"...and while my brother is a Freudian, I am a Jungian, so there'll be no blaming Mother today."

Get this widget Track details eSnips Social DNA

«Για να κατανοήσει κανείς τη ζούγκλα, δε μπορεί να παραμείνει στη στεριά»--Carl Jung

H εμμονη ειναι σαν να παταει το εγκεφαλικο-σου-ποδι σ' ενα δαπεδο με κολλα και μενει εκει κολλημενη η πατουσα. Απο τη μια, μια αποτομη κινηση μπορει να ξεριζωσει το δερμα μαζι με την φτου-ξελευτερια, απο την αλλη δεν αντεχεις αυτο το σιγα σιγα και ολο τον πονο της καθε κλωστουλας καθως λυνεται ο κομπος της κολλας. Ισως δεν θα 'πρεπε να σκεφτομαστε τοσο πολυ. Ισως το να θελεις να σπασεις το κεφαλι ολου του κοσμου δεν ειναι τοσο υγιες Αννα.
Μπορει τελίκα και να ειναι.

Μπορει η δικη μου θαλασσα να ειναι απο εκεινες τις θαλασσες που σηκωνουν μια παλιρροια μια αμπωτη. Μια πλημμυρες και μια ξηρασιες. Ποτε γεμιζω αγκαλιες και αγαπες και ολο φιλια και τα δαχτυλα παιρνουνε φωτια. Η γλωσσα μου δεν σταματαει να μιλαει για ολα τα ομορφα που επιθυμει. Κι επειτα το σκοταδι απο αγερας γινεται υγρος κι υστερα συμπαγης... Π ν ι γ ο μ α ι.. Ολοι ειναι καπου εκει κοντα. Καποιοι μ' αγκαλιαζουνε να μην κρυωνω γιατι ειναι βραδακι κι επεσε κρυο, αλλα γω δεν νιωθω τιποτα περα απο τον αδιεπαρστο, μαυρο κυβο νυχτας που με περικλειει.

Θλιψη-Θλιψη-Θλιψη

Ποσο ακομα να γυρνας στα στεκια εκεινα που σ' εχουνε πικρανει? Να ματωσω ολες τις αρθρωσεις απο χτυπηματα...

Νευρα-Νευρα-Νευρα

Καποιοι ισως θεωρησουν πολυτελεια την Τεχνη της Ψυχαναλυσης. Ισως πουνε πως ο ανθρωπος μονος του, μετα την εφευρεση του Θεου για να απαλυνει τις ευθυνες του, εφηυρε κατι ακομα πιο αποτελεσματικο: την καταθλιψη. Κι αλλα πολλα θα ειπωθουν απο τους Κυνικους της Συγχρονης Γης.Αλλα επειδη: a cynic is a man who, when he smells flowers, looks around for a coffin, δεν θα σταθω πολυ στη γνωμη των Κυνικων. Ισως οι αριθμοι τους πουνε κατι που τα βιβλια των Freud, Jung, Adler και των ακολουθων τους δεν τους λενε.
Το Ladose/Prozac χορηγειται σε 54.000.000 ανθρωπους παγκοσμιως.
Εκτος απο τη φλουοξετινη ομως, στη χωρα μας επισης κυκλοφορουν: το Seroxat (παροξετινη), Zoloft (σερτραλινη), Dumyrox (φλουβοξαμινη), Seropram (σιταλοπραμη), Cipralex (S-σιταλοπραμη), Efexor (βενλαφαξινη) και Cymbalta (ντουλοξετινη). Το Cymbalta ειναι και το τελευταιο μοντελακι των SSRI's.
Μαζι ολα τα αντικαταθλιπτικα μια σουμα δεν μπορω καν να φανταστω σε ποσους ανθρωπους χορηγουνται.

Τα χαπακια της ευτυχιας... Αυτο ειναι η ευ-τυχια? Ενα συνοθυλευμα χημικων που μερικοι αλχημιστες με βουλα παρασκευαζουν σε εργαστηρια?

Οχι-Οχι-Οχι

Καποιοι λενε οτι τους εχει σωσει τη ζωη.
Με τι κοστος?

Κατι παρομοιο φωναζει και η πρωταγωνιστρια του Prozac Nation. "Ειμαι καλα, αλλα δεν ειμαι εγω". Επιπλοκες υπαρχουν ακομη οσον αφορα το σεξ, τη σεξουαλικη διεγερση και διαθεση, καθως επισης και της ικανοτητας μας να ερωτευομαστε. Η αληθεια ειναι πως τα νεας γενιας αντικαταθλιπτικα (τα κυκλοφορουντα με το nickname SSRI's) ειναι ασφαλεστερα και ανεβαζουν τη σεροτονινη (εναν απο τους 5624635478 νευροδιαβιβαστες του εγκεφαλου), αλλα περα απο αυτο η δραση των ψυχιατρικων φαρμακων ειναι κομματακι αγνωστη. Ειναι τοσο πολυσυνθετες οι σχεσεις νευροδιαβιβαστων-ορμονων-βιωματων-γονιδιων-περιβαλλοντικων παραγοντων που ακομα δεν γνωριζουμε τις ακριβεις απαντησεις στο τι προκαλει μια δεδομενη ψυχικη οντοτητα και πως ακριβως δρουν τα φαρμακα στην καταπολεμηση της.
Οι Κυνικοι θα κατηγορησουν τους ψυχιατρους πως ειναι οι ιδιοι διαταραγμενοι. Ο Δασκαλος της Αναλυτικης Ψυχοθεραπειας, που στα νεανικα του χρονια υπεφερε απο νευρωσεις, θα το θεσει πολυ ευστοχα οπως γραφτηκε στο ανοιγμα του ποστ μου. Εξαλλου δεν ειναι τυχαιο πως μεγαλοι Ψυχαναλυτες και Ψυχαναλυτριες υπηρξαν ασθενεις οι ιδιοι.
Οντως δεν ειναι τυχαιο που η καταθλιψη αυξανεται με ιλιγγιωδεις ρυθμους. Δεν μπορω να ξερω τα γιατι. Ο Κοελο ειχε γραψει πως οσο πιο ευτυχισμενος εχει τη δυνατοτητα να ειναι ο ανθρωπος τοσους περισσοτερους λογους βρισκει για να ειναι δυστυχισμενος.

Αυτο που ξερω ειναι πως αν αγαπουσαμε πιο πολυ, αν ημασταν απολυτα ειλικρινεις με εμας και με τους αλλους, αν ερωτευομασταν πιο πολυ, αν καναμε ερωτα πιο πολυ, αν δινομασταν πιο πολυ, αν προσκρουαμε πανω στους αλληλους μας αφοβα, αν οι αντρες ακουγαν την Anima και οι γυναικες τον Animus δεν θα μας ετρωγε τοσο ολοκληρωτικα αυτη η μανια να τρεφομαστε με την αυτο-λυπηση. Δεν θα δινομασταν στην εικονα της συνουσιας με τα χιλιαδες πολυχρωμα χημικα.. Η φυση μας ειναι ενστικτωδης και βιαιη. Ειναι πολυμορφη και πολυδαιδαλη. Μας περιοριζουν τοσα δεσμα. Τοσες νορμες. Λουρια φυτρωνουν απο κεινη την πρωτη ανασουλα. Η ζωωδης φυση μας σμικρυνεται τοσο πολυ καθως μεγαλωνουμε. Στο τελος δεν μενει απο δαυτη σχεδον τιποτα, εκτος απο η κραυγη της. Τα ουρλιαχτα της ειναι που συνταραζουν ποτε ποτε ολο το σωμα μας. Ειναι οι στιγμες που θα ξεγυμνωθουμε του καθωσπρεπισμου μας. Δεν αδικω. Δεν ηθικολογω. Προσπαθω να καταλαβω. Μεσα απο τις χιλιαδες μεταμορφωσεις μου προσπαθω να καταλαβω τις εικονες του κοσμου. Του εαυτου μου.

Το κουβαρι που ειμαι γω. Το κουβαρι που δινεται σε περαστικους εραστες. Που θα μπορουσε να ειναι η πιο αθλια πουτανα στο πιο κακοφημο μπαρ της Αργεντινης για πενταροδεκαρες και να μην τη νοιαζει. Δεν θα το εκανε για τα λεφτα. Ταυτοχρονα το κουβαρι που θα χωνοτανε πισω απο ενα μικροσκοπιο να ερευνα μικροβια και αντισωματα ή νευρικα κυτταρα και φαρμακα με την ελπιδα καποτε καποιος ανθρωπος να θεραπευοτανε χαρη και στο δικο του λιθαρακι--εστω και εν αγνοια του. Το κουβαρι που επιθυμει την Αγαπη που θα πεταλωσει και θα πεταλωθει ταυτοχρονα και απλα απο το φιλι που το στομα και η ψυχη θα εχουνε το ιδιο στομα. Ενω το κατα-ιδιο δευτερολεπτο τρεμει τη δεσμευση και απλως ποθει τους ερωμενους σε μια διαρκη αλληλοδιαδοχη... Το κουβαρι που τρεμει πως δεν θα τα καταφερει ποτε και με τιποτα... ενω το επομενο πρωι ειναι ολο αυτο πεποιθηση για τις ικανοτητες του...

Θα τρελαθω-Θα τρελαθω-Θα τρελαθω

Pιχτε γυρω σας μια ματια: το αιμα χυνεται ποταμος και μαλιστα μ' ενα τοσο διακσεδαστικο τροπο, σα να 'ταν σαμπανια. [...]. και τι απαλαινει μεσα μας ο πολιτισμος? ο πολιτισμος καλλιεργει μοναχα το πολυμορφο στα συναισθηματα... και τιποτα παραπανω. και διαμεσου αυτου του πολυμορφου ο ανθρωπος, ισως ισως ακομα να φτασει στο να αποζηταει στο αιμα την ηδονη. [...]. απ' τον πολιτισμο, αν τουλαχιστον ο ανθρωπος δεν εγινε πιο αιμοδιψης, ασφαλως εγινε πιο χειροτερα, πιο σιχαμερα αιμοδιψης απο πρωτα. τοτε εβλεπε στην αιματοχυσια τη δικαιοσυνη και μ' ησυχη συνειδηση ξεπαστρευε οποιον επρεπε. μα τωρα, μολονοτι θεωρουμε κακο την αιματοχυσια, ασχολουμεθα ωστοσο μ' αυτο το κακο πιο πολυ παρα πρωτα.(ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ--Φιοντορ Ντασκαγιεφσκι)

--Μοναχα εκει το νοημα μοιαζει να μην διαλυεται και η υπομονη δεν βασταει την ανασα της.... Να εχεις στα χερια σου ενα παιδι μια μερα ετοιμο να πεθανει αν δεν ησουνα εσυ... ή εναν "αγεννητο" μεταναστη και ξαφνικα επειδη εσυ του πιασεις το χερι αυτος θα γεννηθει ξανα...

I stepped on Roses and swalled the Thorns..

Sophey-Lou is having a relationship with a sentence. Just one of those things a chance meeting that grew into something important for both of them. They like the same things. The are the perfect couple. Noone knows about her and the sentence. The time passes and one day Maria-Electra discovers that she can no longer read. She has no idea what the sentence is about. Despondent and joyless, Maria-Electra begins to cry....

Lars and the Real Girl

Lars Lindstrom: [after giving some flowers to Bianca] See they're even fake so they'll never die.

Liebesreligion

Εχω κουραστει να ειμαι τοσο λιγη για αυτο τον κοσμο. Θελω να μ’ αγαπανε απολυτα και πληρως. Θελω να αγαπω με την ορμη των μεσα μου. Νεκρα εμβρυα γεννα το κορμι μου. Δεν προλαβαινουν να μεγαλωσουν. Να ανθισουν σε καλογινωμενα, ροδαλα μωρα. Προωρα η μητρα μου τα πεταει εξω σκιζοντας καθε τοσο την κοιλια μου. Δεν ειμαι ικανη να γινω «μητερα» κανενος ομορφου, υγιους συναισθηματος. Κουβαλαω το στιγμα της τρελας. Της αποτυχιας. Το γυαλι της αγαπης σπαει σε μυρια κομματια. Επειτα μηχανες του χρονου το επαναφερουν στην προτερη ανεγγιχτη κατασταση του. Χωρις ραγαδα στεκεται στο ιδιο σημειο. Ισως καποια απειροελαχιστα χιλιοστα παραπερα. Ειμαι παιδι που απαιτει την απολυτη αφοσιωση. Εχει την αναγκη του γονιου να το παρει αγκαλια και δεν καταλαβαινει πως η μαμα εχει επαγγελματικο ραντεβου στο γραφειο και ο μπαμπας λειπει εκτος πολης για δουλειες. Γι αυτο το παιδι ειναι προδοσια η απουσια. Σημαινει πως δεν το αγαπουν. Ή στην καλυτερη περιπτωση δεν το αγαπουν αρκετα. Στη χειροτερη: δεν ειναι αυτο αρκετο για να το αγαπουν. Ο καθρεφτης μου αποκαλυπτει την αληθεια. Ρυτιδες κυκλωνουν τα ματια της μη-ληθης. Κρεμασμενες σαρκες δεν κρυβονται κατω απ’ τα φαρδια ενδυματα. Δεν ειμαι σπουδαια ποιητρια, ουτε σπουδαια ερωμενη. Δεν ειμαι ικανη ουτε να ποιω, ουτε να κανω ερωτα. Κατι με τραβαει πισω στη θλιψη. Η μοναξια πεταλωνει τα δακρυα. Βαρια εκεινα δεν εχουν τη δυναμη να αφησουν τα ματια. Και τα ματια κρεμανε. Το σωμα κουλουριαζεται σε μπαλα κενου. Μετατρεπομαι σε δινη. Μοναχα που λειτουργω αναποδα. Αντι να τραβαω πεταω τη λυπη μου τριγυρω. Ποσο θα θελα να μην ειμαι τουτη η ζαρωμενη πετσα ανθρωπου. Ποσο θα θελα να περασω μερες στο αγαπημενο κρεββατι αγκαλια μ’ Εκεινον-που-δεν-εχει-ονομα-ακομα. Ο κοσμος ειναι πολυ ορθολογικος για το δικο μου μυαλο. Εγω το μονο που ποθησα στ’ αληθεια ηταν ενα καταπρασινο λιβαδι να κυνηγαω πεταλουδες. Ηλιος πανω στο κεφαλι μου, κατω στα ποδια μου, μεσα στα χερια μου. Αν σκισω τις φλεβες μου τι χρωμα θα εχει το αιμα της αγαπης? Αγαπαω παρα πολυ αυτο τον κοσμο. Τοσο τελειος. Τοσο αρμονικος. Πλασματα ομορφα. Δημιουργηματα σε πληρη αλληλοδιαδοχη. Θα μπορουσα να πεθανω ευτυχης μεσα στην αγκαλια της Φυσης...

Warte nur, balde

Ruhest du auch

[οχι δεν μιλαει η θλιψη... μιλαει ο φοβος... ο φοβος... ο φοβος... και κεινα τα καταραμενα "γιατι"..]

Μια απεραντη αποτυχια νιωθω. Ενα απεραντο κενο. Τα χερια αδυνατουν να συντονιστουν με το κεφαλι. Η μνημη δεν βοηθα. Οι φρασεις μπερδευονται. Ο χρονος κοκαλωνει...

Παρτε με μια αγκαλια μεγαλη και βαθια, ας βρει εκεινο το ορφανο "σ' αγαπω" μεσα μου οχι την wahre Liebe, μα την αγαπη κεινη που ο αγαπημενος εχει-σημασια κι επειτα ξυπνηστε με οταν ολα θα εχουνε φτιαξει και η Κοιμωμενη ωραια ξε-ωραια θα εχει ξυπνησει απο τον αιωνιο Υπνο της για να ζησει επιτελους.... Επιτελους να ζησει!

Se te é impossível viver só, nasceste escravo..

Το Κομμάτι-που-Λείπει καθόταν μοναχό του... περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.

Κάποιοι του ταίριαζαν... αλλά δε μπορούσαν να κυλίσουν.

Άλλοι μπορούσαν να κυλίσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.

Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.

Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από ο,τιδήποτε.

Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.

Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο... και το άφησε εκεί.

Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.

Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.

Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.

Ήρθαν κι άλλοι.

Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.

Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.

Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό... Άδικος κόπος...

Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα. Ξαφνικά... το Κομμάτι-που-Λείπει άρχισε να μεγαλώνει... Και να μεγαλώνει!

"Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις".
"Ούτε κι εγώ το ήξερα" είπε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει...",είπε κι έφυγε...

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.

