The Orange Girl

Ποση μοναξια μπορει να αντεξει ενα μυαλο που συνομιλει με την παρανοια? Το ονειρο του απιθανου εχει τη δικη του ονομασια. Το αποκαλουμε ελπιδα. Και αυτη ειναι η μονη σπιθα που ξεφυγε απο κεινο το καταραμενο το κουτι της Πανδωρας. Ετσι εχει καταντησει το μυαλο μου. Το σωμα μου. Το μεσα και το εξω μου. Να παλευει λεπτο το λεπτο με την επιβιωση. Να παλευει η ανασα με τον υπνο. Ο υπνος με τον θανατο. Ο θανατος με τον ηλιο. Κι επειτα τα ορμητικα πουλια μιας πλασης που περιμενει να την αγαπησεις. Οι χαρτινες αισθησεις για να μεταμορφωθεις σε καθε ερωμενη. Σε καθε εραστη. Να γινεις το παιδι. Να γινεις η αγκαλια. Το πουλι και ο ουρακοταγκος. Να μπορεσεις να εισαι ο τρελος του ασυλου αφοβα γιατι εισαι μοναχα ενα ονομα στην πενα καποιου συγγραφεα. Και μηπως τι ειμαστε στην πραγματικοτητα? Στην απειροσυνη του Συμπαντος απλως επιτελουμε ο καθενας μας μια ξεχωριστη πιθανοτητα της φαντασιας ενος Ιδεατου Οντος καθισμενου στην υπεραιωνοβια καρεκλα του. Μοναχικο και γερασμενο. Απαρχης γερμασμενο. Εφευρισκει ολους εμας απλως και μονο για να του κρατουμε συντροφια. Κι ετσι επειδη εχει απειρη ζωη γραφει και γραφει, ξεχναει, παραλασσει ελαχιστα και περιπλεκει καταστασεις, δημιουργει παρομοιες προσωπικοτητες και τα γνωστα σε ολους μας deja vu. Μα εμενα που στο μοιρασμα των ρολων δεν μου δοθηκε τελικα η σακουλα με τα πορτοκαλια και το ταξιδι στη Σεβιλη, δε μου δοθηκε το πινελο και το χρωμα μου απομεινε η κενοτητα. Και το αδειο καρδιοχτυπι των επερχομενων αυριανων χρονων σκλαβιας... Λυπαμαι. Και αγαπαω. Στ' αληθεια αγαπαω. Ομως ειναι φορες και μερες και ωρες και λεπτα και δευτερολεπτα και ακιδες δευτερολεπτων που δεν νιωθω τιποτα αλλο περα απο το δευτερολεπτο εκεινο.. Και φοβαμαι. Και ολη μου η υποσταση πηζει σ' ενα συμπαγες τιποτε. Στην ασημαντοτητα που παραμενω παντοτε. Τοσο πολυ μου λειπει αυτη η καταραμενη σακουλα με τα πορτοκαλια-ολα το καθενα διαφορετικο μεγεθος? Δεν ξερω.. Νυσταζω πολυ και δεν μπορω ουτε να γραψω πια. Καποτε μου εκανε τοσο καλο. Αμβλωνονται οι γραφες.. Τα συναισθηματα? Οχι, αυτα υπαρχουν. Μακαρι να καταλαβαινανε οι γυρω μου ποσο θελω να κομματιαστω να μπω μεσα τους. Να πορευομαι πλαι τους. Μαζι με τον καθενα. Να διαλυθω σκλαβωμενη. Δεν με νοιαζει. Αυτην ακριβως τη στιγμη δε με νοιαζει. Αυριο θα ειναι μια καινουργια μερα. Κι ολα θα ειναι καλυτερα. Ισως ισως μου πεταξει και μενα ο στριφνος μαθουσαλας ενα πορτοκαλακι αυριο κιολας και γινω και γω μερος του παραμυθιου... Ισως..