Τις περισσοτερες φορες προτιμω να χορευω flamenco . . . Ειναι μοναχικος χορος . . . Αναβεις τη δαδα, πυρπολεις εναν απλησιαστο κυκλο και δινεσαι στον Εαυτο σου χωρις αιδω. . . Γιατι ολα εισαι συ . . . Δεν υπαρχουν αλλα ματια . . . Κι ας πετας ολα τα ρουχα σου ενα ενα ενα ενα ενα ενα κατω . . . Εισαι η Σαλωμη μα δεν ζητησες το κεφαλι κανενος σε δισκο. . .
Στο τελος της παραστασης σκιζεις το δικο σου και το πετας μηπως φανει κατι πιο μεσα απο τη γυμνια της σαρκας. . . Ω, αυτη δεν εχει καμια σημασια. . .
Στροβιλιζομαι με τον αερα για φορεμα κι ειναι σαν να νιωθω σε καθε κυτταρο μου το φευγιο. . . Τον χαμενο χρονο. . . Αυτο που ειναι αορατο αν κανεις να το δεις θα σε τυφλωσει, μα γω δεν τυφλωνομαι. . . Λατρευω το flamenco γιατι στο πλαι του μαθαινω να βαδιζω το δρομο του μη-γυρισμου των θνητων πλασματων. . .
Μα απο χτες ποσο μου εχει καρφωθει στο νου η μελωδια του tango. . . Δυο κορμια. . . Δυο πνοες. . . Και για μια ψευδαισθηση δεν ειμαι μονη. . . Παιρνω φτερα και νομιζω αντεχω να σηκωσω ολοκληρο τον κοσμο. . . Γω που δεν εχω δυναμη να σηκωθω απο το κρεββατι μου. . . Δεν ειναι δυνατον να σκεφτομαι "μια φραση". . . Δεν ειναι δυνατον να ειναι ο ερωτας μισο αγγιγμα και δυο βλεμματα. . . Το ξερω πως ειναι ολα μεσα στο κεφαλι μου που πλαθει κομητες και φτιαχνει θαλασσες και ολοκληρους Γαλαξιες καινουργιους. . . Ανεξερευνητους. . . Ποθω αυτο το tango τοσο απελπισμενα που στα ματια μου βρεχει χωρις να μπορω να το σταματησω. . . Ειναι το παραπονο. . . Ειναι ενας χορος που θελω να 'ρθει και να ειναι αληθινος. . . Ειναι αυτη η "φραση" που της κανω ερωτα ξανα και ξανα οσο γελοιο κι αν ακουγεται. . .
Κλεινω τα ματια για λιγο και καθε φορα που τ' ανοιγω απλα ευχομαι να ειναι μπροστα μου ενα χερι που δεν θα πει τιποτα. . . Απλα θα με παρει και θα αρχισει να παιζει το Santa Maria . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου