the embrace becomes a shove

by day I am nothing, and by night I am I

 Ενα, δυο τρια, τεσσερα, δεκατεσσερα, εξηντα τεσσερα φτου και βγαινω. Που να κρυφτεις απο το κοριτσακι με τα κατσαρα μαλλια που ο ηλιος τα κανει κοκκινα και το σκοταδι ολομαυρα. Ποτε τα χερια της δεν φτανουν να κυκλωσουν το σωμα της και ποτε διπλωνονται σε παραλληλους κυκλους γυρω και γυρω. Κι ομως το κοριτσακι θελει κι αλλο. Παντα θελει κι αλλο. Δεν της φτανει μια αγκαλια. Δεν της φτανει ενα φιλι. Θελει ολο τον κοσμο. Ολη την αγαπη. Ολο το φως κι ολο το σκοταδι ουρλιαξουν το ονομα της. Οχι αυτο που της δωσανε. Το πραγματικο της ονομα. Που απο χειλη σε χειλη πεταει κι αλλαζει. Ο χρονος αλλαζει. Ο χρονος την αλλαζει. Βρισκεται με ενα ενηλικο κορμι, με τα παιδικα χερακια, με το στομα της εφηβειας και μ΄ ενα ονειρο που αν το δει προς το ξημερωμα γινεται εφιαλτης. Ο ιδιος εφιαλτης παλι. Παλι. Παλι. Στους ξενους δρομους να γινεται αυτο που η μερα δεν της επιτρεπει να ειναι. Το μικρο τερας που δεν γνωρισε το μητρικο γαλα κι αφεθηκε στην αγριοτητα. Να μεταμορφωθει σε μια πραγματικοτητα τοσο αλλοκοτη απο το ανθρωπινο. Μακρια απο το λογο γινεται ο αμολυντος πυρηνας, γινεται το αναλλοτριωτο. Κι ειναι ευτυχισμενη να ειναι εκεινη. Να ειναι το εγω και το αυτο και το υπερεγω της, ολα ενορχηστρωμενα σε μια αψογη συμφωνια. Ομορφη μεσα στην μοναξια της. Μονη κι ομορφη. Τοσο ομορφη. Και τοσο μονη.

Μικρη μου.

Walking on these streets, until the night falls, my life feels to me like the life they have. 

By day they’re full of meaningless activity; by night, they’re full of meaningless lack of it. 

By day I am nothing, and by night I am I. 

There is no difference between me and these streets, save they being streets and I a soul, which perhaps is irrelevant when we consider the essence of things.

sad years

Greece's Uncertain Future from brandon jourdan on Vimeo.

in arising racist years there is no not-guilty citizen

“τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι”.

Ισοκρατης

neverendless city

el amor en los tiempos de la esclavitud

Ειναι δυσκολος ο ερωτας στα χρονια της δουλειας. Στα χρονια μιας επερχομενης υφεσης που εχει πολλα παρατσουκλια και κανενα ονομα. Εγω τη φωναζω τα χρονια της παλινδρομησης πισω σε μια εποχη που ολα ηταν ελεγχομενα. Το χαμογελο να συναντας χαρακτηριστικα σε προσωπα που δεν μοιαζουν με σενα και τους γυρω σου. Γιναμε μια ανθρωποτητα. Οχι ολοι. Οχι παντου. Ειναι δυσκολο να αλλαξεις εναν κοσμο, οταν πιστευεις πως ο πολεμος ειναι η εξαιρεση κι επειτα σαν μεγαλωνεις ανακαλυπτεις πως ειναι ο κανονας. Ειναι παντου. Ο ερωτας απελευθερωθηκε απο την αφυσικοτητα των χιλιαδων κελιων. Κι επειτα απο την ανθηση περασε στην ξεφτια των δωματιων χωρις αισθησεις. Ημασταν αγρια ειδη και ζευγαρωναμε απο μια παρορμηση του κορμιου. Γιναμε δεσμωτες χιλιαδων χρονων δεισιδαιμονιων με θυμιατα και προφητες. Γιναμε μια μουσικη επανασταση ελευθερου σμιξιματος στην αγρια μεθη να βρουμε τις ριζες της θνητοτητας μας εν ονοματοι ολων εκεινων που εζησαν με την ψευδαισθηση πως πρεπει να καταπιεσεις εκεινο που εισαι γιατι αυτα προσταζουν οι νομοι που καποιοι εφτιαξαν για αλλους. Δυο μετρα και δυο σταθμα. Οι κυκλοι της ιστοριας σπιροστροβιλιζονται γυρω απο την αγνοια και το μισος και την ανισοτητα. Δεκα βηματα μπροστα. Εξι πισω. Δυο μπροστα. Τρια πισω. Εχασα το μετρημα. Εχασα το χρονο. Δεν ξερω τι συμβαινει. Ο παραλογος φοβος. Τα παραλογα συστηματα. Η ανηθικοτητα της μη-αυτονομιας. Της μη-ελευθεριας. Μισουμε χωρις να γνωριζουμε καλα καλα γιατι μισουμε. Μισουμε για να νιωσουμε κατι. Για να μην καταλαβουμε την μικροτητα, την αγνοια, την αμορφωσια μας, το φοβο μας, την ανοια μας να καταλαβουμε τον κοσμο που μας γεννησε. Αρνουμαστε το παραλογο της υπαρξης μας. Και ψαχνουμε συνεχως τη βια. Γιατι η αγαπη ειναι περιεργη. Ειναι η Αρετη και η Αρετη παει ανταμα με την αυτογνωσια. Ποσοι τρεμουν στην ιδεα να κοιταχτουνε γυμνοι στον καθρεφτη, Γυμνοι στο σωμα. Γυμνοι απο τις σαρκες. Πως να αγκαλιασεις την ομορφια και οχι την ασχημια, αναρωτιεμαι. 

Οσο για μενα. Στο μικρο ταξιδι μου της χρυσαλλιδας, παλευω να ξεμυτισω απο το κουκουλι. Ειναι δυσκολο. Αμφοβολιες. Μοναξια. Αναρωτησεις για την δικη μου ισορροπια. Επομενα νουμερο και η μπαλαρινα μου ειναι ετοιμη να πηδειξει μεχρι να πιασει την κορδελα και να κανει το νουμερο της ψηλα στον αερα. Καθε φορα η αγωνια μην πεσει και γινει κομματια. Καθε φορα η επιθυμια να πεσει πανω σ'ενα σωμα τυχαιο. Ενα αγγιγμα. Μια επαφη ανατομιας πανω στην ανατομια. Ενα παιχνιδι χεριων. Και μια εκσταση. Αμφιβολιες. Αμφιβολιες. Μοναχικες γλωσσες σε φαντασικα μερη. Ονειρα και εφιαλτες.

The only aphrodisiac is your voice

let's go

Παμε να φυγουμε απο δω.

Οπου κι αν παμε παντα μου λες να φυγουμε.

Παμε. Παμε να φυγουμε.

Γιατι, που παμε.

Παμε καπου μακρια απο δω.

“Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.”

Basel Août 2012

Η ζωη κυλαει περιεργα. Γρηγορα μεσα στην πεπερατοτητα της. Αργα. Περιεργα. Δεν υπαρχουν λογια και οι πραξεις πραγματωνται χωρις πολυ σκεψη. Δεν εχεις χρονο για σκεψη οταν η ζωη κυλαει και ολα ειναι αλλιως. Κι εσυ εχεις αλλαξει κι ολοι εχουν αλλαξει. Και δεν ξερεις πια τι ειναι ονειρο στ΄ αληθεια και τι ειναι πραγματικοτητα. Πιστευεις στις ψευδαισθησεις σου κι εφηνεσαι κι οπου σε βγαλει. Δεν εχεις κατι καλυτερο να κανεις. Δεν εχεις κανεναν κι εχεις συνεχεια καινουργιους συνοδοιπορους. Φιλω το πρωτο ομορφο σαββατοκυριακο του καλοκαιριου. Το φιλω μιας και δεν εχω κανενα χειλη να φιλω.

Let's just try to have a marvelous time this weekend.

I'm just so sick of pedants and conceited little theater-downers I could scream.

  

"You can't live in the world with such strong likes and dislikes."

"It's everybody, I mean. Everything everybody does is so--I don't know--not wrong, or even mean, or even stupid, necessarily. But just so tiny and meaningless--and sad-making. And the worst part is, if you go bohemian or something crazy like that, you're conforming just as much as everybody else, only in a different way."

and there was no one left to speak out for me

thessaloniki graffiti art

Ich bin ein Wanderer in meinem Herzen

O großes Jenseits, o ungestürmes Rufen Deiner Flöte.
Ich vergesse, ich vergesse immer,
Daß ich keine Schwingen zum Fliegen habe,
Daß ich an dieses Stück Erde gefesselt bin
Für alle Zeit.

Ich bin voll Verlangen und wachsam,
Ich bin ein Fremder im fremden Land;
Dein Odem kommt zu mir
Und raunt mir unmögliche Hoffnungen zu.
Deine Sprache klingt meinem Herzen vertraut
Wie seine eig'ne.
O Ziel in Fernen, o ungestümes Rufen deiner Flöte.
Ich vergesse immer, ich vergesse,
Daß ich nicht den Weg weiß,
Daß ich das beschwingte Roß nicht habe.

Ich bin ruhlos, ich bin ein Wanderer in meinem Herzen.
Im sonnigen Nebel der zögernden Stunden
Welch gewaltiges Gesicht von dir wird gestaltet
In der Bläue des Himmels.
O fernstes Ende, o ungestümes Rufen deiner Flöte.

Ich vergesse, ich vergesse immer,

Daß die Türen überall verschlossen sind in dem Hause,

Wo ich einsam wohne.

  

Alexander Zemlinsky, Lyrische Symphonie (1923)

aujourd' hui

Shel Silverstein--The giving tree, 1964

what real journalism looks like*

The War on Democracy

μαθηματα ιστοριας του αυριο οταν θα ειναι αντικειμενικος παρατηρητης του σημερα
click the title and enjoy 

*in case we forget

Con mi encadenamiento a la tierra pago la libertad de mis ojos

Δεν ξερω.
Οταν εχω αυτο που θελω, παυω να το θελω πια. Και η αληθεια ειναι πως δεν το θελω. Το εχω. Μια μικρη αλλαγη στα συμφωνα και μεσα μου να μαινεται το χαος. Κι αν ειχαμε ολα οσα θελαμε τι θα εμενε να ζησουμε πια?

Ολα ειναι λογικα και ειναι περιεργα που ολα ειναι λογικα.
Δεν ξερω.
Γεμισα ερωτησεις με μια μοναχα απαντηση.
Δεν ξερω.

“To take possession of a city of which you are not a native you must first fall in love there.”

Παλι σε μια αγνωστη πολη. Παλι αναμεσα σε αγνωστους. Με μια βαλιτσα στο χερι ψαχνοντας τον εαυτο μου, τις ιδεες μου, την ταυτοτητα μου και την αγαπη. Δεν εχω ιδεα πως ειναι και πως μοιαζει. Δωσαμε ραντεβου κανα δυο φορες, μα δεν μ' αναγνωρισε κι εφυγε. Ή αναγνωρισα εγω αλλους με παρομοια σημαδια και φυγανε κι αυτοι τελικα. Δεν καταλαβαινω τιποτα. Μοναχα πως ειμαι μακρια. Εκει που με εφερε λιγο η μοιρα παρεα με τον εραστη πεπρωμενο. Για πολυ καιρο. Σ' ολο αυτο το ταξιδι των παρεξηγησεων, με τις βαλιτσες να αλλαζουν χερια και μερη εγινα φιλη με τη μοναξια μου. Και δεν με τρομαζει πια αυτο το τερας των παιδικων μου χρονων. Μοναχα αμφιβολιες μου ανεμογεννα αν ειμαι εκει που θελω να ειμαι κι αν κανω αυτο που στ' αληθεια επιθυμω να κανω. 

Να χτιζεις τον εαυτο σου απο την αρχη χιλιες φορες σε τοσο λιγο ειναι μαγικο. Καθε φορα, σε καθε νεο προσωπο εισαι καποια αλλη. Περιπου ιδια με παλια, μα οχι εκεινη. Μοναχα το ονομα παραμενει ιδιο. Ποσο αδικο. Ουτε καν αυτο δεν μπορουμε να διαλεξουμε, σαν η πρωτοτοκος ονοματοδοσια να βαζει το πρωτο τουβλο της επιγειας φυλακης. Κι επειτα η μητριαρχικη γλωσσα, οι πρωτες λεξεις, οι πρωτες εικονες, τα αρχικα διαβασματα, οι φιλοι, οι δομες που φτιαχτηκαν για να μπορουμε να ζουμε σ' αυτον τον κοσμο. Κανεις δεν μας μαθαινει την ελευθερια. Θελημενα, αθελητα. Ακομα και τα πουλια ειναι δεμενα στον ουρανο, οπως ειπε καποτε ο Βob Dylan. Την ελευθερια δεν στην μαθαινει κανενας. Ειναι τ' αγριμι που καποτε λυσσομαναει για να σου υπενθυμισει πως δεν εισαι τιποτα απο ολα αυτα που μαθαινες να εισαι. Και σε κανει να ερωτευεσαι ανθρωπους, σωματα, βιβλια, πολεις κι υστερα να τα ξε-ερωτευεσαι.