"Τι θέλεις από μένα?" ρώτησε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Τίποτα".
"Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω?".
"Τίποτα".
"Ποιος είσαι?" ρώτησε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Είμαι το Μεγάλο Ο" είπε το Μεγάλο Ο.
"Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ", είπε το Κομμάτι-που-Λείπει.
"Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει?".
"Όμως,δε μου λείπει κανένα κομμάτι" είπε το Μεγάλο Ο.
"Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις...".
"Κρίμα..." είπε το Κομμάτι-που-Λείπει, "ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου...".
"Δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου" είπε το Μεγάλο Ο. "Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου".
"Μόνο μου? ένα Κομμάτι-που-Λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ?" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-Λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!".
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο., "Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα".

Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-Λείπει έμεινε πάλι μόνο του. Για πολύ καιρό απλώς καθόταν... Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία... Και έπειτα σωριάστηκε πάλι. Μετά, σήκω-τράβα-πέσε... άρχισε να προχωράει... Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν... Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε... Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει... και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται... και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται... και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει... Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.

Κυλούσε!

Τι ομορφο παραμυθι για να σε ξυπναει κανεις...

The Orange Girl

Ποση μοναξια μπορει να αντεξει ενα μυαλο που συνομιλει με την παρανοια? Το ονειρο του απιθανου εχει τη δικη του ονομασια. Το αποκαλουμε ελπιδα. Και αυτη ειναι η μονη σπιθα που ξεφυγε απο κεινο το καταραμενο το κουτι της Πανδωρας. Ετσι εχει καταντησει το μυαλο μου. Το σωμα μου. Το μεσα και το εξω μου. Να παλευει λεπτο το λεπτο με την επιβιωση. Να παλευει η ανασα με τον υπνο. Ο υπνος με τον θανατο. Ο θανατος με τον ηλιο. Κι επειτα τα ορμητικα πουλια μιας πλασης που περιμενει να την αγαπησεις. Οι χαρτινες αισθησεις για να μεταμορφωθεις σε καθε ερωμενη. Σε καθε εραστη. Να γινεις το παιδι. Να γινεις η αγκαλια. Το πουλι και ο ουρακοταγκος. Να μπορεσεις να εισαι ο τρελος του ασυλου αφοβα γιατι εισαι μοναχα ενα ονομα στην πενα καποιου συγγραφεα. Και μηπως τι ειμαστε στην πραγματικοτητα? Στην απειροσυνη του Συμπαντος απλως επιτελουμε ο καθενας μας μια ξεχωριστη πιθανοτητα της φαντασιας ενος Ιδεατου Οντος καθισμενου στην υπεραιωνοβια καρεκλα του. Μοναχικο και γερασμενο. Απαρχης γερμασμενο. Εφευρισκει ολους εμας απλως και μονο για να του κρατουμε συντροφια. Κι ετσι επειδη εχει απειρη ζωη γραφει και γραφει, ξεχναει, παραλασσει ελαχιστα και περιπλεκει καταστασεις, δημιουργει παρομοιες προσωπικοτητες και τα γνωστα σε ολους μας deja vu. Μα εμενα που στο μοιρασμα των ρολων δεν μου δοθηκε τελικα η σακουλα με τα πορτοκαλια και το ταξιδι στη Σεβιλη, δε μου δοθηκε το πινελο και το χρωμα μου απομεινε η κενοτητα. Και το αδειο καρδιοχτυπι των επερχομενων αυριανων χρονων σκλαβιας... Λυπαμαι. Και αγαπαω. Στ' αληθεια αγαπαω. Ομως ειναι φορες και μερες και ωρες και λεπτα και δευτερολεπτα και ακιδες δευτερολεπτων που δεν νιωθω τιποτα αλλο περα απο το δευτερολεπτο εκεινο.. Και φοβαμαι. Και ολη μου η υποσταση πηζει σ' ενα συμπαγες τιποτε. Στην ασημαντοτητα που παραμενω παντοτε. Τοσο πολυ μου λειπει αυτη η καταραμενη σακουλα με τα πορτοκαλια-ολα το καθενα διαφορετικο μεγεθος? Δεν ξερω.. Νυσταζω πολυ και δεν μπορω ουτε να γραψω πια. Καποτε μου εκανε τοσο καλο. Αμβλωνονται οι γραφες.. Τα συναισθηματα? Οχι, αυτα υπαρχουν. Μακαρι να καταλαβαινανε οι γυρω μου ποσο θελω να κομματιαστω να μπω μεσα τους. Να πορευομαι πλαι τους. Μαζι με τον καθενα. Να διαλυθω σκλαβωμενη. Δεν με νοιαζει. Αυτην ακριβως τη στιγμη δε με νοιαζει. Αυριο θα ειναι μια καινουργια μερα. Κι ολα θα ειναι καλυτερα. Ισως ισως μου πεταξει και μενα ο στριφνος μαθουσαλας ενα πορτοκαλακι αυριο κιολας και γινω και γω μερος του παραμυθιου... Ισως..

Love in Time of Science

Θελω μια αγκαλια να σβησω μεσα της.
 

Να ειμαι ασφαλης. Σαν μια εξωσωματικη μητρα να με κανει παλι παιδακι. Να με τρεφει χωρις να χρειαζεται να πω "πειναω". Να με δροσιζει με τα νερα της αγαπης. Ασφαλης και ζεστη στην αγκαλια αυτη να με παρει ο υπνος. Γαληνια εντελως θα διαβω τα μονοπατια του Υπνου-με-τα-σκοτεινα-ματια. Γιατι καποιος θα μ' αγαπα και θα με προσεχει.

"Μωρο μου μερικες φορες νιωθω τοσο μονη. Αλλα οταν σκεφτομαι πως σε γνωρισα--εχω υπαρξει τοσο τυχερη γι αυτο--παιρνω δυναμη απεναντι σ' ολα."

Ετσι χωρις να 'χει γινει κατι ιδιαιτερο καποιος φιλος που ειναι μακρια σου στελνει ενα αορατο χερι να σου χαιδεψει τα μαλλια. Και κει που νιωθεις μοναξια... "Σαν ενα μερος που δεν επισκεπτεται κανεις πια"... εκει που ολος ο κοσμος μοιαζει ματαιος και γκριζομαυρος μια φωνουλα σου ομολογει πως της δινεις δυναμη. Πως αποτελεις το χρωμα σ' ενα θεικο πινελο που βαφει τον δικο της γκριζομαυρο κοσμο λιγο κοκκινο απο δω, λιγο πρασινο απο κει, λιγο κιτρινο με μπλε στον ουρανο. Και μονο γι αυτο το πλασμα αξιζει που γεννηθηκα. Που υπαρχω. Δεν ειμαι ισως τοσο ποταπη. Τοσο ευτελης. Τοσο ανυπαρκτη οσο πιστευω. Γιατι ενας ανθρωπος με χρειαζεται. Γιατι καποιος χρειαζεται εκεινον και ουτο καθεξης. Κι απο να απειροελαχιστο γραμμαριο αγαπης ισως αλλαξουμε ενα μερος του κοσμου. Ισως ο καθενας μας ειναι η πεταλουδα που πεταει στην Αφρικη και σηκωνει ανεμους στην Κινα. Ο Σαμαρακης ειχε γραψει πως σαν σκεφτεσαι δυσαρεστα για την υπαρξη σου αναλογισου εαν οντως δεν συναντησες εναν ανθρωπο που θα μπορουσες να βοηθησεις και δεν τον βοηθησες.

Ρωτησα γνωστους και φιλους για το ποια ειναι η μεγιστη ηδονη για τον καθενα τους. Αλλος ειπε το σεξ, αλλος το φαγητο, αλλος το χεσιμο, αλλος το να υπερεχεις κι αλλος τον υπνο. Προσωπικα λογαριαζω τον εαυτο μου ηδονιστρια. Με την επικουρικη εννοια ομως της λεξης "ηδονιστης" που παει να πει "ζω με σκοπο την αυξηση της ηδονης ή αλλιως της ευχαριστησης. Ο κοσμος ειναι εκεινο που αντιλαμβανομαστε με τις αισθησεις.". Ισως θεωρησετε αφελες το να στηριζομαι στις αισθησεις για να αντιληφθω τον Κοσμο μας. Ειναι τοσο περιορισμενες οι αισθησεις. Τοσο παραπλανητικες. Τοσο πεπερασμενες. Κι ομως ειναι το μονο εργαλειο που κουβαλαω ωστε να γευτω, να μυρισω, να δω, να ακουσω και ν' αγγιξω τον κοσμο. Τι μ' ενδιαφερουν οι συχνοτητες που δεν μπορει να πιασει το αυτι μου? Τι με ενδιαφερει το φασμα που δεν βλεπει το ματι μου?

