Θελω μια αγκαλια να σβησω μεσα της.
Να ειμαι ασφαλης. Σαν μια εξωσωματικη μητρα να με κανει παλι παιδακι. Να με τρεφει χωρις να χρειαζεται να πω "πειναω". Να με δροσιζει με τα νερα της αγαπης. Ασφαλης και ζεστη στην αγκαλια αυτη να με παρει ο υπνος. Γαληνια εντελως θα διαβω τα μονοπατια του Υπνου-με-τα-σκοτεινα-ματια. Γιατι καποιος θα μ' αγαπα και θα με προσεχει."Μωρο μου μερικες φορες νιωθω τοσο μονη. Αλλα οταν σκεφτομαι πως σε γνωρισα--εχω υπαρξει τοσο τυχερη γι αυτο--παιρνω δυναμη απεναντι σ' ολα."
Ετσι χωρις να 'χει γινει κατι ιδιαιτερο καποιος φιλος που ειναι μακρια σου στελνει ενα αορατο χερι να σου χαιδεψει τα μαλλια. Και κει που νιωθεις μοναξια... "Σαν ενα μερος που δεν επισκεπτεται κανεις πια"... εκει που ολος ο κοσμος μοιαζει ματαιος και γκριζομαυρος μια φωνουλα σου ομολογει πως της δινεις δυναμη. Πως αποτελεις το χρωμα σ' ενα θεικο πινελο που βαφει τον δικο της γκριζομαυρο κοσμο λιγο κοκκινο απο δω, λιγο πρασινο απο κει, λιγο κιτρινο με μπλε στον ουρανο. Και μονο γι αυτο το πλασμα αξιζει που γεννηθηκα. Που υπαρχω. Δεν ειμαι ισως τοσο ποταπη. Τοσο ευτελης. Τοσο ανυπαρκτη οσο πιστευω. Γιατι ενας ανθρωπος με χρειαζεται. Γιατι καποιος χρειαζεται εκεινον και ουτο καθεξης. Κι απο να απειροελαχιστο γραμμαριο αγαπης ισως αλλαξουμε ενα μερος του κοσμου. Ισως ο καθενας μας ειναι η πεταλουδα που πεταει στην Αφρικη και σηκωνει ανεμους στην Κινα. Ο Σαμαρακης ειχε γραψει πως σαν σκεφτεσαι δυσαρεστα για την υπαρξη σου αναλογισου εαν οντως δεν συναντησες εναν ανθρωπο που θα μπορουσες να βοηθησεις και δεν τον βοηθησες.
Ρωτησα γνωστους και φιλους για το ποια ειναι η μεγιστη ηδονη για τον καθενα τους. Αλλος ειπε το σεξ, αλλος το φαγητο, αλλος το χεσιμο, αλλος το να υπερεχεις κι αλλος τον υπνο. Προσωπικα λογαριαζω τον εαυτο μου ηδονιστρια. Με την επικουρικη εννοια ομως της λεξης "ηδονιστης" που παει να πει "ζω με σκοπο την αυξηση της ηδονης ή αλλιως της ευχαριστησης. Ο κοσμος ειναι εκεινο που αντιλαμβανομαστε με τις αισθησεις.". Ισως θεωρησετε αφελες το να στηριζομαι στις αισθησεις για να αντιληφθω τον Κοσμο μας. Ειναι τοσο περιορισμενες οι αισθησεις. Τοσο παραπλανητικες. Τοσο πεπερασμενες. Κι ομως ειναι το μονο εργαλειο που κουβαλαω ωστε να γευτω, να μυρισω, να δω, να ακουσω και ν' αγγιξω τον κοσμο. Τι μ' ενδιαφερουν οι συχνοτητες που δεν μπορει να πιασει το αυτι μου? Τι με ενδιαφερει το φασμα που δεν βλεπει το ματι μου?
Η Αννα μου ειπε πως καπου διαβασε οτι τα λογια ειναι πολυ φτωχα για να εκφρασουν την αγαπη. Αν η αγαπη ητανε νοτες τοτε με τα λογια θα εβγαινε μια μουσικη σαν εκεινες που κανουν τις αρκουδες να χορευουν. Αν ομως αφηναμε τη μουσικη της αγαπης να βγει απευθειας απο μεσα μας, διχως να περασει το φιλτρο των λεξεων, τοτε θα εσπερνε μια μελωδια που θα ελιωνε τα αστερια.
Και οντως... λες "σ' αγαπαω", "σε θελω", "σε χρειαζομαι", "σε νοιαζομαι", "σε ποθω", "σε κανω ευτυχισμενο"... κι ομως δεν καταφερνεις παρα να δωσεις μια κακοτραβηγμενη εικονα της αγαπης που αισθανεσαι για τον αλλο...
Ο Επικουρος διαχωριζε τις ηδονες σε τρεις κατηγοριες: φυσικες και απαραιτητες (πχ φαγητο, νερο, ρουχα), φυσικες αλλα οχι απαραιτητες (πχ αστακομακαροναδα ενω μπορουμε να ζησουμε και με ψωμι κι ελιες) και ματαιοδοξες (πχ αναγκη για δοξα, δυναμη). Ηδονιστης δεν σημαινει βιωνω την σεξουαλικη μεθεξη στο επακρον. Δεν σημαινει βουταω στα παθη μου μεχρι αηδιας. Δεν σημαινει αλλαζω ερωτικους συντροφους καθε νυχτα, τρωω οσο κι ο,τι μου κατεβει και ξοδευω ασυστολα σε απολαυσεις. Ο ιδιος ο Επικουρος εξαλλου περασε ασκητικη ζωη οντας ηδονιστης. Και ηδονιστης σημαινει το ακριβως αντιθετο: απαλλαγη απο την εξαρτηση των υλικων απολαυσεων και να ξεφυγουμε του φοβου του θανατου. Να τρωμε για να ζουμε. Να κανουμε ερωτα με καποιον ωστε το σωμα και η ψυχη να εχουν το ιδιο στομα. Να χορευουμε οποτε μας κανει κεφι για εμας και μονο για εμας.
[Friday, September 14, 2007]
There's a bar by the dock
Where I found myself
Drinking with this man
He offered me a cigarette
And I accepted
'Cause it's been a very long time
As it burned 'till the end
I thought of the boy
No one could ever forget
Και τωρα που ολη η πλαση μου καταρρει δεν μου μενει παρα μοναχα ενα μπουκετο τουλιπες. Παλι ερχονται να μου κανουνε παρεα και μου χαμογελουν. Αφου το στομα παυει να γελα, ας γελα η σαρκα.Με τετραδυμα ή και περισσοτερα χειλη... γελα.. Δινεσαι σε οποιον προθυμο εραστη--σαρκινο εραστη, ατσαλινο εραστη, φλεγομενο εραστη--δεν σε νοιαζει... Δεν με νοιαζει... Αυτο ειναι το αντιτιμο για μια αγκαλια. Εστω και κιβδηλη. Ας ειναι. Μια αγκαλια κι ενα χαδι και ισως ισως η υποψια ενος φιλιου.
Ειμαι μια καθετη ευθεια και αγγιζω τους αιθερες. Φτανω μεχρι τα συννεφα, μα τα συννεφα δεν εχουν υλη. Θα προτιμουσα να 'μαι οριζοντια. Μια για παντα περικυκλωμενη απο τη ζεστασια λασπωμενων χεριων.. Κι ενα μικρο "α-" στερητικο μπροστα απο καθε λεξη... Μπροστα απο καθε συναισθημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου