruda

Ode to Broken People

Αχ αυτος ο κυρ-Πανικος που προστατευει τους Πιστους του.... οι Χριστιανοι σκοτωσαν τοσους ακακους παγανιστες Θεους κι αφησαν Αυτον... τον χειροτερο...

People get broken
at home
like they were pushed
by an invisible, deliberate smasher.
It's not my hands
or yours
It wasn't the girls
with their hard fingernails
or the motion of the planet.
It wasn't anything or anybody
It wasn't the wind
It wasn't the orange-colored noontime
Or night over the earth
It wasn't even the rock or the iron
Or the hips getting bigger
or the ankle
or the air.
The elbow broke, the nose fell
All the fingers tumbled over
one by one.

Ο κυρ-Πανικος ειναι χρυσαφι στα σπλαγχνα και προσπαθουν να τον ξεριζωσουν με πνευματικες πλυσεις στομαχου, γραφει η Sylvia. Εκεινη ηξερε ποσο μεθυστικο ειναι το ταξιδι στο κεντρο της Ψυχης. Μεθυστικο μα ταυτοχρονα επωδυνο. Οι θερμοκρασιες ανεβαινουν. Η λαβα απειλει να σε καψει απο καιρο σε καιρο. Ενα απαλο αγγιγμα κι εχεις γινεις σταχτη. Ομως τουτο ειναι το ξεπληρωμα για το ταξιδι. Ακριβο ταξιδι. Δεν μπορουνε να το αντεξουν ολοι. Οι περισσοτεροι εφορμουν με τις φωνες της τολμηροτητας για να επιστρεψουν πισω στις πλυσεις τους και να τα ξεχασουν ολα..

That hand
which overflowed with nails
in the middle of October,
it got tired from all the violets
and another empty one
rolled round and round and round
all through winter
until it was only the powder
of a dead hand,
a broken memory, shining dust.
And that heart
whose sound
was
the voice of our lives,
the secret
thread of our weeks,
which released
one by one, so many hours
for honey and silence
for so many births and jobs,
that heart also
fell
and its delicate red-blue guts
vibrated
among the broken tissues
its wide core
unsprung.

Επιδεσμοι να δεσουν τα κομματια σου που σε αποχαιρετουν με μια δοση ειρωνειας στα χειλη. Κι ειναι τουτη η διαλυση που παντα περιμενες να ζησεις ωστε να γινεις αυτο που πραγματικα εισαι. Γιατι το Προσωπο που χαμογελαει, το Χερι που απλωνεται για να σκεπασει τα δακρυα οσων πονουν, η σκληροτητα των Χειλιων που αγγιζει την κακια, το μαστιγωμα που διαταζω, η αγκαλια που φιλευω, οι "δολοφονιες" που σχεδιαζω να διαπραξω... Ολα ειναι εγω. Ολα ειναι η ιδια Υλικη Φιγουρα κι ας εχει χιλια μυρια ονοματα..

Ξερετε καποιοι με φωναζουν "Κορη" και καποιοι "Ερωμενη"... Μερικοι με αποκαλουνε τρυφερα "Φιλη" και ορισμενοι αλλοι "Πουτανα"... Αλλοι παλι δεν εχουνε ενα καθορισμενο ονομα να μου φορεσουν και δημιουργουν ινδιανικα παρατσουκλια: "Εκεινη-που-στη-συναυλια-ντυθηκε-λευκο-φορεμα-με-μαυρα-σχεδια-απανω"... Πρεπει να εχω απειρα τετοια ινδιανικα παρονια και τα περισσοτερα οπως ειναι φυσικο δεν τα γνωριζω καν... Μερικες φορες στο δρομο ακουω αυτο το αηδιαστικο ηχησμα: "Κοπελια" ή "Δεσποινις" ή πλεον και "Κυρια"... παλιοτερα ημουνα απλως "Κοριτσι"...

Κι ολα αυτα τα παρομοια ονοματα μου 'ρχονται καπως στενα. Πιο πολυ απο τα αλλα. Γιατι η Ανατομια ειναι πεπρωμενο και ο Freud ειχε τοσο δικιο και γω απο τη στιγμη κιολας της συλληψης αισθανομαι τοσο μαγκωμενη στο ρολο μου. Κι οσο κι αν επαναστατω... οσο κι αν αποτιναζω το φυλο μου, οσο.... οσο... οσο.... η ιδια η βιολογια και η ανατομια με προσταζουν τις απαραβιαστες, αξιωματικες εντολες τους. Και ειναι αυτες που δεν προκειται να παραβω ποτε μου. Οσες χωρες κι αν αλλαξω. Οσα ονοματεπωνυμα κι αν ψαξω να υπογραφω στα επισημα χαρτια... Οσες οικογενειες και φιλους κι αν αφησω πισω χωρις να ξαναδω ποτε... Δεν οφελει... Και αυτο με κανει να θλιβομαι... Γιατι σκεφτομαι οτι ακομα κι αν αφηνομασταν οντως εντελως ελευθεροι να μεγαλωναμε στη φυση η ιδια η φυση ειναι που επισης θα μας καταδικαζε στους μηχανισμους της... Ποτέ... Σε καμια ονειροφαντασια λοιπον δεν θα ειμαι απολυτως ελευθερη... Κι οσα ονοματα ή εαυτους ή προσωπα κι αν ανακαλυπτω παντοτε θα υπαρχουνε αλλα τοσα θαμμενα σε ερημους ή σπηλαια ή ωκεανους ή βουνα ή απατητα μονοπατια που δεν θα βρω οσο χρονο κι αν εχω στη διαθεση μου για να ψαξω....

Life goes on grinding up
flesh, wearing out clothes
making fragments
breaking down
forms
and what lasts through time
is like an island on a ship in the sea,
perishable
surrounded by dangerous fragility
by merciless waters and threats.
Let's put all our treasures together
-- the elbow, nose, nails cracked by the cold --
into a sack and carry them
to the sea
and let our possessions sink
into one alarming breaker
that sounds like a river.
May whatever breaks
be reconstructed by the sea
with the long labor of its tides.So many useless people
which nobody broke
but who got broken anyway.

Σπασμενη και μπαταρισμενη εκατο φορες... Ετσι νιωθω... Ουτε λυπημενη, ουτε αρρωστη, ουτε κακοδιαθετη... Απλως διαλυμενη στο περβαζι ενος μετεωρου παραθυρου να κοιτω το Κενο... Μερικα βραδια εχω τη διαισθηση οτι κι εκεινο με κοιταζει πισω....