Τρια Γενη

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ

πειθηνιο το κορμι υπακουει... δονησε το... χτυπησε το... δαγκωσε τις γωνιες του... εισχωρησε στις κογχες του... ειμαι γυναικα... αμαρτησα... εφαγα το μηλο της γνωσης και η γνωση με γκρεμισε απο τα παραδεισια πεδια... εσυρα τον ποθητο αντρα στα ταρταρα του σεξουαλικου ποθου... τον πηρα μεσα μου απειρες φορες... ανθισε το φυλο μου απο κλειστο μπουμπουκι σε τριανταφυλλο με τα φυλλα του ορθανοιχτα... ολο και πιο βαθεια... ολο και πιο γρηγορα... ολο και πιο βιαια... ματωνε το καθε φορα... δεν επαψα ποτε να ειμαι παρθενα.. μια παρθενα κορη στα χερια σου... βιασε την υλη μου απ' οπου μπορεις... οχι δεν θελω κανενα παιδι... οχι δεν θελω να ειμαι η γονιμη γη... θελω απλα το κορμι σου... δεν θελω την καρδια σου... εισαι ο Πρωτος Αντρας και ειμαι κομματι απο το πλευρο σου... αμαρτησα μαγεμενη απο τον κατακοκκινο καρπο... κατακοκκινα τα χειλη σου με μαγευουνε... φιλα με... θελω να σε δαγκωσω πανω σ' αυτα τα χειλη... σε δαγκωνω κι ολοζεστο το αιμα βαφει τα στοματα μας... πορθησε με με οποιον τροπο μπορεις να φανταστεις... ντυνομαι το ρουχο του παθους κι ομολογω την ενοχη μου... ειμαι ενοχη... ειμαι ενοχη... ειμαι ενοχη του παθους μου... δεν μενει αλλη ετυμηγορια...

Η σταυρωση.

Ο ΠΝΙΓΜΟΣ
πνιγομαι σε νερα αλμυρογλυκα... με καραμελωμενη ζαχαρη αλειφω τον μικρο μου εραστη... δεν θελω να τον βαλω ετσι γυμνο στο στομα... κι εχει τετοιο αρωμα... τοση ενταση... οι μικρες και μεγαλες αλλαγες του με προσταζουν για το ρυθμο του τραγουδιου... πριν το κολυμπι στην ηδονη της πεολειχιας μια γιοματη ανασα... ελαχιστες εκπνοες... αερακι απαλο ταξιδευει στο χωρο... σταυρωθηκα κι αναστηθηκα... γυρισα πισω για κεινον... μοναχα για κεινον πηρα το δρομο της επιστροφης στα επιγεια βασανιστηρια... τα μαστιγια της θνητοτητας με γδερνουν... ζητω τα νυχια του εραστη να φυγουν απο το νυχτερινο στερεωμα και να αντικαταστησουν την θνητοτητα... να μη με αγγιζει τιποτε αλλο... κανενας αλλος... ποιο σωμα να συγκριθει με τη θαλασσα του δικου του κορμιου? δεν υπαρχει επιλογη...

Ο πνιγμος.

ΤΟ ΣΩΜΑ
ξεκινησα το παιχνιδι της αποπλανησης... η ευα το ξεκινησε. ομολογησα, πληρωσα και ξαναγεννηθηκα απο την αρχη. δεν φοβαμαι την αληθεια μου. δεν φοβαμαι καμια αληθεια. ειμαι η πηγη της ζωης. ορισα το πεδιο της μαχης κι εστησα τους παικτες. δυο πιονια. δεν υπαρχει αλλη μορφη να σταθει. η μαχη ειναι δικη μας. των δυο μας. αναμεσα σε δυο εραστες δεν χωραει τριτος. σαν αρχισε ομως η παρτιδα καπου μπλεχτηκα. επαψα να οριζω. δεν ειμαι πια ο οικοδεσποτης της λαγνοποσιας, παρα ο καλεσμενος. εδεσα μοναχη τα ματια. φιμωσα το στομα. το ξεφιμωσες. ειναι για να φιλα το στομα... μην το κλειδωνεις, ειπε... ανοιξα διαπλατα τα χερια. λυγισα τα ποδια. τα γονατα κλεινουν προς τα μεσα ταχα πως εχουν τη δυναμη να κρατησουν τον δυναστη μακρια... μα ο δυναστης-θυμα με μια ψαλιδια χωριζει τους μηρους... ζηταει να βιασει την γητευτρα που του στερησε την ευλογια της αρμονιας... οχι πλεον τρυφεροτητες... βιαζει ξανα και ξανα και ξανα και ξανα... "εγκαταλειπω", μουρμουριζω ξεπνοα απ' τον πονο... "τι εγκαταλειπεις?", ρωτα...
Το σωμα.

**

κι επειτα η αυλαια πεφτει και πρεπει να προσκυνησω τους θεατες μου... μεχρι την επομενη παρασταση που θα ανεβει το αμεσως επομενο λεπτο... τους ευχαριστω που ηταν εκει... που ειναι εκει... που θα ειναι εκει... στραβοπατω και το ρουχο μου πεφτει.. ταχα τυχαια να δειτε τη γυμνια μου και να την αγαπησετε... και να με αγαπησετε γι αυτην.. και να με αγκαλιασετε σαν για να καλυψετε το λευκο κορμι μου.. γιατι ταχα θα ντρεπομαι... το κοκκινο απο το φουστανι θα παει στα μαγουλα..

μα η αληθεια ειναι

οτι απλα ποθω την αγκαλια σας...

πως θελω μοναχα μπρατσα να με ζεσταινουν

με την τρυφεροτητα της σαρκας τους..

και ποτε να μην μ' αφηνουν...

στο θεατρο του θεατρου μου αφηνομαι με λυτα τα ακρα

χαμογελω πονηρα σε μενα και μονο...