Ana

Σήμερα είδα ένα ποτάμι που τρέχανε αστέρια μέσα του.Και μετά είδα ένα δάσος.Ένα δάσος γεμάτο αποχρώσεις του σκούρου πράσινου και του σκούρου μπλε,το ημίφως ίσως τα έκανε να φαίνονται έτσι.Άρχισα να περπατάω και να ανιχνεύω,να ψηλαφίζω με τις ρώγες των δακτύλων μου τους πολύτιμους κορμούς των ζωντανών δέντρων και να νιώθω τη σοφία να πάλλεται μέσα τους.Η γεύση της υγρασίας γλύκαινε το στόμα μου και χωρίς να το καταλάβω ανακάλυψα ότι το δάσος έκρυβε μια πράσινη σπηλιά που σχηματιζόταν από μεγάλα φύλλα..Και μπήκα μέσα,δεν μπορούσα να αντισταθώ.Και δε θυμάμαι τι είδα,αλλά όταν ξύπνησα είχα την αίσθηση του ανέμου στα μαλλιά μου σα να με είχε ξεπλύνει,σα να χε διαπεράσει κάθε μου εκατοστό,σα μια κουβέρτα που με τύλιξε και με άφησε πιο γυμνή και ανέγγιχτη από ποτέ.Και ο αέρας που ανέπνεα..τόσο λεπτός και ελαφρύς,τόσο αβίαστος..σα να μην ανέπνεα καν. Μη με ρωτάς γιατί είμαι μόνη στα όνειρά μου.Δεν είμαι μόνη.Είναι κι αυτός εκεί.Δεν εμφανίζεται ποτέ αλλά νιώθω τη σκιά του.Αυτή την ανάλαφρη αίσθηση των φρούτων και της γης-του ξύλου,της σοφίας,του ανέμου.Αυτός θα με πάρει στο τέλος,αυτός θα με σηκώσει στους ώμους του και θα με σύρει μακριά,όπου εγώ κι αυτός θα θέλουμε. Με βλέπει,με παρατηρεί και με φροντίζει όταν εγώ δεν είμαι εκεί.Ζει σε εκείνη την ακτή που είναι πάντα βράδυ,με την ψιλή ζαχαρί άμμο,με τη μαύρη ήρεμη θάλασσα και τα αστέρια που φωσφωρίζουν πάνω της και χορεύουν μέσα της,μαζί με τα δυο φεγγάρια.Στους βράχους ξεκουράζεται,φυλάει την πύλη του δάσους. Αυτός θα με πάρει στο τέλος-θα με σηκώσει στους ώμους του και θα φύγουμε.Και θα με έχει σώσει,όπως και εγώ θα τον σώσω.Εγώ ο οδηγός του,αυτός το όχημά μου.Μαζί μόνο μπορούμε να υπάρξουμε. Το ξέρω,το ξέρω πως υποφέρει στη σκλαβιά του όπως κι εγώ υποφέρω,αλλά με αφήνει να δω-πρέπει πρώτα να βρω το δρόμο για να τον διαβούμε μαζί