Η μικρη πριγκιπισα και τα φλουρια της

Εχω ενα κασελακι. Ειναι περιτεχνα διακοσμημενο. Ξυλινα ανθακια το ντυνουνε συκορφα. Πεταλωμενα με φυλλαρακια χρυσου και ζωγραφιες απο στεπες και τουνδρες και παγωμενους λογγους της Αρκτικης... Μια κορη με σκοτεινα μαλλια, ενα λευκο αλογο, πουλια που κελαηδουν στο καπακι. Τοσο πολυτιμα, τοσο μοναδικα, τοσο αξιοζηλευτα...

 "Si quelqu'un aime une fleure qui n'existe qu'à un exemplaire dans les millions d'étoiles, ça suffit pour qu'il soit heureux quand il les regarde. Il se dit: "Ma fleur est là quelque part…" Mais si le mouton mange la fleur, c'est pour lui comme si, brusquement, toutes les étoiles s'éteignaient!"...

*C'est tellement mystérieux, le pays des larmes.

Αν καποιος αγαπαει ενα λουλουδι απ' το οποιο ενα μοναχα ανθος μεγαλωνει σε καποιο απο τα τοσα εκατομμυρια αστερια, τον κανει ευτυχισμενο απλα να κοιταζει τ' αστερια. Μπορει να πει στον εαυτο του," Καπου εκει ειναι το λουλουδι μου...". Αλλα αν ενα προβατο φαει το λουλουδι, σε μια στιγμη ολα τ' αστερια θα σκοτεινιασουν.
 Ειναι τοσο μυστηρια η χωρα των δακρυων.

 Μια φορα κι εναν καιρο ηταν μια Μικρη Πριγκιπισα που ζουσε στον πλανητη Β612. Ηταν μικρος ο πλανητης της. Ειχε μοναχα τρια ηφαιστεια--δυο ενεργα, ενα ανενεργο. Μια μερα ο αγερας εφερε δωρο ενα κασελακι. Η Πριγκιπισα το ανοιξε και βρηκε μεσα κατι καλπικα φλουρια με πανω τυπωμενα φιλια και αγκαλιες και ολα αυτα δεμενα σ' ενα τριανταφυλλο που ειχε γλωσσα και μιλουσε. . . "Τα κασελακια εχουνε μεσα θησαυρους", σκεφτηκε και κινησε να φυγει γι αλλους πλανητες θυμωμενη που τη γελασανε. .

- Mais oui, je t'aime, lui dit la fleur. Tu n'en as rien su, par ma faute. Cela n'a aucune importance. Mais tu as été aussi sot que moi. Tâche d'être heureux... Laisse ce globe tranquille. Je n'en veux plus. 

-Φυσικα και σ' αγαπω, του ειπε το λουλουδι. Ειναι δικος μου λαθος που δεν ειχες καταλαβει τιποτα. Αυτο δεν εχει σημασια. Αλλα εσυ ησουνα το ιδιο ανοητος με μενα. Προσπαθησε να εισαι αυτυχισμενος... Ασε το γυαλινο δοχειο. Δεν το θελω πια.
 
- Ne traîne pas comme ça, c'est agaçant. Tu as décidé de partir. Va-t'en.

-Μην χρονοτριβεις ετσι. Αποφασισες να φυγεις. Πηγαινε.
 
Car elle ne voulait pas qu'il la vît pleurer. C'était une fleur tellement orgueilleuse...
 
Γιατι δεν ηθελε να τη δει να κλαιει. Ητανε ενα πολυ περηφανο λουλουδι...
 
"Je n'ai alors rien su comprendre ! J'aurais dû la juger sur les actes et non sur les mots. Elle m'embaumait et m'éclairait. Je n'aurais jamais dû m'enfuir ! J'aurais dû deviner sa tendresse derrière ses pauvres ruses. Les fleurs sont si contradictoires ! Mais j'étais trop jeune pour savoir l'aimer."

"Δεν ηξερα πως να καταλαβω το ο,τιδηποτε! Θα επρεπε να την κρινω με βαση τις πραξεις και οχι με τα λογια. Με γεμιζε αρωματα και φως. Δε θα πρεπε να φυγω ποτε απο κοντα της! Θα πρεπε να μαντεψω την αγαπη που φωλιαζε πισω απο τις διαβολιες της. Τα λουλουδια ειναι τοσο αντιφατικα! Αλλα ημουνα πολυ νεος για να ξερω πως να την αγαπω".
 
Τελικα η Πριγκιπισα σαν εφτασε στον τελευταιο του σταθμο: τη Γη, καταλαβε το λουλουδι. Καταλαβε επτελους ποσο πολυ την αγαπησε κι εκεινο. Μαζι μ' αυτα καταλαβε πως πολλες φορες λεμε "σε μισω" και εννοουμε "σ' αγαπω"... Τοτε ηταν νεα και δεν καταλαβαινε... Το ταξιδι ομως την ωριμασε και καταλαβε.... Καταλαβε οτι το κασελακι, με τα φλουρια με τα χαμογελα και τις αγκαλιες σφυρηλατημενα στην κορφη, εκρυβε τον θησαυρο τον πιο πολυτιμο . . . Τον πιο ανεκτιμητο . . . Καταλαβε πως καθε πεταλο απο το τριανταφυλλο της μια φραση αγαπημενου προσωπου που ειναι εκει οταν ποναει κι οταν κλαιει κι οταν λυγιζει γιατι νομιζει οτι δεν αντεχει αλλο . . Κι ετσι ετρεξε πισω στο κασελακι της με ορμη να παρει στα δαχτυλα της ενα ενα ολα τα φλουρια της να τα γεμισει φιλια . . . 
 
Voici mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux.

Να το μυστικο μου. Ειναι πολυ απλο: δεν βλεπουμε καλα παρα μονο με την καρδια. Το ουσιωδες ειναι αορατο στα ματια.

Le langage est source de malentendus.

Η γλωσσα ειναι πηγη παρεξηγησεων. 
Vous êtes belles, mais vous êtes vides.... On ne peut pas mourir pour vous.  
Ειστε ομορφα, μα ειστε αδεια... Κανεις δεν θα μπορουσε να πεθανει για σας. 
Ποσο αγαπω τα φλουρια μου . . . Εκει στον μικρο μου Πλανητη ευχομαι να μεναμε για παντα μαζι . . . Κι αν αυτο δε γινεται, απλα ευχαριστω τον ανεμο που εβρεξε το κασελακι στα μερη μου και τα γνωρισα, τα μοιρισα, γευτηκα το γελιο και τη χαρα τους. . Μ' απλωσαν με ειλικρινεια το χερι και πηρανε το δακρυ μου μεσα τους να το λιωσουν σε τραγουδι . . 
 
Les hommes ont oublié cette vérité, dit le renard. Mais tu ne dois pas l’oublier. 
Tu deviens responsable pour toujours de ce que tu as apprivoisé. 

Οι ανθρωποι ξεχασαν αυτη την αληθεια, ειπε η αλεπου. Αλλα εσυ δεν πρεπει να την ξεχασεις.

Εισαι υπευθυνος για παντα απεναντι σ' εκεινο που εξημερωνεις.

--για τους υπεροχους ανθρωπους που με πλαισωνουν και βαφουν με πινελα τον πανλευκο, αδειο καμβα . .