being in Auschwitz . . .

Μεσα στο στρατοπεδο ολα ειναι υγρα. Οι τοιχοι σηπτονται μερα τη μερα. Μεσα στην τυφλοτητα της γνωσης πορευομαι και μεγαλωνω. Ανοιγω το στομα και οι λεξεις δεν βρισκουν το νοημα των συναισθηματων. Μοναχα να μπορουσα να απλωσω τα χερια να πλασω στα αγαπημενα σωματα τους ηχους, τα χρωματα, τις αναγκες και τους φοβους. Ενα φιλι στο στομα. Βαθυ φιλι. Η γλωσσα να χανεται μεσα Του. Να λειανει ολες τις σκληρες ακρες του κορμιου του. Μια αγκαλια. Η αγκαλια σε εκεινη κι εκεινη κι εκεινη. Το κεφαλι να κρυβεται στους αγκωνες της. Δεν θελω να βλεπω αυτον τον κοσμο. Ειναι κρυος. Ειναι ενα ροδο κι εγω επικεντρωνομαι στα αγκαθια. Παω να τα πιασω. Να τα κανω φιλους μου. Μα γιγαντωνουν και με κοβουν σε φετες αλμυρας. Προσφερομαι στην πλαση και εκεινη με ρωταει:

Μοναχα αυτο εχεις να δωσεις?

Ο εαυτος μου ειναι o,τι πολυτιμοτερο εχω.

Δεν ειναι αρκετο.

Γελαει και με κοιταζει. Θελω να την πιασω απο τα μαλλια να την πονεσω. Οπως με ποναει ο χρονος που περναει. Μεταμορφωσεις που δεν συμμεριζομαι. Και δεν θελω. Τιποτα ν' αλλαξει δεν θελω. Σαν ενα μικροσκοπικο ποδαρακι με κοκκινες μπουκλες στην αγκαλια του Herr. Αλλαζουν οι ρολοι και πλεον γω γινομαι το παπουτσι.

Οι δρομοι που παιρνουν το παρον μακρια. Ο χορός να κυλησεις μεσα στον αλλο και να γινεις ο αλλος. Αλλαζω ρουχα και ντυνομαι το λευκο φουστανακι της βαφτισης. Τοσο αθωο το σωμα ακομα. Τοσο αθωες οι σκεψεις κι ας κυλιουνται σε δωματια γεματα γατζους και μαστιγια και δερματινα δεσμα. Δεν ειμαι η ιδια που ημουνα πριν λιγο καιρο. Ποτε δεν θα ειμαι.

Διχοτομηση και πολλαπλασιασμος. Ξαφνικα η αριθμητικη ειναι πιο κοντα στη γλωσσα του συναισθανεσθαι.

Μπερδευομαι. Συγχονευομαι. Τρομαζω. Νομιζω οτι υπαρχουν χειλη να δαγκωσω απο ερωτικη φρενιτιδα, μα στο τελος το δικο μου προσωπο γεμιζει αιματα. Οι γνωριμες αγκαλιες χανονται. Ενα "ετσι" κανω να τις πιασω και μου μενουν αδειανα πουκαμισα στα χερια.

Κομμενα χερια. Κομμενα ποδια. Κομμενη και γδαρμενη παντου.