Τhe Rhythm Of Madness

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Μακαρι η ζωη να ηταν παραμυθι. Κι ας βαστουσα οποιον ρολο να 'ναι. Ας ειχα και το ρολο της Κακιας Μαγισσας. Εχω χιλιους Εαυτους και ο καθενας τους εχει αλλους τοσους συντροφους. Μα τουτη τουτη τη στιγμη με βρισκω στα μελανια της Sarah Kane . . .

I am sad

I feel that the future is hopeless and that things cannot improve

I am bored and dissatisfied with everything

I am a complete failure as a person

I am guilty, I am being punished

Ο ερωτας ενα στρατοπεδο συγκεντωσης και ο καθε ερωμενος σε εναν αγωνα να σε κρατησει υπο την εξουσια της υποταγης των φιλιων του. Ψεματα και υποσχεσεις. Λογια που σκορπανε. Αιχμες με στιλβωμενα αγκιστρα να γραπωθουν απο τη σαρκα σου και να σε συρουν παλι πισω. Εκει. Στον θηρευτη. Να γινεις θεαμα. Ξανα και ξανα. Χειροκροτητες ετοιμοι να πληρωσουν το αντιτιμο οσες φορες παει. Απλα για να δουνε λασπη λουσμενη απο το αιμα της αγαπης. Αυτο το αιμα δεν εχει χρωμα κοκκινο. Αυτο το αιμα ειναι καταμαυρο, πηχτο σαν σκοταδι.

– But you have friends.(A long silence.)You have a lot of friends.What do you offer your friends to make them so supportive?(A long silence.)What do you offer your friends to make them so supportive?I feel your pain but I cannot hold your life in my hands.
– I know. I'm angry because I understand, not because I don't.

Δεν μπορει κανεις να καταλαβει εκτος απο τη Sarah. Αυτες οι νυχτες. Τα χτυποκαρδια. Οι απογοητευσεις. Η αγρυπνια. Οι εφιαλτες. Οι αγρυπνιες. Τα ονειρα που απελευθερωμενα σε μια κοινωνια διχως αρχοντες μιλανε για σφαγες κεινων που με πληγωσαν. Μιλανε για απαγχονισμο κεινων που εκμεταλλευονται τους αδυνατους του Κοσμου. Που παιζουν σε τεχνικολορ εικονες με Δυναστες να καιγονται, να μαστιγονται αλα το φιναλε του 120 μερες στα Σοδομα. Δεν ειμαι η μονη. Ουτε η Sarah ηταν μονη. Μητε η Sylvia που το κεφαλι της

a moon
Of Japanese paper, my gold beaten skin
Infinitely delicate and infinitely expensive . . .

Ο θλιμμενος Εαυτος μου συναντα παμπολλους συνοδοιπορους μεσα στα χρονια, ομως δεν ειναι μονος του. Πλαι του ειναι και οι αλλοι Εαυτοι μου. Που επαναστατουν. Που κοιτανε τα ματια ή ακουνε τις φωνες των φιλων, των γονιων, που παιζουνε παιχνιδια με το σκυλακι τους και απλα χαιρονται το καθε ομορφο πρωινο. . . Που απλως ευχονται μια μερα να ταξιδεψουν, να γευτουνε ρουμι στη χωρα απο οπου παραγεται το ρουμι, να παρουνε ενα μωρακι αγκαλιτσα και να παψουνε το κλαμα του με τις φροντιδες τους . . . Και μεσα σ' ολα ενας ανθρωπος που θα κυλαει στο πλαι μου και δεν θα ζητησει τιποτα. Δεν θα μου πει καμια μη-αληθεια. Δεν θα κρυφτει, ουτε θα φοβηθει. Απλως θα αφεθει, θα με χαιδευει με το βλεμμα και στροβιλιζεται στην αυτοτελεια του διπλα στο πλευρο μου . .

my body decompensates

my body flies apart

Για την ωρα ομως αυτος ο Εαυτος-με-τη-μελανα-χολη ηρθε να εγκατασταθει και γω απλως πρεπει να κανω υπομονη μεχρι να σηκωθει να φυγει . . Δεν ειναι η πρωτη φορα . . Ειμαι συνηθισμενη πια . . Και δεν θα 'ναι και η τελευταια . . Φοβαμαι.

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Παλι καλα που υπαρχει η μουσικη . .