Παραμυθι: Το Ασχημοπαπο

Στον αληθινο κοσμο των αδελφων Grimm τα παραμυθια δεν τελειωναν με το ηθικο διδαγμα του Αισωπου. Βεβαια και κει στο τελος το Καλο δικαιωνοταν, επιβραβευοταν και το Κακο τιμωρουνταν παραδειγματικα. Αν το παιξουμε λιγο πιο τολμηροι απο τους ανεραστους Jacob και Wilhelm παραφραζοντας το κλασσικο εικονογραφημενο "Το ασχημοπαπο"... η ιστορια θα μπορουσε να παει καπως ετσι:

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν μια μαμα Παπια και ειχε πεντα παπακια. Τα τεσσερα ομορφα, ζουμπουρλουδικα, με μεταξενια φτερα και γλυκεια φατσουλα. Το πεμπτο αντιθετα με τα γριζα, ταλαιπωρα φτερακια του και το κατσουφικο βλεμμα δεν εμοιαζε σε τιποτα την ομορφια των αδερφων του. Στο σχολειο ολα τα αλλα παπακια το κοροιδευαν. Το ελεγαν "χοντρο" και "ασολουπωτο". Εκεινο το δυστυχο διαβαζε πολυ με μοναδικο φαρο ελπιδας τη σκεψη: "θα σας δειξω εγω... μια μερα θα φτασω πολυ ψηλα και σεις θα ειστε κομμωτριες και γκαραζιερηδες... Και θα χω φτιαξει μια αξιοζηλευτη οικογενεια...Και ολοι θα θελουν να ειναι εγω". Ετσι την περνουσε το ασχημοπαπο. Μελετωντας, λυνοντας ασκησεις, αναζητωντας σε καθε αξιολογο, μεγαλυτερο αντρα εναν πατερα που οχι απλως θα το αγαπουσε οπως ενας πατερας οφειλει να αγαπαει το παιδι του, αλλα να το ερωτευτει, να το θαυμασει, να το λατρεψει οπως ενας πατερας μονο μπορει να λατρεψει μια κορη. Τις φορες που ο πονος το πνιγε πηγαινε στην βιβλιοθηκη της Παπιουπολης. Αναμεσα στις φανταστικες σελιδες ξεχνιοταν. Μεταμφιεζοταν σε μια αιθερια πορνη, σε μια στοργικη μητερα, σ' εναν βαναυσο αδερφο, σ' ενα παιδι καταδικασμενο να πεθανει απο φυματιωση στις αρχες του εικοστου αιωνα καπου στη Ρωσια. Δεν ηταν πλεον το ασχημοπαπο που ολοι περιγελουσαν. Ηταν ηρωας της φαντασιας θνητων θεων. Μετα βυθιστηκε σε ταινιες, σε τραγουδια, σε σκιτσα απλα αφηνοντας το χρονο να κυλισει. Προσπαθησε να αποτιναξει το αισθημα μειονεξιας. Προσπαθησε να κανει τη μαμα και τα δερφια του περηφανα. Κοιταζοταν καθε πρωι στον καθρεφτη."Θα γινω κυκνος... Θα γινω κυκνος... Υπομονη".Τα χρονια ηρθαν κι εφυγαν. Ωσπου το ασχημοπαπο συνειδητοποιησε πως απλως τα γκριζα φτερακια του μεγαλωσαν σε στεγνα, μεγαλα, γκριζα φτερα, η μουσουδα του δεν αλλαξε το κατσουφιασμενο της σχημα, κανενας ερωτας και κανενας πολεμος δεν ηρθε. Καμια επιτυχια τοσο μεγαλη που να φτασουν οι παλιοι κατηγοροι του να το θαυμαζουν. Το Ασχημοπαπο μας παρεμεινε ενα Ενηλικο Ασχημοπαπο παρολες τις προβλεψεις για κατι μεγαλο ή καλυτερο. Στα ματια του καθρεφτη του το γκρι και η θλιψη δεν εφυγαν ποτε.

--i wear my blues lately. . . Θελω επιτελους να τελειωνω, να φυγω, να κανω αυτα που στ' αληθεια ονειρευτηκα για μενα σαν ημουνα παιδι, θελω την αγαπη που θα μ' αγκαλιασει χωρις αρχη και τελος... Αχ. . . Θελω τοσα πολλα... Και δεν εχω υπομονη... Οχι, δεν εχω. .

Για ενα κοριτσι με ματια σκοτεινα

. . . σ' ακουω πισω απο τα καλωδια να πονας . . . ζηλευω λιγο ξερεις την ομορφια αυτου του πονου . . . αθανατοι νιωθουμε σαν ειμαστε παιδια κι οταν μεγαλωσουμε μοναχα τις ωρες του μεγαλου ερωτα . . . υπαρχει ομως στ' αληθεια ο ερωτας ή ειναι μοναχα μια οφθαλμαπατη? καθρεφτισμα της φαντασιας μας που πλαθει το ετερο πλασμα σαν να 'τανε πηλος οπως εμεις ποθουμε . . . να μας ταιριαζει σαν κλειδαρια . . . μα οταν γινουμε κλειδια δεν χωραμε και δεν ταιριαζουμε . . . ματαια πληγωνουμε τις γωνιες μας μπας και χωρεσουμε . . . μπας και ταιριαξουμε και ξεκλειδωθουμε επιτελους ερχομενοι αντιμετωποι με την πληρη ελευθερια . . . μια μορφη αθανασιας τοσο διαφορετικη απο την παιδικη κι ομως τοσο ομοια . . . πιανουμε το αλλο πλασμα και λυσσασμενα το βαζουμε μεσα μας για να το γεννησουμε μια και δυο και τρεις και απειρες φορες . . . αυτο το συναισθημα ειναι που μας ωθει να πιστευουμε οτι η αγαπη μας ανεβαζει στους ουρανους . . . I' m so sad on my own . . . Ειπε μια μερα Εκεινος: Θ' ακουμε αυτο το τραγουδι σ' ενα μπαρ στην ακρη του Κοσμου, κι επειτα απο αυτο ολοκληρος ο Κοσμος θα καταστραφει . . . Ομορφα λογια που εσπρωξαν Εκεινη να ερωτευτει . . . Και μοναχα Εκεινη, η Ροζαλια, ξερει ποσο της στοιχισε να ονειρευτει . . . Σε μενα δεν ειπε τιποτα το ποιητικο Εκεινος . . . γιατι η καρδια του ειναι ακομα φωλιασμενη σε περασμενες αγαπες . . . Μα δεν ειχε σημασια αυτο . . . Εκεινη, η Μαρια-Ηλεκτρα, εχασε τον ελεγχο της λογικης της και σπαει τις ιδιες της τις φλεβες απο οργη . . . στην πραγματικοτητα απο φοβο . . . "Αραγε ειμαι αρκετη για να μ' αγαπησουν καποτε κι εμενα ως την ακρη του Ουρανου?", ρωταει η Ροζαλια και τρομαζει μην της απαντησουν . . . Ρωταει η Μαρια-Ηλεκτρα και τρεμει μην ειναι απ' αυτους που γεννηθηκαν για να ζουν μονοι . . . Και γι αυτο αγκιστρωνεται απο το καλεσμα καθενος περαστικου αγαπημενου μηπως και ξεφυγει της καταρας . . . Φοβαται η Μαρια-Ηλεκτρα μηπως ειναι το Τρελο Κοριτσι που τραγουδα . . . . Τα αστερια χορευουν σε μπλε και κοκκινο και το αυταρχικο μαυρο καλπαζει μεσα . . . Φανταστηκα πως θα γυρνουσες ετσι οπως ειπες, αλλα μεγαλωνω και ξεχνω τη μορφη σου . . . Θα επρεπε να εχω αγαπησει μια αστραπη . . . Τουλαχιστον οταν ξαναρχεται η ανοιξη ξαναβρυχονται . . . Τερμα της ανοιξης σε ειδα και νομιζω πια πως εγω σε δημιουργησα μεσα στο κεφαλι μου . . . Τουλαχιστον εσυ Ροζαλια, γλυκια μου Ροζα, εζησες αυτο το κατι της εκρηξης που σε τιναζει στα συννεφα . . . Περπατησες αναμεσα τους . . . Τωρα κρυωνεις που δεν εχεις τα χερια Εκεινου . . . Σε σφιγγει η λυπη . . . Και η λυπη ειναι σαν τον ιστο της αραχνης και σαν πεσεις μεσα νομιζεις δεν θα βγεις ποτε . . . Παραδιπλα σου κολλημενο βρισκεται το κορμι μου και γω Ροζαλια δεν ειχα στο πλευρο μου παρα μονο ενα πουκαμισο αδειανο . . . Οσο κι αν το αγκαλιαζω απομενει κουφιο και δεν μου αντιγυριζει την αγκαλια . . . Το φαντασμα του κοιμαται πανω σε ξενα χειλη και δεν υποψιαζεται καν τα δεσμα μου . . . Σε λιγο η λαιμαργη Αραχνη θα φανει Ροζαλια και ξερεις κατι? Ειμαστε η πιο μεγαλη μας εκπληξη . . . Ισως αν σε τραβηξω κι αν με τραβηξεις απο τουτο τον ιστο να σωθουμε . . . Να σωσω εγω εσενα κι εσυ εμενα . . . Και ισως παρακατω ξανασυναντηθουμε με την αθανασια της αγαπης . . . Πολλα "ισως", μα αυτα τα "ισως" ειναι τα μονα που μας απομεινανε . . .

