Η πλαστικη σακουλα σε τυλιγει σε ολοσωμο φιλι. Ετσι που αρχικα ενα κυμα ζεστασιας τυλιγει το σωμα. Ασφαλεια και το στερεο δεσιμο ενος ξενου αγγιγματος που δεν σ' αφηνει μοναχη. Θα παρει λιγο να συνειδητοποιησεις το παραπετασμα που περνα στα σωθικα σου. Δενεται τα πνευμονια σου σ' εναν διαφανο κομπο και συ ξυπνας λουσμενη στον ιδρωτα με τις καλημερες του κυριου Πανικου. Πρεπει να σκεφτεις τα "γιατι" και τα "ισως"... Πρεπει να σκεφτεις που να ειναι κρυμμενα τα υπολoιπα κομματια σου.. Να το κεφαλι και να το στηθος.. Δεν με βρισκω παραπερα.. Η ανασα σταματαει στα μισα του δρομου σαν περιπλανωμενος, καταταλαιπωρος διαβατης που καταρρεει υπο το βλεμμα των ηλιων.. Ειναι η αυγη και μπορω να βγω απ' το καταραμενο το αυγο μου.. Ποσο δυνατο να ειναι πια το τσοφλι? Φοβαμαι. Πιστευα... Καποτε πιστευα τοσα πολλα. Κι απομειναμε γω και η πιστη μου μοναχοι. Δεν νικιεται η μοναξια. Προσπαθησα να την κανω φιλη μου μα το φιλι της εχει γευση απο δηλητηριο... Και το παραπετασμα ολο εισχωρει αδιστακτα πιο μεσα.. Ολο και πιο μεσα... Ολο και πιο τολμηρα δεν αφηνει χωρο για μια αυθορμητη αγκαλια.. Για εναν τυχαιο κατακλυσμο που θα καταστρεψει την πλαση μου με μενα σωσμενη στην Κιβωτο κι ολα ξανα απο την αρχη να υποσχονται πιο ομορφες μερες... Να υποσχονται οτι τα παντα θα χαθουν μακρια. Τα νερα θα ξεπλυνουν. Τα νερα θα καθαρισουν. Η καθαρση... Οχι αλλο αυτο το λιγοστεμα του αερα... Οχι αλλο μερες πεταμενες... Αγκαλιες που θα αποχαιρετισεις μια για παντα--δεν θελω.. Αγκαλιες που θα σ' αγαπησουν γι αυτο που εισαι και δεν θα γυρεψουν τιποτα για ανταποδoση παρα μοναχα το γελιο σου--αυτο το θελω..
Το γελιο μου.. Μια να το ερχεται παιδικο, γαργαρο, αυθορμητο και μια εκει στα ξαφνικα κοβεται.. Σπαει... Κι επειτα οι ακρες του γρατζουνανε και ματωνουν... Και δε φταιει κανεις..
Εγω... Εγω... Εγω..
Πως να σταματησεις ενα αμαξι με κομμενα φρενα? Πως?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου