A B R A S A X

Δεν εχω ιδεα ποτε οι ανεμοι αλλαξανε φορα. Τρομαζω οταν οι ανθρωποι προφερουν ολοκληρο το ονομα μου. Ουτε που ξερω τι θελω. Ουτε που θελω να ειμαι. Ολα εχουν αλλαξει οριστικα και αμετακλητα. Οσο κι αν τραβαω απο τα μαλλια τον Χρονο, τα μαλλια εχουν πλεον ξεριζωθει απο το κρανιο παρασερνοντας και την επιδερμιδα του κεφαλιου μαζι. Ειμαι αντιμετωπη καταφατσα με το αδειανο τσοφλι του νου και θελω να το σπασω κι αυτο. Να τα διαλυσω ολα. Να μην υπαρξει ποτε το μετα. Το αργοτερα. Γιατι ισως δεν ειμαι αρκετη. Και δεν ξερω αν θελω ή αν μπορω να κανω αυτο το μοναδικο ταξιδι μου στη γη. Δεν ξερω αν θελω να συναντησω αυτον τον ομορφο Αστερια στα βαθη της θαλασσας που μια μερα θα με εγκαταλειψει κι αυτος για να παει σε αλλους ωκεανους.
Εφτα χρονια συσσωρευμενης αγαπης απο σενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα κι εσενα. Ποση τυχη στ' αληθεια για τοση αγαπη. Ποση ομορφια. Ποσα τραγουδια και ποσα χαμογελα. Ποσα δακρυα και τσακωμοι και αγκαλιες μετα.
Ενας χορος αγαπημενων προσωπων γυροφερνει τη μνημη. Αλλα μακρια, αλλα χαμενα, αλλα πλεον ξενα. Ξαφνικα τιποτα δεν ειναι ιδιο. Παλι απο την αρχη να καταστρεψεις ενα παλιο αυγο και να δημιουργησεις ενα κ[ε]νουργιο αυριο. Ομως δεν ξερω αν αυτος ο νεοσσος ειναι ετοιμος ακομα να αφησει το αυγο του. Αν ηταν επιλογη του βεβαια δεν θα το αφηνε ποτε. Αλλα πρεπει. Η φυση το καλει να κανει αυτο το πρωτο τρυπημα με το αγουρο ακομα ραμφος. Κραταει την ανασα και δεν θελει να ακουει λογια κανενος. Δεν θελει να ελπιζει.
Του-λυπες ξαναφυτρωνουν στα ιδια μερη οπως καθε ανοιξη. Και αυτη η "ανοιξη" αρχισε να το επισκεπτεται παλι συχνα. Κατεστραμμενοι κοσμοι, σκορπισμενα φλουρια και μυστηριες χωρες: ολα ανακατα στην τραπουλα του παιχνιδιου που λεγεται ζωη.
Ποναει τοσο πολυ αυτη η πρωτη ανασα. Κι ας ειναι εκεινη που μας εγκαινιαζει στο νεο μας σπιτικο.