Ο ποιητης μιλωντας τον Ερωτα

Ειμαι ένα σιωπηλο και παθιασμενο κοριτσι που, σαν τον θαυμασιο Βερλαιν, εχω μεσα μου ένα κρινο που δεν γινεται να το ποτισω και γι αυτό δειχνω στ’ αγαθα ματια που με κοιτουν ένα πορφυρο ροδο που εχει την αισθησιακη αποχρωση της παγωνιας του Απριλη, μα που δεν είναι η αληθεια της καρδιας μου…

 

Te gustσo la ciudad que gota a gota
labrσ l agua en el centro de los pinos?
Viste sueρos y rostros y caminos
y muros de dolor que el aire azota?

Viste la grieta azul de luna rota
que el Jϊcar moja de cristal y trinos?
Han besado tus dedos los espinos
que coronan de amor piedra remota?

Te acordaste de mi cuando subias
al silencio que sufre la serpiente,
prisionera de grillos y de umbrνas?

No viste por el aire transparente
una dalia de penas y alegrνas
que te mando mi corazon caliente?

Σ' αρεσε η πολιτεια, σταλαματια-σταλαματια
που σμιλεψε το νερο καταμεσις στα πευκα;
Ειδες ονειρα και προσωπα και δρομους
και τειχη οδυνης που ο ανεμος μαστιγωνει;

Ειδες τη γαλανη χαραδρα απο φεγγαρι θρυψαλο
που ο Χουκαρ βρεχει με κρυσταλλα και κελαηδισματα;
Τα δαχτυλα σου φιλησαν τις μουσμουλιες
που στεφανωνουν μ' ερωτα πετρα απομερη;

Εμενα με θυμηθηκες σαν ανηφοριζες
τη σιγαλια που τυραναει το φιδι
αιχμαλωτο στους γρυλους και στ' αποσκια;

Δεν ειδες μεσα απ' τον αγερα το διαφανο
μια νταλια απο καημους κι απο χαρες
που σου στειλε η φλογερη καρδια μου;
 

Esta luz, este fuego que devora.
Este paisaje gris que me rodea.
Este dolor por una sola idea.
Esta angustia de cielo, mundo y hora.

Este llanto de sangre que decora
lira sin pulso ya, lϊbrica tea.
Este peso del mar que me golpea.
Este alacrαn que por mi pecho mora.

Son guirnalda de amor, cama de herido,
donde sin sueρo, sueρo tu presencia
entre las ruinas de mi pecho hundido.

Y aunque busco la cumbre de prudencia
me da tu corazσn valle tendido
con cicuta y pasiσn de amarga ciencia.

Αυτο το φως, τουτη η φωτια που κατατρωει.

Τουτο το σταχτι τοπιο που με τυλιγει.

Τουτος ο πονος για μια και μονη ιδεα.

Τουτη η αγωνια τ' ουρανου, του κοσμου, της ωρας.

Τουτος ο θρηνος του αιματος που στολιζει

λυρα διχως παλμο πια, φευγαλεο δαυλο.

Τουτο το βαρος της θαλασσας που με χτυπα.

Τουτος ο σκορπιος που μου φωλιαζει στο στηθος.

