Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται.
Όλα τούτα είναι μέλη του μεγάλου ορατού κορμιού σου. Πονάς και χαίρεσαι σκορπισμένος ως τα πέρατα της Γης μέσα σε χιλιάδες ομοαίματα κορμιά.
Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.
Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου.
Θέλω μια στιγμή, προτού με συντρίψουν, ν΄ ανοίξω τα μάτια μου και να τις δω. Αλλο σκοπό δε δίνω στη ζωή μου.
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.
Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!
Μεσα στους πλαστικους κοσμους μας πορευομαστε την ανηλιαγη αυτη χρονια. Δεν εχει πλεον σημασια τι εισαι και τι νιωθεις. Μπορεις τοσο ευκολα να φτιαξεις μονος σου τον καμβα και να σε τοποθετησεις ομορφα, μεγαλοπρεπα στη θεση του Πρωτου Βιολιου.
Νιωθεις πονο? Οριστε το χαπι για να μην πονας.
Νιωθεις θλιψη? Να το αλλο χαπι της αντι-θλιψης.
Τα χερια σου βαραινουν και αρνεισαι να βγεις απο την κουραση? Το χαπι της αντι-ληθης θα ερθει να σε κρατησει ξυπνιο.
Αισθηματα που δεν τ' αφηνουμε να αναδηθουν. Εκτρωτικα τα σβηνουμε για να φερουμε στη θεση τους τα ψευτικα λουλουδια που θα δειχνουνε πιο ταιριαστα με το περιβαλλον. Τα τριανταφυλλα θα μαραθουν τοσο συντομα. Δεν καταλαβαινουμε πως το νοημα δεν ειναι το εφημερο κοψιμο των κατακοκκινων ροδων, μα να βρουμε την τριανταφυλλια εκεινη που θα μυρισει το μυαλο μας. Κι επειτα να χτισουμε γυρω της το σπιτι μας σε μια αγκαλια.
Φωνες και μαλωματα και τσακωμοι. Απαρχαιωμενα συνθηματα και η συνειδητοποιηση πως το σχεδιο των Ρομποτ-οντων ηδη εχει μπει σε πληρη εφαρμογη. Γεννιομαστε με εναν προσχεδιασμενο σκοπο. Σε εναν κοσμο δαιδαλωδων συμφεροντων. Με την ηθικη ως ανθρωπιστικη εννοια να σκουντουφλαει. Ο ρατσισμος και η αποξενωση. Η μοναξια και τα δακρυα. Αυτο τον πολιτισμο παραδιδουμε στο Αυριο?
Οκνηρα συναισθηματα. Νεοι που δεν ειναι νεοι, αλλα μαθουσαλες γεροι κατω απο το δερμα. Σαν να μην μπορουμε να παραγουμε τποτα καινουργιο.
Ποιος μας επεισε για τουτη τη στειροτητα?
Η αγριοτητα του Ανθρωπου παντοτε υπηρχε, μα ποτε αλλοτε δεν ειχε αυτον τον καθωσπρεπικιστικο μανδυα. Αυτη η ρημαδα υποκρισια. Αυτος ο κουφιος ρατσισμος. Ακομα και μεσα στα ιδια σου εγκατα σαλευουν σιγμες στιγμες οι δυναμεις του Σκοταδιου. Το διττο προσωπο της Υπαρξης μας.
Αγαπαμε, αλλα και μισουμε.
Λεμε αληθεια, μα λεμε και ψεμματα.
Αγκαλιαζουμε, μα και ζηλευουμε.
Δινουμε το χερι, μα και το τραβαμε πισω.
Εγω και οι Αλλοι.
Εγω και Εμεις.
Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι· κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.
Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.
"Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"
Τελικα περικλειεσαι στην μοναδικοτητα σου. Ασκητης των μοναχικων σου πεπρωμενων διαλεγεις την πορεια που αντεχεις. Κι υστερα εκεινη που δεν αντεχεις. Και προχωρας παρακατω γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως. Ο χρονος ειναι σαν τον εγκληματια που σου 'χει κολλημενη την κανη στον κροταφο. Το να καθεσαι ακινητος και να κλαις δεν οφελει. Ο εγκληματιας δεν συγκινειται. Δεν θα φυγει. Τουλαχιστον ακολουθησε το τρελο του σχεδιο. Στο τελος θα την πατησει τη σκανδαλη. Το φιναλε δεν ειναι κατι προτοτυπο. Επαναλαμβανεται αιωνες τωρα. Δεν οφελει να φοβασαι. Κι αν φοβασαι παραμερισε το. Πες "φοβαμαι" και παρε τον πρωτο παρτενερ και βουτα στο χορο.
Ας βουτηξουμε ολοι στο χορο. Μαζι και χωρια. Στροβιλιζομενοι σε σχεση με τους Αλλους και γυρω απο τον προσωπικο μας αξονα την ιδια στιγμη.
Ηταν μια δυσκολη χρονια απο διαφορες αποψεις. Η "χρονια της απωλειας".
--το κειμενο ειναι απο την Ασκητικη του Ν. Καζαντζακη και η φωτογραφια απο τη Galerie Martine Aboucaya
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου