Ο Ζωρζ Γκυντορφ στο βιβλιο του Η Γνωση του Εγω καθοριζει με ακριβεια τι ακριβως αναζητει ο αντρας απο τον ερωτα:
"... Ο ερωτας μας αποκαλυπτει στον εαυτο μας, αναγκαζοντας μας να βγουμε απο το οχυρο μας. Επιβεβαιωνουμε το εγω μας χαρη στην επαφη με την ξενη υπαρξη που μας συπμληρωνει. Ο ερωτας σαν μορφη γνωσης αποκαλυπτει καινουργιους κοσμους ακομα και μεσα στα πλαισια της καθημερινης ζωης. Εδω βρισκεται το μεγαλο μυστικο. Ο κοσμος ειναι αλλο, εγω ειμαι αλλο. Και δεν ειμαι πια μονος για να τον γνωρισω. Ή καλυτερα: Υπαρχει καποιος που μου τον εμαθε. Η γυναικα παιζει, λοιπον, ενα ρολο απαραιτητο και βασικο στη συνειδηση που αποκτα ο αντρας για τον εαυτο του".
Ανακαλυπτοντας το La soledad των Pink Martini εψαξα τη λεξη "μοναξια" σε γλωσσες της Ευρωπης. La solitude στα γαλλικα. La solitudine στα ιταλικα. Die Einsankeit στα γερμανικα. La soledad στα ισπανικα, που εκτος απο ουσιαστικο ειναι και διαδεμενο μικρο ονομα. Εκει δηλαδη, στη χωρα των ταυρων και των τσιγγανων, πολλες γυναικες τις φωναζουν "Μοναξια". Σ' ολες αυτες τις γλωσσες η λεξη απανταται σε θηλυκο. Ειναι εντυπωσιακο αν τ' αναλογιστει κανεις. Η γυναικα φερει το δωρο της διαιρεσης, της δημιουργιας. Ειναι οτι κοντυνοτερο στο Θεο με το αντρικο σπερμα να αποτελει το χωμα απ' οπου θα πλαστει καθε νεος ανθρωπος. Το σωμα της για εννια μηνες φιλοξενει ενα αλλο σωμα. Πιο μικρο, πιο ευθραυστο, πιο μαλακο. Εστω για τους μηνες αυτους της κυοφοριας ξεχναει την πικρη μοναξια στην οποια ολα τα θνητα πλασματα ειμαστε καταδικασμενα. Καθως αισθανεσαι ποδαρακια να χτυπουν την πορτα της κοιλιας σου, καθως χερακια αγγιζουν τα εγκατα της ψυχης σου, εστω για λιγες στιγμες, η καρδια σου γεμιζει με τους χτυπους μιας αλλης καρδουλας.
Εκτος, ομως, απο τo γεγονος της κυοφοριας η γυναικα βιωνει μ' εντελως διαφορετικο τροπο την στιγμη της ερωτικης ενωσης. Δεχομενη εναν αντρα μεσα της καθιστα το σωμα της γαληνιο ποταμι ετοιμο να υποδεχτει καθε κολυμβητη. Προσπαθει το ερημικο Ποταμι να στρεψει τα νερα του προς τον ηλιο να τα κανει να στραφταλισουν. Σπρωχνει τις βρωμιες του παρα κατω... Πασχιζει να γινει οσο πιο ελκυστικο μπορει ωστε να δελεασει τον νεαρο διαβατη. Να πεταξει τη φορεσια του εκεινος και να χωθει σε ενα αργοσυρτο μπανιο... ή σ' ενα μανιασμενο κολυμπι. Αναλογως. Το ποταμι ρουφαει τον φιλοξενουμενο του. Σμιλευει καθε καμπυλη και καθε γωνια του. Τον αφηνει να βουτηξει μεχρι τον πατο του. Να σεργιανισει στους βυθους και στις επιφανειες του. Δηθεν κατακτα το νεο, μα στην πραγματικοτητα μετατρεπεται σε κτημα εκεινου.
Παρολα αυτα η Μοναξια ειναι γυναικα στις περισσοτερες γλωσσες. Στα ρωσικα ειναι ουδετερο, μα και παλι: δεν ειναι αρσενικο. Ισως ακριβως επειδη η Γυναικα ειναι δυνατον να βιωσει ουσιαστικα (ας ειναι και για βραχυ χρονο) την ενωση και τον πολλαπλασιαμο της ψυχης της... ισως γι αυτο σ' ολο το υπολοιπο του βιου της η μοναξια να της ειναι τοσο αβασταχτη. Καθε δωρο εχει το αντιτιμο του. Και δεν υπαρχει καλυτερο ή χειροτερο εδω. Ειμαστε αυτο που γεννηθηκαμε και δε χωρανε λυπες ή απογοητευσεις.
Μοναχα αγαπωντας ξεφευγουμε της μοναξιας... Οχι οταν μας αγαπουν (και παλι μονοι νιωθουμε κι ολος ο κοσμος να μας αγαπα), αλλα οταν εμεις οι ιδιοι αγαπαμε.
"Adhuc ardens rigidae tentigine vulvae
Et lassata viris, nondum satiata, recessit:"
[ --Juvenal, vi. 128.] (-:
2 σχόλια:
Πάρα πολύ ωραίο... Πολύ πολύ όμορφο... Μπράβο σου.. :)
Το θεμα της μοναξιας με ξανα-απασχολει... Και μαζι με καινουργιες ανεβαζω και αναρτησεις απο το παλιο μπλογκ που το φαγε η μαρμαγκα στα ξαφνικα...:)
Δημοσίευση σχολίου