Ειναι το στεφανι του ερωτα, κλιναρι πληγωμενου,

οπου διχως υπνο ονειρευμαι την παρουσια σου

μεσα στο ρημαδιο του στηθους μου βουλιαγμενο.

Και μολο που ψαχνω την καμπυλη της φρονησης

μου προσφερει η καρδια σου κοιλαδα απλωμενη

με φαρμακι και παθος γνωσης πικρης.

αχ. . . Ποτε θα λογικευτει το μυαλο και δεν θα παρασερνεται απο τους ερωτες των ποιητων, τα ομορφα λογια τους και τα ανεφικτα "σημερα" τους. . . ?

--Φεντερικο Γκαρθια Λορκα, μετ. Μαγια-Μαρια Ρουσσου

"If the world were clear, art would not exist."

"Nations write their autobiographies in three manuscripts: the book of their deeds, the book of their words, and the book of their ART. "

North West Australia - Bradshaw Paintings Gwion ArtAncient Rock Art of North West Kimberley, Australia

Η διπλανη τοιχογραφια, κομματι των τιτλοφορημενων Bradshaw Paintings, ανακαλυφθηκε πρωτη φορα απο τον Joseph Bradshaw το 1891, οταν χαθηκε κατα τη διαρκεια μιας εξερευνητικης αποστολης στην Βορειοδυτικη Αυστραλια.
Ακομα δεν εχει καθοριστει ποσο παλιες ειναι τουτες οι εικονες πανω στο βραχο, καποιοι ομως τις υπολογιζουν 50.000 χρονων.
Η παρατιθεμενη ειναι μια απο τις 32 εικονες που βρεθηκαν και απεικονιζει δυο χορευτες, κατα πασα πιθανοτητα συμμετεχοντες σε καποιον χορο ή ιεροτελεστια.
Ο θρυλος λεει πως πουλια αποτυπωσαν στο βραχο αυτες τις ζωγραφιες με πινελο το ραμφος τους και χρωμα το αιμα τους. Χτυπουσαν το βραχο με το ραμφος ωσοτου το ραμφος ματωνε κι επειτα με ενα πουπουλο απο την ουρα τους και το ιδιο τους το αιμα δημιουργησαν τα καλλιτεχνηματα των αυστραλιανων βραχων.

Dance, 1909--Henri Matisse
Ο γνωστος πινακας του Matisse τοποθετει πεντε γυμνες, απεριτες ονειρικες φιγουρες σ' εναν διασπωμενο κυκλο χορου. Το αχρονο και λιτο τοπιο--μπλε ουρανος, πρασινο γρασιδι--διδει μια νοτα διαχρονικοτητας στο σκηνικο. Υμνος στη ζωη, στην ελευθερια και στην ορμη του ανθρωπου για το αυριο, ο πινακας αυτος προσπαθει να συλλαβει το ιδιο ακριβως νοημα με την βραχογραφια της Αυστραλιας.
 Οι αγωνιες, οι αναζητησεις, οι φιλοσοφικοι στοχασμοι του Ανθρωπου αποδεικνυονται προαιωνιοι. Τοξα διαττοντα μεσα στην κλεψυδρα του Χρονου. Και το μοτο: "δεν υπαρχει παρθενογεννεση στην τεχνη" αποκτα ακομα ενα βαριδιο σημασιας.
Ωστοσο πρεπει ως εκτουτου να σταματησουμε να παραγουμε τεχνη?Οχι βεβαια. Το θεμα δεν ειναι τι θα πεις--ολα εχουν ειπωθει προτου καλα ξεφυγουμε απο τον βρυχηθμο στην ομιλια--μα το πως θα το πεις.
Ολα τα νεογεννητα ειναι ιδια στα ματια ενος Συμπαντικου αποστασιωποιημενου Πλασματος. Στα ματια ομως της μητερας το δικο της μωρο ειναι ολοτελα διαφορετικο και μοναδικο.

Καθε εποχη ειναι μια μανα και καθε παραγωγο τεχνης ενα απο τα μωρα της.

Απο αυτα τα μωρα θα μας κρινουν οι μελλοντικες γενεες....

το Παραπονο του Γλαρου

Ας παρουμε την ιστορια απ' την αρχη.

