"If you had a million years to do it in, you couldn’t rub out even half the "Fuck You" signs in the world."

Ειναι στ' αληθεια θαυμαστο πως μπορω να ταυτιζομαι με τον Holden Caulfield. Καταρχας ο Holden ειναι "ο", δηλαδη ειναι αντρας. Οχι ακριβως αντρας αφου ζυγιζει μοναχα δεκαξι χρονω. Εζησε δεκαετιες πριν απο μενα. Τωρα πλεον αν ζει θα ειναι ενας υπεραιωνοβιος γερος. Μιλαει αλλη γλωσσα. Γυροφερνει σε μια αντιδιαμετρικα μακρινη ηπειρο. Ο δημιουργος του ειναι αντρας--ο Salinger, ενω εμενα ο δημιουργος ειναι γυναικα--η Μητερα μου.

Παρολες τις διαφορες μας ειναι ο μονος που θα μπορουσα ν' ακουμπησω τον ωμο μου. Να του πω χωρις ντροπη: "Κοιτα τις τουλιπες στο σωμα μου... Κοιτα τον κολπο μου... εδω φωλιαζουν οι παπιες το Χειμωνα. Τις μαζευω μεσα μου να κουρνιασουν στο ζεστοτερο μερος της Γης. Τη γυναικεια μητρα". Θα καταλαβαινε. Αν και δεν εχει σημασια. Τιποτα δεν εχει σημασια. Αφηνουμε πισω τα χρονια της αθωοτητας θελουμε δε θελουμε. Ετσι ηταν παντα. Ετσι θα ειναι. Παιζουμε συμφωνα με τους κανονες κι ας μην ειναι η ζωη παιχνιδι--ή ειναι?

Για χρονια εχω χασει το σκοπο μου. Πανω σε μια σωστικη λεμβο παλευω να βρω το λιμανι που θα με περιμαζεψει. Πινω αλμυρο νερο. Τρεφομαι με ωμα ψαρια. Η πραγματικοτητα ειναι ωμη. Οι ανθρωπινες σχεσεις αλμυρα επανω στις πληγες. Τις ηθελημενες τουλιπες ή τις αθελητες ανεμωνες. Τα μαλλια μου εχουν πλεχτει σε κομπους αηδιαστικους. Ολα φθειρονται επανω μου. Ποσο θα τρομαξουν οι διασωστες μου αν δεν βρω συντομα το δρομο μου. Ενα αγριμι. Ενας παρολιγο-ανθρωπος θα καταντησω. Μια μελετη φιλοδοξων επιστημονων. Ενας Ανθρωπος-Ελεφαντας για ολους οσους πληρωνουν το θεαμα της ασχημιας. Φαντασου ποσο ασχημοι νιωθουμε για να πληρωνουμε να δουμε freak shows. Ποσο θελουμε να πιστουμε πως υπαρχουν και χειροτερα απο μας.

Εχεις δει ποτε σου παιδι ασχημο? Μακαρι να ειχα τη δυναμη να μαζεψω καθενα τους να τα βαλω μεσα μου. Να παιζουν με τις παπιες, να τις ταιζουν, να τις φροντιζουν, να μη βλεπουν τα γραμμενα "Fuck you" στους τοιχους. Η αθωοτητα τους το μονο αληθινο πραγμα στην πλαση. Η αφελεια τους η μοναδικη ανυστεροβουλη εκδηλωση αγαπης. Τι φοβερο να μετρας ενηλικα χρονια μα να αισθανεσαι παιδι. Ανωμαλια της φυσης. Αυτο υπηρξα παντοτε. Μητερα του εαυτου μου. Παιδι του εαυτου μου. Μεμψιμοιρω. Κλαψουριζω. Μιζεριαζω. Μεγαλωσα και δεν το θελα. Μεγαλωνω ακριβως τωρα δα αυτο λεπτο... Κλακ κλακ.. Αποσχιζομαι... Ενω θελω τοσο να ειμαι το παιδακι με τις καστανοκοκκινες μπουκλες που χωνεται στη ζεστη αγκαλια του μπαμπα.. Ουτε γυναικα, μητε αντρας... Παιδι. Ζεστο γαλα και μελι με βουτυρο στο ψωμι. Προστατευμενη και κομματι κατι μεγαλυτερου απο ενα στυγερο Εγω με τις αποκολλημενες σαρκες να κρεμονται ακομα... Θελω να σβησω ολα τα "Fuck You" που τα εικοσιτεσσερα μου χρονια εχουν γραψει με σπρει μεσα μου..

Στ' αληθεια θα το θελα. Μακαρι να ειχα ενα λυχναρι. Μακαρι να χτυπουσα την κεφαλα μου στον τοιχο μπας και ξυπνησω...