Αμφιβολιες ξυπναει το θεριο μεσα μου, ομως τα δεσμα ειναι στα εγκατα ριζωμενα. Μοναχα ο ερωτας σε κανει να τα δραπετευεις κι οταν ο ερωτας ειναι στο λαθος ραντεβου ποσο πονανε πιο πολυ τα δεσμα σαν λιγο, πλασματικα λευτερος κουνουσες τα χερια σου που εφτανες στα αστερια. Ο ερωτας σε κανει να λησμονεις τον θανατο. Ο ερωτας παραμεριζει τις αμφιβολιες. Ο ερωτας σε κανει να μην θελεις να φυγεις απο το πιο ασχημο μερος του κοσμου. Ο ερωτας ομορφαινει ολους τριγυρω σου σαν να αλλαξανε δερμα. Ο ερωτας απελευθερωνει. Καμια δουλεια. Κανενα ταξιδι. Αυτα ειναι αντιπερισπασμοι για να μην τρελαθεις στο τρενο τρομου της ζωης.

Που ειναι αυτος ο ερωτας λοιπον?

I'm not here

 This isn't happening

i am just another catcher in the rye

“Among other things, you’ll find that you’re not the first person who was ever confused and frightened and even sickened by human behavior.”

“If you had a million years to do it in, you couldn’t rub out even half the “Fuck you” signs in the world. 
It’s impossible.” 

“That’s the whole trouble. You can’t ever find a place that’s nice and peaceful, because there isn’t any. You may think there is, but once you get there, when you’re not looking, somebody’ll sneak up and write “Fuck you” right under your nose. Try it sometime.”

Ensaio sobre a Lucidez

Ενας απο τους προφητες του 21ου αιωνα που εφυγε προτου καλα καλα τον χορτασουμε. Τετοια πνευματα γεννιουνται μια στις τοσες, σκορπισμενα στα περατα του κοσμου. Οι εκλογες θα βγαλουν τα οριστικα τους αποτελεσματα την ημερα που συμπληρωνονται δυο χρονια απο το θανατο του συγγραφεα. Ας διαβασουμε τα βιβλια του. Μια απο τις σπανιες φορες που η διανοια, η πολιτικη, η τεχνη συναντιουνται σε ενα τελεια κυκλικο αγκαλιασμα.

time to wake up

Flow flow to make the fascist man know 

That unity is here and unity will grow 

Open your eyes 

Time to wake up 

Enough is enough is enough is enough 

Give the fascistman a gunshot

¿Porque detrás de lo bueno está escondido dolor?

Düsseldorf Μάιος 2009

¿Porque?

where is the law ?

Μαλλον ζουμε σε εκεινους τους καιρους που μετα απο μερικα χρονια τα εγγονια της γενιας μας θα διαβαζουν και θα δινουν εξετασεις στο μαθημα της ιστοριας. Ειναι δυσκολο τελικα να ζεις την ιστορια που αλλαζει. Δεν το συνειδητοποιεις πως ειναι δυνατον να ξανα-συμβαινουν τα ιδια και τα ιδια πραγματα. Πιστευα πως ειναι χαρακτηριστικο μας να μαθαινουμε και να εξελισσομαστε. Να μην κανουμε τα ιδια λαθη. Αν ομως ο Θουκιδιδης ειναι σαν να γραφτηκε σημερα ποσο να περιμενεις να εχουμε αλλαξει ή ποσα να εχουμε μαθει. Το λαθος ειναι ισως πως μετραμε το χρονο στα μικρα ψιχουλα που διαρκει μια, δυο, τρεις γενιες. Εαν η ολοτητα του κοσμου και της ανθρωποτητας ηταν ενας μοναχα ανθρωπος [ας τον πουμε ο ανθρωπος Χ] που δεν εχει ηλικια, που ζει και υπαρχει απο το πλην στο συν απειρο [ας το παρουμε ως δεδομενο εφοσον το απειρομετρησιμο του συμπαντος ειναι πρακτικα "απειρο" για τον κοινο μας νου] πως να περιμενουμε να εξελισσεται σε χρονο συμβατικο της δικη μας αριθμητικης του βιου. 

Στο χρυσο κλουβι της Ευρωπης μπορει να πολεμαμε τις ανισοτητες, αλλα η πλειοψηφια του κοσμου λιμοκτονει, ειναι αναφαλβητη, εχει καστες, εχει παιδια να πολεμουν με αληθινα οπλα, εχει γυναικες να βασανιζονται μονο και μονο επειδη γεννηθηκαν γυναικες.. Εξω απο το χρυσο κλουβι παραμενουμε τοσο πρωτογονοι. Κι οπως αποδεικνυεται τα τελευταια χρονια, μετα τους τεραστιους εορτασμους για τη νεα χιλιετια, παμε ολοενα προς τα πισω. Δεν αντιλαμβανομαι τα περιπλεκομενα των οικομικων. Ποτε δεν μου αρεσαν και ποτε δεν προσπαθησα να τα καταλαβω. Αυτο που βιωνω ειναι μια αυξημενη εντροπια. Φοβο. Μισος. Ρατσισμο. Βια. Απελπισια. Θανατο. Απληστια. Πορνεια. Ψεμα. Αμαθεια.

[...] η ιστορια συνεχιζεται

where is it?

Υπαρχει στ' αληθεια αυτος ο κοσμος? Ελπιζουμε να υπαρχει. Να ειναι καπου εκει εξω. Εκει οπου ειμαστε ελευθεροι να αγαπαμε, να φιλαμε, να αγκαλιασομαστε, να ειμαστε αυτο που θα ημασταν αν δεν υπηρχε ολη αυτη η ασχημια. Ολοι ισοι. Ολοι ελευθεροι. Δεν υπαρχει ομορφοτερη λεξη απο την "ελευθερια". Δεν μπορεις να αναπνευσεις αν δεν εισαι πραγματικα ελευθερος. Δεν μπορεις να αγαπησεις ουτε καν το ιδιο σου το ειδωλο στον καθρεφτη. Τιποτα πιο πανω και πιο περα απο εκεινη.

Κι αναρωτιεμαι: σ' εναν κοσμο που σε διαμορφωνει απο τη μικρη συστημικη μοναδα της οικογενειας κι επειτα του σχολειου, των φιλων, των ξενων, των οικονομικων υποχρεωσεων, του ερωτα της ματαιοτητας, του μισους προς συγκεκριμενους συνανθρωπους που δεν σου φταινε τιποτα μα στο κληροδοτουνε μεσα απο μασημενες ιστοριες προαιωνιων εχθρων, αναρωτιεμαι ποσο ελευθερος ή ελευθερη μπορεις να νιωσεις. Δυο, τρια τοις εκατο?

Σ' ενα κορμι που γεννηθηκε για ν' αγαπα και να ριζωνει και σ' εναν νου που υπαρχει για να χανεται και να μαθαινει δεν ξερω αν ποτε ελευθερωθω απο τα ιδια μου τα δεσμα. Ποσο μαλλον τα δεσμα του κοσμου. Ωστοσο θελω να πιστευω πως καπου υπαρχει εκεινο το μερος της ελευθεριας. Ισως δεν ειναι τοπος. Ισως ειναι χρονος. Ισως ειναι το θαρρος ή το θρασος. Ισως ειναι η μη-μεταμελεια. Ειμαι πολυ μικρη για να γνωριζω. Αλλα οχι μεγαλη για να μπορω εστω να ονειρευομαι.

The Hitchhiker's Guide to another Galaxy

Lausanne Φλεβάρης 2012

υπαρχει αγαπη

Παιρνοντας τον οποιο, τυχαρπαστο δρομο θα δουμε που θα μας βγαλει. Ισως η ζωη εχει την δυναμη αυτη της φυσικης να σε τραβαει προς το κεντρο σου. Κι οσο κι θελεις να πας αλλου, εκει, παντου, εκεινη παλι στο δρομο σου θα σε βγαλει. Σ' εναν δρομο που δεν ηξερες και δεν διαβασες σε κανεναν χαρτη. 

Ο ορθολογισμος μου εχει κι αυτος τις δυσειδαιμονιες του και δεν τ' αρνηθηκα ποτε οσο παραλογο κι αν μου φαινεται το ανορθολογητο. 

Ανατολη και δυση. Ειμαι και τα δυο. Το θηριο που παλευει με τη γατα σαλονιου, οπως θα εγραφε σημερα ο Καζαντζακης.

 Με φοβο ακολουθω τουτο το δρομο για να δω που θα με βγαλει. Αρκετα προσπαθησα να παρω αποφασεις. Οι λεπτομερεις συντεταγμενες δεν με βγαλαν πουθενα περα απο την αμφιβολια. Ας αφησουμε την τυχη λοιπον. 

Αρκετα με ταλαιπωρησε η λογικη και η καρδια. Ενα παιχνιδι ανταγωνισμου επανω στο σωμα μου και στη ζωη. Κυριες μου αντιο. Για την ωρα. Με κανατε να χασω το μυαλο και την αγαπη μου. Στην τυχη που αφηνομαι ευχομαι να τα βρω και τα δυο χαμενα μου ανταμωμενα σε ερωτικο χορο. Κι ας συνεχισετε εσεις την αιωνια εχθρα σας. Γεννηθηκα για ν' αγαπω και τελευταια εχω ξεχασει ν' αγαπω. Τιποτα δεν απομενει περα απο αυτο. Κι οσο εχουμε μια ζωη και μια επιλογη για καθε λεπτο ο μονος τροπος να ζησεις τις πολλαπλες ζωες που ορεγεσαι ειναι μεσα απο την τεχνη ή μεσα απο εκεινους που αγαπας. 

Ενα αμαξι, πολλα αυριο και μια ξεμυαλισμενη τυχη. Θα δουμε. Ειναι ισως μια μορφη τεχνης και το να αφηνεσαι. Αφηνομαι. Χαιδολογω τ' αγριμι και φιλω τη γατα. Οσο ειστε κομματια απο τη σαρκα μου και αιμα απο το αιμα μου θα μαθετε να πορευεστε μαζι. Εσεις και γω. 

Οι τρεις μας.

Der Untergeher [1983]

Χρωματιστα μπαλονια. Παντου. Λιγη ομορφια στο γκριζο. Λιγη τυχη. Και μια ευκαιρια. Και οχι αλλη μοναξια. Κι ενα φιλι. Ενα γαμημενο φιλι. Και μια γαμημενη ευκαιρια. Να παρω τα μπαλονια να με πεταξουν μακρια, ψηλα στον ουρανο.

remember

[...] to crawl back abjectly into the womb

Sylvia Plath

it hurts to miss so much

Marron

.. Να ξερατε μοναχα ποσο μου λειπετε και ποσο δεν μπορω, απλα δεν μπορω να παω παρακατω μονη μου χωρις εσας. Αλλους σας ξερω χρονια, αλλους σχεδον μια ζωη, αλλους προσφατα.. Καποιοι χανονται στην πορεια και καποιοι εχουμε ηδη χαθει σ' αυτη την καταραμενη πορεια που λεγεται χαιδευτικα "ζωη".΄Και καποιους δεν προλαβα να σας ζησω οσο ηθελα γιατι οι δουλειες, οι μεταναστευσεις, οι σχεσεις. Και το παιδακι μου που εσβησε πριν απο μερικους μηνες. Ποσο μου λειπετε και ποσο θα ηθελα να ητανε ολα οπως παλια. Θα ηθελα να μην εχουμε πληγωσει ποτε ο ενας τον αλλο. Αλλοι να ησασταν πιο ανοιχτοι και αλλοι να με καταλαβαινατε λιγο περισσοτερο οταν δεν ημουν εκει, οχι επειδη δεν ηθελα. Μακαρι να μπορουσα να ειχα κανει περισσοτερα για τον καθενα απο σας. Μακαρι μερικους να μην σας γνωριζα τοσο αργα, αλλα παλι ισως αν σας συναντουσα νωριτερα δεν θα εκτιμουσα το ποσο σπανιοι ειστε. Εινα ομορφο να ξερεις πως υπαρχουν μεσα στην μουχλα της πλειονοτητας και μερικοι που λαμπουν σαν χρυσα φλουρια. Κι οσο κι αν τα δαγκωσεις κι αν τα ξυσεις δεν βλεπεις ιχνος επιστρωσεις. Ειναι ολοχρυσα απ' τη μητρα τους. Καμια φορα τα καλπικα με ξεγελουν ακομα, μα ειναι πια για τοσο συντομα. Ειναι ακριβος ο χρυσος μου και πλεον δεν μου φτανει τιποτα το πιο φτηνο. Μεγαλωσα και γνωρισα και εκανα φιλη μου τη μοναξια που τοσο φοβαμαι για να κανω υποχωρησεις. Οχι πως δεν λυπαμαι το ιδιο. Αλλα σημερα μιλω για αυτους που ειναι μεσα μου πολυτιμη φρουρα. Για το λιγο, το πολυ, την αγαπη στον καιρο του μη-χρονου και της τρελας ευχαρισρω. Τοσο μα τοσο..