Ο Medviedenko ειναι ερωτευμενος με την Masha που ειναι ερωτευμενη με τον Konstantin Treplyov που ειναι ερωτευμενος με την Nina που ειναι ερωτευμενη με τον Trigorin ο οποιος εχει σχεση με την Madame Arkadina. Μπερδευτηκατε? Ας τα γραψω λιγο πιο σχηματικα:

Medviedenko --> Masha --> Konstantin --> Nina --> Trigorin

"Η Ιατρικη ειναι η πιστη μου συζυγος και η Λογοτεχνια η ερωμενη μου", ειχε πει καποτε ο Αντον Τσεχωφ. Εζησε προσπαθωντας με ευλαβεια να ανταπεξελθει ολες τις δυσκολιες του επαγγελματος του θεραπευτη μεσα στις δυσκολες συνθηκες της φτωχιας και της ανεχειας. Υπηρξε εξαιρετος γιατρος με ιδιαιτερη ευαισθησια ως προς το να καταπραυνει τον πονο των ασθενων του. Ωστοσο το αληθινο του παθος ητανε η λογοτεχνια. Σε εκεινην δοθηκε ολοκληρωτικα. Εκεινην αγαπησε και δεν εγκατελειψε ποτε. Αφησε την ψυχη και το μυαλο του να βουτηχτουν μεσα της. Της εκανε ερωτα με ολη την ορμη μιας ευθραυστης ιδιοσυγκρασιας. Κι εκεινη, πληθωρικη ξεμυαλιστρα, του ανταπεδωσε ολη την αγαπη του δωριζοντας του την Αθανασια. Και πλεον η πιστη συζυγος ξεθωριασε στο χρονο για να μεινει η ανθρωποτητα να τον θυμαται μοναχα ως εναν απο τους μεγαλυτερους συγγραφεις της ιστοριας. Οπως ακριβως η Χριστιανε Γκετε περασε ως ενα απλο ονομα στην εγκυκλοπαιδεια πλαι σ' εκεινο του συζυγου της, ενω η Bettina von Arnim (πλατωνικη ερωμενη του Goethe) χαραχτηκε στις φλεβες του χρονου.

Κι ειναι περιεργο πως ενας ανθρωπος με κρυσταλλινη καρδια κι ανεραστη ζωη (γαμος απο αποσταση και μια συζυγος που οι φημες την θελουνε μοιχαλιδα) καταφερε να αποτυπωσει την σπαρακτικη οδυνη του ανεκπληρωτου ερωτα. Και δεν μιλουμε για το σαρκικο κομματι της εκπληρωσης. Η Masha υποκυπτει και παντρευεται τελικα τον δασκαλο Medriedenko. Αποκτουν ενα παιδι μαζι. Μα ο Medriedenko μπορει να ειναι ευτυχισμενος? Κοιμαται και ξυπναει, μπαινει μεσα στο κορμι μιας γυναικας, της γεννας ενα πλασμα δικο του και δικο της, μα δεν καταφερνει να σβησει απο τη σκεψη της Masha τον βαθυ της ερωτα για τον Konstantin.

Η Nina και ο Trigorin εχουν εναν συντομο ερωτικο δεσμο στη Μοσχα μερι που εκεινος επιστρεφει πισω στην αγαπημενη του Arcadina. Τι εμεινε τελικα απο τη σχεση αυτη? Εφημερες αναμνησης, ενα μωρο που δεν προλαβε καν να γινωθει και μια τσακισμενη καρδια. Η Nina γινεται μελος ενος δευτεροκλασσατου θιασου με σκοπο να ξεχασει. Συνανταει τον Konstantin επειτα απο καιρο. Εκεινος της ζηταει να ειναι μαζι. Εκεινη αρνειται. Δεν ειναι ερωτευμενη μαζι του. Ο ρομαντισμος και το σεξπηρικο δραμα αναμειγνυονται στο συγγραφικο μπλεντερ με τελικο επιλογο: την αυτοκτονια του Konstantin.