Η Αννα μου ειπε πως καπου διαβασε οτι τα λογια ειναι πολυ φτωχα για να εκφρασουν την αγαπη. Αν η αγαπη ητανε νοτες τοτε με τα λογια θα εβγαινε μια μουσικη σαν εκεινες που κανουν τις αρκουδες να χορευουν. Αν ομως αφηναμε τη μουσικη της αγαπης να βγει απευθειας απο μεσα μας, διχως να περασει το φιλτρο των λεξεων, τοτε θα εσπερνε μια μελωδια που θα ελιωνε τα αστερια.

Και οντως... λες "σ' αγαπαω", "σε θελω", "σε χρειαζομαι", "σε νοιαζομαι", "σε ποθω", "σε κανω ευτυχισμενο"... κι ομως δεν καταφερνεις παρα να δωσεις μια κακοτραβηγμενη εικονα της αγαπης που αισθανεσαι για τον αλλο...

Ο Επικουρος διαχωριζε τις ηδονες σε τρεις κατηγοριες: φυσικες και απαραιτητες (πχ φαγητο, νερο, ρουχα), φυσικες αλλα οχι απαραιτητες (πχ αστακομακαροναδα ενω μπορουμε να ζησουμε και με ψωμι κι ελιες) και ματαιοδοξες (πχ αναγκη για δοξα, δυναμη). Ηδονιστης δεν σημαινει βιωνω την σεξουαλικη μεθεξη στο επακρον. Δεν σημαινει βουταω στα παθη μου μεχρι αηδιας. Δεν σημαινει αλλαζω ερωτικους συντροφους καθε νυχτα, τρωω οσο κι ο,τι μου κατεβει και ξοδευω ασυστολα σε απολαυσεις. Ο ιδιος ο Επικουρος εξαλλου περασε ασκητικη ζωη οντας ηδονιστης. Και ηδονιστης σημαινει το ακριβως αντιθετο: απαλλαγη απο την εξαρτηση των υλικων απολαυσεων και να ξεφυγουμε του φοβου του θανατου. Να τρωμε για να ζουμε. Να κανουμε ερωτα με καποιον ωστε το σωμα και η ψυχη να εχουν το ιδιο στομα. Να χορευουμε οποτε μας κανει κεφι για εμας και μονο για εμας.

[Friday, September 14, 2007]

 

There's a bar by the dock

Where I found myself

Drinking with this man

He offered me a cigarette

And I accepted

'Cause it's been a very long time

As it burned 'till the end

I thought of the boy

No one could ever forget

Και τωρα που ολη η πλαση μου καταρρει δεν μου μενει παρα μοναχα ενα μπουκετο τουλιπες. Παλι ερχονται να μου κανουνε παρεα και μου χαμογελουν. Αφου το στομα παυει να γελα, ας γελα η σαρκα.Με τετραδυμα ή και περισσοτερα χειλη... γελα.. Δινεσαι σε οποιον προθυμο εραστη--σαρκινο εραστη, ατσαλινο εραστη, φλεγομενο εραστη--δεν σε νοιαζει... Δεν με νοιαζει... Αυτο ειναι το αντιτιμο για μια αγκαλια. Εστω και κιβδηλη. Ας ειναι. Μια αγκαλια κι ενα χαδι και ισως ισως η υποψια ενος φιλιου.

Ειμαι μια καθετη ευθεια και αγγιζω τους αιθερες. Φτανω μεχρι τα συννεφα, μα τα συννεφα δεν εχουν υλη. Θα προτιμουσα να 'μαι οριζοντια. Μια για παντα περικυκλωμενη απο τη ζεστασια λασπωμενων χεριων.. Κι ενα μικρο "α-" στερητικο μπροστα απο καθε λεξη... Μπροστα απο καθε συναισθημα...

I am a Vampire

I am clinically dead

My heart does not beat

I do not breathe

My skin is cold

I do not age

and yet I think,

I walk,

I plan,

I speak,

I hunt

and I kill..