Ελεναλντα που τωρα καταλαβαινω ποσο μ' αγαπας και πλεον δεν προκειται να το ξεχασω ποτε-ποτε δεν ξεχναω εξαλλου, Δωρακι που εισαι παντα εκει παντα εκει παντα στο σπιτι μας και παντα ερχεσαι κι ας μου θυμωνεις-εγω φταιω τις πιο πολλες φορες, να ηξερες ποσο πολυτιμη μου εισαι, Φαιηζ για ολο αυτο που εισαι ως ανθρωπος και το χαμογελο σου και την ακεραια αισθηση του "σωστου" ακομα κι οταν σου πανε δυσκολα ποτε μα ποτε δεν θα παραπονεθεις, ποσο σπανιο, Έιντζελ που θα τρεξεις για το καθετι, που προσπαθεις , που εισαι εκει, που βοηθας και δεχεσαι ολα τα πειραγματα μας για την ακατασχετη φλυαρια σου με ενα χαμογελο, που παντα θα βρεις εναν καλο λογο να πεις και ενα κοπλιμεντο, Τζο που εσβησες σαν πεφταστερο και ποσο στεναχωρεθηκα τοτε τον Μαη πριν φυγω για Βαρκελωνη, αλλα για μενα αυτη η μικρουλα που ευχομαι να γνωρισω καποτε ειναι κ δικη "μου" κατα καποιον τροπο και αυτο και μονο με κανει να σε σκεφτομαι παντα, Φραγκουλα ποσο χαιρομαι που συναντηθηκαμε τοσο τυχαια και ποσα μου εμαθες χωρις καν να το ξερεις, Κολ που μακαρι να ειχα ενα τοις εκατο απο την τολμη και την αισιοδοξια σου, Guven ποσο μου λειπει αυτη η καθαροτητα που εχεις ως ανθρωπος-σχεδον αφελεια θα ελεγε κανεις, μα ποσο υπεροχος εισαι μεσα σ' αυτη την αθωοτητα που εχει πια χαθει σχεδον απο ολους, Αλεξ, Γωγουλα μου που ησουνα εκει οταν λειπανε ολοι, Μιχαλακη μου που παντε με σκεφτεσαι, Νικολα μου που παντα σε νιωθω μακρια στο δικο σου κοσμο και ποσο θα ηθελα να μπορουσα να κανω κατι για σενα αυτη τη στιγμη, Ξωτικακι για το ποσο ισορροπημενη, ποσο ομορφη εισαι εξω και μεσα, τοσο σπανια, τοσο ομορφη-δεν εχω αλλο επιθετο για σενα που να σου ταιριαζει πιο πολυ, Σπυρο μου που εισαι τοσο διαφορετικος ανθρωπος απο εμενα κι ομως σε αισθανομαι κοντα μου και αν δεν ειχα εσενα περυσι δεν ξερω ποσο ευκολα θα τα εβγαζα περα, μακαρι να μην εφευγες τοσο νωρις και μακαρι να ξανασυνατηθουμε στην ιδια πολη, Marron  μου, Αστερακι μου γενναιοδωρο και αυθορμητο και τοσο ιδιο και τοσο αλλιως απο μενα, ποσα μου εμαθες και ποσο ομορφα εκανες τα γενεθλια μου και τοσα και ποσο κοντα μου ησουνα αν βρισκεσαι παντα τοσα χιλιομετρα μακρια, Στελ που λαξεψες αλλη πορεια, αλλα εγω θυμαμαι εκεινο το κοριτσι στα δεκαοχτω με το πιο πλατυ χαμογελο του κοσμου, Γαληνη για ολα τα παλια μας που μοιαζουν να ξεφτιζουν... μην τ' αφησεις σε παρακαλω..