(ε)αυτοερωτικο

Ενας μαθηματικος ογκος μαρμαρου στη μεση του δωματιου. Ολο ευθειες και γωνιες.

Μην φοβασαι τους φαυλους κυκλους Μαρια-Ηλεκτρα... Ο κυκλος ειναι η τελειοτητα και η αρμονια. Τις ευθειες και τις γωνιες να φοβασαι, ειπε η Μ. καποτε...

Μπαινω στο χωρο και ξαφνικα ενα ακαταληπτο κυμα φοβου. Φοβαμαι το παγερο κομματι μαρμαρου που η παρουσια του δεν σημαινει τιποτα. Που δεν ειναι τιποτα.

Πως βρεθηκε εδω?

Δεν ξερω. Απλα βρεθηκε.

Με τα εργαλεια ερασιτεχνη γλυπτη σμιλευω την εχθρικη πετρα. Δεν θελει τα χαδια μου. "Δεν ειναι χαδια", μου φωναζει, "Με πονας... Με πονας... Ποναω".

Για λιγο αφηνω κατα μερος τις λογχες και τα ξιφη. Την αγγιζω σαβασμια με τις παλαμες. "Χωρις πονο δεν γεννιεται τιποτα. Χωρις πονο θα ειχαμε μεινει αιωνια αιχμαλωτοι της ασχημιας. Ο πονος και το αιμα σημαινουν τη δημιουργια", λεω χαμηλοφωνα. Ετσι κι αλλιως δεν υπαρχει αλλος στο δωματιο.

Γιατι μιλαω χαμηλοφωνα?

Η φιγουρα της γαλατειας ξεπροβαλει σιγα, μα σταθερα. Στην αρχη τα χερια της, οι ακρες των αψεγαδιαστων δακτυλων της. Μακρια δαχτυλα, λεπτεπιλεπτα χερια, λευκη επιδερμιδα. Το βλεμμα της. Στηλωμενο. Το μονο μερος που η πετρα λιωνει και κατι σαν αορατο πυρ σε καιει. Σχεδον σε καιει. Γιατι νιωθεις την καψα μα κανενα σημαδι εγκαυματος πανω στη σαρκα.

Σαν στερεη θαλασσα το μαρμαρο χανεται απο τη θωρια, ενωσο η μορφη αποκαλυπτεται.

Ντυμμενη τη γυμνια της.

Με αρωμα πεντε ωκεανων.

Με αυρα την νεκροτητα εκεινων που δεν υπηρξαν ποτε.

Παρακαλεσα τη θεα να ζωντανεψει το δημιουργημα μου. Μια ετερη Μαρια-Ηλεκτρα τελεια, αγερωχη, συμπαντικη, λεια και ζεστη. Ενα πλασμα μαγνητης. Να ελκυει εκεινα κι εκεινους που της ταιριαζουν και να απωθει τ' αλλα. Τα αφιλοξενα. Αυτα που δεν θα της προσεφεραν παρα ξεπεσμο.

Ομορφη... Θε μου, ποσο ομορφη....

Η Αφροδιτη με λυπηθηκε κι ακουσε το παρακαλητο μου. Εδωσε πνοη στο αγαλμα ενος Ιδανικου-Ειδωλου του Εαυτου μου.

Κι επειτα πηρα την γαλατεια μου απο το χερι. Της εκανα ερωτα με οποιον τροπο ηθελε. Οσες φορες ηθελε. Τρυφερα ανοιξα το φυλο της και το φυλο της δακρυσε αιμα στα χερια μου. Ηταν η πρωτη φορα. Την βατεψα μαλακα κι επειτα βιαια κι επειτα την αφησα να ουρλιαζει απο πονο.

"Με πονας... Με πονας... Ποναω!", μου ειπε η γαλατεια Μαρια-Ηλεκτρα μου.

"Χωρις πονο δεν γεννιεται τιποτα ομορφο", της λεω.

Γεμισα το κορμι της την κορυφη των ηδονων οπως μοναχα αμα κανεις ερωτα στον Εαυτο σου μπορεις να το καταφερεις.
Την αφησα αποκαμωμενη και την κοιταξα. Ο τελειος εαυτος μου. Τον δημιουργησα, τον ζωντανεψα, τον συστησα στον κοσμο και πλεον δεν εχω τιποτα αλλο να κανω.

Χωρις δισταγμο, με μια και μοναδικη κινηση Ο Πυγμαλιωνας φερνει το ξυραφι στο λαιμο του και κει ζωγραφιζει ενα πλατυ χαμογελο...