STeliNiTA: La Belle Dame Sans Merci

Μια φορα κι εναν καιρο πριν πολλα πολλα χρονια [το ενα πεμπτο της ζωης μου πριν για την ακριβεια] γνωρισα ενα πλασμα με σγουρα, ατιθασα μαλλια και το πιο γλυκο χαμογελο οταν γελουσε. Δηλαδη παντα. Ειναι μερικοι ανθρωποι που σου κανουν τη μεγαλυτερη εντυπωση κι ας μην τους ξερεις πολυ καλα. Η Στελινα ηταν φιλη του-φιλου-της-φιλης-ω-φιλε! και καπως ετυχε στο δρομο μου οπως συμβαινει στην μικρη μας φοιτητουπολη.

Αυτο που θυμαμαι εντονα ειναι  η υπεροχη αισιοδοξια της, η αστειρευτη ενεργεια της [ειναι απο εκεινα τα περιεργα ανθρωποειδη που δεν κοιμουνατι ποτέ, βρισκονται παντου και παντα, ειναι ετοιμα για κρασι στην Αβυσσηνια δυο τετραγωνα παρακατω απο το σπιτι τους, αλλα αμα τυχει δεν το χουν σε τιποτα να πεταχτουν και μεχρι τη Λιμα  αν κατσει η παρεα] και φυσικα το μοναδικο στυλ της.

Κι οταν λεω "μοναδικο" δεν ειναι απλως για να νοστιμισω με μπαχαρολεξο το "στυλ". Το εννοω χιλια τα εκατο. Ειναι το παιδι που χειμωνιατικα θα βγει με μια λεπτη, βισκοζ ζακετα γιατι αυτη η ζακετα ταιριαζει με αυτο το παπουτσι και αυτο το συγκεκριμενο φορεμα και αυτην την διαθεση. Το καλοκαιρι στην παραλια θα κυκλοφορησει με σταρακια γιατι ετσι της καπνισε και δεν θα την περασει κανενας για δραπετη ψυχιατρειου γιατι πολυ απλα ολα επανω της μιλανε την προσωπικοτητα της. Μεσα στην πολη μπορει να βγαλει τα παπουτσια με τον πιο ανεμελο τροπο και να σε πεισει ολη της η παρουσια πως ετσι ειναι αν ετσι νομιζει. Μου εχει μεινει ειδικα μια φανταστικη καρφιτσα που φοραγε με ενα πελωριο κασκολ την ωρα που προσπαθουσε να μας συρει να βγουμε εξω. Την ειχα ζηλεψει εκεινη την καρφιτσα, μα πιο πολυ ζηλευα και ζηλευω το κεφι της. 

Δυστυχως μετα την αρχικη επαφη μας την εχασα για παρα πολυ καιρο. Διαφορετικες σχολες, διαφορετικες ζωες, η Στελινα ολα τα χρωματα μαζι, εγω λιγο μαυριλα και λιγο απομονωση, σκορπισαν και οι δεκαδες συνδετικοι κρικοι οποτε δεν περιμενα να την ξαναβρω ποτε. Ωσπου το δαιμονοποιημενο διαδικτυο την ξεφυτρωσε μπροστα μου και στ' αληθεια χαρηκα τοσο πολυ που την ειδα. Υπεροχες φωτογραφιες [δυστυχως τις κατεβασε και δεν εσωσα καμια], υπεροχα σχεδια, φανταστικες προστασεις μοδας, συμβουλες και ενα κοριτσι ολο γλυκα που ζει τωρα, ζει εντονα και εχει ολη την ευτυχια του κοσμου οχι γιατι της αξιζει [αυτο το "αξιζει" που λεγεται ειναι λιγο χαζο] αλλα επειδη την θελει και την κυνηγα.

Επισης ειναι και η πρωτη φιλη μου μπλογκερου και το ιδιαιτερο, μοναδικο [σαν εκεινη] μπλογκ της το διαβαζουμε εδω. Τωρα που αποδημω στα ξενα ελπιζω να τη φερει ο δρομος της κατα το σπιτι μας εκει στο Μπαριο Γκοτικο και της ευχομαι να ειναι παντα τοσο μα τοσο δημιουργικα τρελογκα!

Φιλια πολλα σου κουκλα μου!

El empleo--Santiago Grasso [2008]

Που σταματαει η ψυχοδιανοητκη μας υπαρξη και που ξεκιναει η οντολογικη μας χρηστικοτητα? 

Ενα εκπληκτικο animation απο την μακρινη Αργεντινη που φιλοσοφει ασυστολα και τοσο μα τοσο ομορφα. Απολαυστε το. Εξαιρετικο.

a breakage inside

The wood of suicides has changed since my last visit to Hell. I remember it as a tiny grove. Now it resembles a forest.

--Dream, in Sandman #4: "A Hope in Hell"

The Bad Movies--Trouble Soul

 long ago a night like this; destiny was calling.

the temptation was there

 when heaven's promises don't work,

a man desires a new deal from the dead,

hey oldman there's no light in your face,

why you go around me like a shadow with my trace,

there's a legend who is strangling to come through,

if you buy me a drink i'll make your wish come true.

there's a place beyond the source of eternal youth,

Eve will take you there to stay with her forever,

i'll give you back your shine and i let your soul free,

in this grey sky i lost my identity.

tell me oldman what are you looking for,

there's no more happiness around,

i don't know your name, have you got something to trade,

i' m lost like you

there's nothing you can do

too many places

too many days and nights,

searching for eternity and paying every price,
can you sell your soul and giving all these lies

i' m lost like you

there's nothing you can do

http://www.myspace.com/thebadmovies

never trust the storyteller. Only trust the story.

never send to know for whom the bell tolls

144.- Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
καθενὸς χαμογελάει,
"πάρ' τό", λέγοντας, "καὶ σύ".


145.- Κειο τὸ σκῆπτρο πού σας δείχνει
ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά.
μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει
εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.


146.- Ἀπὸ στόμα ὀποῦ φθονάει,
παλληκάρια, ἂς μὴν πωθεῖ,
πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.


147.- Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
"Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά".

"Tο έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό", λεει ο Σολωμος για να συμπληρωσει διακοσια χρονια αργοτερα ο Saramago, "Αλλα τις αληθειες πρεπει να τις επαναλαμβανει κανεις πολλες φορες για να μην πεσουν, οι καημενες, σε ληθη". Ζουμε σε μια χωρα που ο πολιτης δεν εχει εμπιστοσυνη στον πολιτικο πως θα πραξει τα δεοντα για την προασπιση των δικαιωματων της χωρας και των πολιτων της,  δεν εχει εμπιστοσυνη στο γιατρο του, δεν εχει εμπιστοσυνη στα ΜΜΕ, στην αστυνομια, στα δικαστηρια. Ο γειτονας δεν εχει εμπιστοσυνη πως εαν φωναξει "βοηθεια" θα ερθει καποιος να τον βοηθησει οντως. Σε μια κατασταση τραβηγμενη απο τα μαλλια κανεις δεν βγαινει να πει τις αληθειες. Να παρει μια κιμωλια και να χαραξει τα ορια της αληθειας της καθε πλευρας. Γιατι οταν εστω κι ενα ψεμα βγαινει στο φως πλεον δεν μπορεις να εμπιστευτεις τιποτα απο τον αλλο. Tοτε oλα τα συστηματα καταρρεουν και φοβασαι. Και ο φοβος ειναι το πρωτο βημα προς την ανελευθερια. Σκεψης, δρασης, εκφρασης, ζωης.