“My life at this point is like very old coffee-cup sediment"

Ο αερας κρυβει μια απροσδιοριστη αλμυρα. Δεμενη με αλυσιδες που δεν μ' αφηνουν να κουνησω χερια ή ποδια. Μοναχα βλεπω. Τα ματια ορθανοιχτα στην θαλασσινη υφη του αερα και τα λεπτα να περνουνε πλεον με τυμπανοκρουσιες χρονων... Εγκλωβισμενη σας κοιτω. Κοιτω τον κοσμο καταματα οχι χωρις φοβο, ουτε ακριβως με παθος. Εχουν τα ματια μου χρωμα παιδιου. Ποσο μικρηνα παλι... Αποζητω λιγη αγαπη στην γυμνια μου μεσα... Δεν ειμαι διαφορετικος απο ολους τους αλλους ανθρωπους, μα γω εγκαταλειπομαι στην αδυναμια μου και χαιρομαι τη σκλαβια μου... Κι οσο νιωθω τοσο μοναδικα μονη... Κι οσο η μοναξια φιδοτυλιγει το μυαλο μου--Εγκαταλειπομαι... Πισω με τραβαει η απουσια... κι ομως ανεβαινω προς τα πανω.... Μια ανασα... Δυο ανασες... Να βασταξω πριν με ξανατραβηξει προς τα μεσα της...

Ποια ειναι τα ορια του κορμιου και των αντικατοπτρισμων μας?
Που τελευει το σωμα και που αρχιναει η ψυχη?
Που σταματα το αυλο για να δωσει θεση στο υλικο?
Πως κατι που πιανεται κι αναπνεει παυει καποτε να υπαρχει?
Η κινηση που αποτυπωνει στο χαρτι μια μουτζουρωμενη φιγουρα. Με μιας χανονται το προσωπο και οι ακρες των χεριων. Κι αν αυτο ειναι εφικτο στο φωτογραφικο χαρτι πως να μην ειναι και στη ζωη μας? Τα ποδια γερα πατουν στη γη... Τα χερια ομως... Τα χερια προσπαθουν να υιοθετησουν την συμπαγοτητα των ποδιων ομως δεν προφταινουν..
Κι επειτα ειναι αυτο το σωμα που ποναει. Οι κυαμωνες δεν εχουν να ταισουν κανενα μωρο γιατι ολα τα μωρα αυτοπεφθηκαν στη μητρα και απομειναν ορφανες οι θηλες. Επιθυμουν με λυσσα να δοθουν σ' εκεινα τα στοματα. Στα χειλη που θα τις ρουφηξουν μεχρι τελευταιας ρανιδας. Ομως ματαια περιμενουν. Κι ενα μανταλο ερχεται να κλεισει τους κρουνους τους. "Στηθη παψτε να κλαιτε", φωναζει η Φρατζεσκα.Ποναω τοσο αποψε που μανταλωνω την υλικοτητα μου... Να παψουνε τα κυτταρα μου το καλεσμα των Σειρηνων... Κανενα κορμι και καμια αγκαλια... Πλαστηκα για το σιδερο... Το ατσαλι...




Η φιγουρα ξεπετιεται απο το τσιμεντο. Εχει την πρωτη υλη και τη φθαρτοτητα των τοιχων. Μοιαζει οξυμωρο παιχνιδισμα της φυσης. Το ντελικατο δερμα. Η απαλη σαρκα. Το κλαμα και το λυγισμα. Νομιζεις θα σπασουμε απο λεπτο σε λεπτο. Νομιζεις δεν μας απομενει αλλη ανασα. Και ακριβως τοτε συνειδητοποιουμε οτι κρυβουμε τη δυναμη των βουνων μεσα μας.



Κι οποτε το ξεχνουμε, σαν τα παιδια που επαψαν απο καιρο παιδια να ειναι, γυριζουμε πισω. Ημασταν ασφαλεις κρυμμενοι στα τσιμεντενια μονοπατια. Δεν μας φοβεριζε τιποτα. Εμεις φοβεριζαμε. Κι ας λογιομασταν δεσμωτες. Ξεφλουδιζουμε τον τοιχο και κρυβομαστε. Τα ματια και το φυλο. Θελω να ξαναγινω παιδι. Δεν αντεχω να μεγαλωνω. Γερνω προς τα μεσα μου και κρυβομαι στις νυχτες...





Ποια απο τις δυο διδυμες ειμαι? Η κορη που ξεβραστηκε ή η κορη που στεκει ορθια παρολη την παλιρροια? Ποια θελω να ειμαι? Ποιος οριζει τα ορια? "Πεθαινουμε οταν μπορουμε, οχι οταν θελουμε", ειπε ο Αουρελιανο και η κορη των Κυματων δεν μπορει. Οχι ακομα.

Ο κρινος περιμενει στη γωνια καρτερικα. Ο αγγελος βαρεθηκε να περιμενει και πηγε να μολυνει καποια αλλη παρθενα καπου μακρια. Ο κρινος αυτος ομως ειναι αυτης της Παρθενου και δεν του παει καρδια να την προδωσει. Κρυφοκοιταζει δειλα γιατι δεν θελει να την κανει να κλαψει. Παρολα αυτα η κορη κλαιει. Και τα δακρυα της κυλουνε ως τη ριζα του Κρινου να τον ποτισουν και να τον δυναμωσουν. Κι αυτο ειναι ενα μυστικο που κανεις απο τους δυο τους δε γνωριζει.

 

Η Francesca Woodman (1958-1981) υπηρξε ανερχομενη Αμερικανιδα φωτογραφος με πολυ ιδιαιτερη αισθητικη. Στο μεγαλυτερο μερος τους οι φωτογραφιες της ειχανε μοντελο και κεντρικο προσωπο την ιδια. Συνηθως γυμνη ή σε κινηση αποτυπωσε την φιλοσοφια του Υπαρξισμου σε εικονες. Μεγαλωμενη σ' ενα περιβαλλον καλλιτεχνων ασχοληθηκε με τη φωτογραφια απο τα 13 της χρονια. Πειραματιστηκε και προσανατολιστηκε σ' ενα γκοθικ, μυστικιστικο, ερωτικο στυλ οπου η γυμνια του Ατομου ερχεται σε αμεση συναφεια με τη γυμνια των Χωρων. Η αγωνια και ο πονος του παραλογου που αναζητουν τα ορια της Υπαρξης μας. Ωριμοτερη απο τα 22 της χρονια αναμφιβολα, χαμενη ομως σε αναζητησεις που δεν εχουν τελος τολμησε αδιστακτα το υβριστικο αλμα της ληθης..