Εχει φτωχυνει το μεσα μου. Τα λογια αμπαρωθηκαν σε καποιες γωνιες που δεν εχω ανακαλυψει καν ακομα. Περπατω στα τυφλα να τα βρω. Ακουμπωντας, ιδιος με τυφλο οδοιπορο, πηγαινω αργα αργα μηπως η Τυχη υπαρξει καλη μαζι μου. Μοναχα τουτη η ερωμενη μου απομεινε. Ολες τις αλλες τις εδιωξα ή φυγανε απο μονες τους.. Αυτη ειναι απο κεινες τις απιστες γυναικες.. ουτε καν απιστες.. Ειναι απο τις γυναικες που δεν φυλακιζονται απο καμια αγκαλια. Δεν μπορεις να τους επιβαλλεις καμια μονιμη αγαπη. Αλλαζουνε σωματα κατα βουληση και κατα περισταση. Την προσμενω λοιπον. Εστρωσα το κρεββατι μας με μαργιολικα σεντονια. Εβαλα απαλη μουσικη και λευκο κρασι στην ακρη... Να 'ρθει να τα βρει ολα ετοιμα. Να τη φιλησω στα χειλη και κεινη να μου χαμογελαει αντι να με φιλαει. Να μου χαιδεψει τα μαλλια με το πονηρο αγγιγμα των εφημερων γυναικων... "Εισαι τοσο παιδι ακομα"... θα πει. Θα μ' αφησει να κλαψω μεσα της. Ξερει κανενας πως ειναι να εχει παψει να χτυπα η καρδια σου? Το νταπ νταπ π' ακουτε ειναι ο κολλημενος δισκος του πικ-απ.
Ολα μια ψευδαισθηση.
Ολοι μια ψευδαισθηση.
Φοβαμαι να ανοιξω τα χερια ή να κουνησω τα ποδια. Κρυβομαι. Συγχωνευομαι να χωρεσω σε μια σπιθαμη χωρου. Μηπως και ολα διαλυθουν και καταρρευσουν. Μηπως Εκεινη φτασει μεχρι την πορτα μου, μα αλλαξει γνωμη και προσπερασει. Σε πιο ποθητα φιλια. Σε αλλους δρομους.. Μουσικη και γυμνια και σιωπες και ισως ισως λιγοστα βλεμματα... Και μια φωτια... να τα καψει ολα αυτα εκτος απο τη σαρκα μου. Τουτη την αφηνω για τ' αγριμια..
2 σχόλια:
Πολύ μου άρεσε.
Πολύ με παρηγόρησε από την μανία να σχίζω τα ρούχα μου.
Ας ακουσω πάλι τις μουσικές.
Κραυγές μεταμφιεσμένες που λικνίζονται στον άμβωνα.
νομιζω οτι εχω χασει πια την εμπνευση και τον πηγαιο λογο.. δεν ξερω... μαλλον περναω εποχη ισχνων αγελαδων... και ζητιανευω λιγο χορταρι δω κι εκει να τις ξανα-παχυνω..
Δημοσίευση σχολίου