DreamLand

Σε κυνηγουνε μυριαδες σκεψεις.. Η μια κραταει ενα απο εκεινα τα κοφτερα μαχαιρια των Σαμουράι που με που χαιδευουν τον αερα, ο αερας αιμορραγει.. Αλλη βασταει μια δικανη καραμπινα που φοραει εκεινα τα σκαγια με τα χιλια ματια... Η διπλανη της ακονιζει τα μαχαιρια με τα δυο στοματα και τα κοφτερα δοντια... Αξινες και λογχες φερουν οι πιο παλιοι φοβοι... Κεινοι που γεννιουνται μαζι σου και σε συντροφευουν απο βρεφακι.. Κι αλλοι που σφιγγουν στα χερια ενα φτερο ή ενα υφαδι απο βελουδο... Νομιζεις οτι ειναι ακινδυνες.. Οτι φερνουν δωρα.. Το φτερο χαραζει και το βελουδο καιει... Που να πας να σωθεις απο τον αιμασταγη οχλο των "παιδιων" σου...? Στα ονειρα... Σ' εκεινη τη χωρα που πλαθεται απο την υλη σου και ακομα και οι εφιαλτες του ειναι δικα σου αποσταγματα... Ισος μεταξυ ισων σ' ενα κουκλοθεατρο που οι πουπετες π' εφτιαξες γραφουν απο μονες τους τους ρολους τους... Εκει μεσα κι αν τουλαχιστον δεν εισαι ευτυχισμενος... Τουλαχιστον επιβιωνεις...

Where sunless rivers weep
Their waves into the deep,
She sleeps a charmed sleep:
Awake her not.

Led by a single star,
She came from very far
To seek where shadows are
Her pleasant lot.
She left the rosy morn,
She left the fields of corn,
For twilight cold and lorn
And water springs.
Through sleep, as through a veil,
She sees the sky look pale,
And hears the nightingale
That sadly sings.
Rest, rest, a perfect rest
Shed over brow and breast;
Her face is toward the west,
The purple land.

She cannot see the grain
Ripening on hill and plain;
She cannot feel the rain
Upon her hand.
Rest, rest, for evermore
Upon a mossy shore;
Rest, rest at the heart's core
Till time shall cease:
Sleep that no pain shall wake;
Night that no morn shall break
Till joy shall overtake
Her perfect peace.

Η Christina Georgina Rossetti εζησε το 19ο αιωνα. Υπηρξε γονος μια οικογενειας με πολλα μελη της να δραστηριοποιουνται σε καλλιτεχνικους τομεις. Αδερφος της ηταν ο ζωγραφος Dante Gabriel Rossetti, νυφη της η ποιητρια Elizabeth Siddal και θειος της ο γιατρος-συγγραφεας John William Polidori ο οποιος συστησε στο Αγγλικο κοινο το Πρωτο Βαμπιρ αλλαζοντας ετσι την ιστορια του φανταστικου μυθιστορηματος και κινηματογραφου μια για παντα. Ποσα χρηματα κερδισαν ενα σωρο επιγονοι στο ονομα ενος ρομαντικου Καμικαζι.Το παραδοξο της ιστοριας ειναι πως ολα τα μελη της οικογενειας Rosseti-Polidori με εντονο καλλιτεχνικο εργο εξαιρετης ποιοτητας υπεφεραν απο ξεσπασματα εποχιακης καταθλιψης. Η Elizabeth, μια πανεμορφη γυναικα με κατακοκκινα μαλλια, και ο John William, στενος φιλος του Λορδου Μπαιρον και των Σελλευ, νικηθηκαν τελικα απο την αρρωστια, ενω η Κριστινα και ο Νταντε μεταμορφωσαν τον πονο τους σε δημιουργια. Απο την εκδοση της πρωτης της συλλογης κιολας η Κριστινα θεωρηθηκε η νεα Elizabeth Barrett Browning που εγινε γνωστη απο τη συλλογη της με ερωτικα ποιηματα.

#43
How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of everyday's
Most quiet need, by sun and candle-light.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints!---I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!---and, if God choose,
I shall but love thee better after death.

Ολο αντιθετα η Rosseti εζησε μες στη μοναξια κατ' επιλογη παντα. Απαρνηθηκε τον εγγαμο βιο για θρησκευτικους λογους ή ισως αυτο να ηταν το προσχημα. Φεμμινιστρια την εποχη που η απελευθερωση της γυναικας φανταζε θεμα για βιβλιο του Ιουλιου Βερν, εκεινη σταθηκε μοναχικο κλωναρι, πιστη στα πιστευω της, ατεγγη και ψυχρη. Δεν αφησε την καρδια της να αλωθει απο κανεναν και τιποτα. Επελεξε τον δρομο της Δοξας, μα στα ποιηματα της μπορουσε να εκφραζει το παραπονο αυτο στο Υπερεγω της. Τα ενστικτα της την καλουν να λιωσει τον παγο. Να αφεθει στα χαδια εκεινα που ποθει. Να ζησει μεσα στη φλογα και την αγαπη. Ομως κατι αυλο, κατι αμορφο μεσα της κανει του κεφαλιου του. Ισως αυτη η παλη Superego-Id να τροφοδοτουσε το χερι της Κριστινα κι αν τελικα ενεδιδε θα ηταν σαν να διαλεγε το ασημο μελλον ενος οποιουδηποτε ανθρωπου.

WHAT WOULD I GIVE?

What would I give for a heart of flesh to warm me through,
Instead of this heart of stone ice-cold whatever I do;
Hard and cold and small, of all hearts the worst of all.

What would I give for words, if only words would come;
But now in its misery my spirit has fallen dumb:
O, merry friends, go your way, I have never a word to say.

What would I give for tears, not smiles but scalding tears,
To wash the black mark clean, and to thaw the frost of years,
To wash the stain ingrain and to make me clean again.