Οι ρολοι μπερδευονται. Μια αλυσιδα στειρων ερωμενων. Ορισμενοι καταφερνουν εστω προσκαιρα να χαρουν το λατρεμενο το σωμα. Το σωμα που κοιμηθηκαν χιλιες φορες στον υπνο τους προτου το αποκτησουν. Η μοιρα ειναι καπως πιο με το μερος αυτων. Δεν ειναι ακριβως ευτυχισμενοι, αλλα τουλαχιστον γευτηκαν το πιοτο της αμαρτιας. Το ηπιανε και οπως ειναι γραφτο: το κρασι μισεψε καποια στιγμη. Δεν εχει αλλο. Μενουν ομως οι μνημες. Μενει η παρηγορια των οσων μοιραστηκες με τον αγαπημενο για να σου δωσει την ωθηση να συνεχισεις. Γιατι η αληθινη αγαπη υπαρχει. Και ησουν τυχερος που τη βρηκες. Ησουν τυχερος που την εζησες. Εστω για λιγο. Αυτο το λιγο ειναι πολυ περισσοτερο απ' οσο θα εχουν οι πιο πολλοι.

"A young girl lives all her life on the shore of a lake. She loves the lake, like a seagull, and she's happy and free, like a seagull. But a man arrives by chance, and when he sees her, he destroys her, out of sheer boredom. Like this seagull.", λεει ο Trigorin στη Nina οταν εκεινη δειχνει το δωρο που μολις της εκανε ο Konstantin. Ενας νεκρος γλαρος. Ενα πουλι περηφανο. Ελευθερο. Ανεξημερωτο. Ομορφο και ολολευκο. Το πληγωνει για να το φερει στην αιωνια αγαπημενη. Ωστοσο δεν ειναι αυτος (ο Konstantin) που θα την πληγωσει. Και να 'θελε δεν εχει τη δυναμη. Γιατι η Nina ειναι ερωτευμενη με τον Trigorin και μονο ο Trigorin μπορει να κοψει την καρδια της κομματια. Ο αντρας που ξεστομιζει τα λυρικα λογια ειναι ο θυτης. Και θυμα του ο αποδεκτης αυτων των λογων. Ειρωνεια δεν ειναι?

Αναρωτιομασταν με το Κινεζακι γιατι να μην ερωτευομαστε εκεινους που μας ερωτευονται και γιατι να μην μας ερωτευονται κεινοι που ερωτευομαστε.... Την ιδια κουβεντα καναμε συμπτωματικα και με την Νταφ... Παραπονο... Οχι θυμος... Οχι κατηφεια... Μοναχα ενα παραπονο σε πιανει βλεποντας ποσο πολυπλοκες εξισωσεις γραφει η Ζωη. Ολακερες, ατελειωτες αλυσιδες αμιλητων ερωτων... Αγαπες που δεν προλαβαινουν να βγουν καν απ' το τσοφλι...

Αχ, αυτα τα χερια και τα χειλη. . . Το αγγιγμα που δεν μπορω να ξεχασω και με παρασερνει στους κοσμους κεινους οπου δεν υπαρχουν Αρχοντες. . . Δεν σε χορτασα και δεν πιστευω μητε τις ιδιες μου τις λεξεις. . . Δεν καταλαβαινω το σωμα μου που τρεμει οταν σε θυμαται ακομα κι οταν δεν σ' εχω καν στη σκεψη. .

Δεν φταις για τα ματια μου που ποθουνε τοσο να σε δουνε. . Εστω και κλεφτα. . Δεν φταις που μ' εχεις συρει σε δρομους ξενους. . Δεν μιλω τη γλωσσα τουτου του τοπου κι ουτε ξερω τα εθιμα του. . Αλλοτριωμενη και φοβισμενη. Φοβισμενη που νιωθω για πρωτη φορα κατι που μοιαζει να ειναι αληθεια. . Δεν φταις που τα βραδια σαν κοιμαμαι ερχεσαι και μου κανεις ερωτα, μα τα πρωινα που ανοιγω τα ματια δεν εισαι εκει. . Δεν φταις που δεν εισαι στον ξενο τοπο που εγω βρεθηκα σε μια ριπη του χρονου. . Δεν φταις που πρεπει να μαθω πως θα ξεφυγω απο αυτο το μερος κι αντε να συνεννοηθεις στην περιεργη τους γλωσσα και τα αναγλυφα τους συμβολα. .

Δεν φταις ματια μου κι ομως φταις ταυτοχρονα τοσο πολυ. .

Ρωτουσε το Κινεζακι... Ρωτουσε η Νταφ... Και η μονη απαντηση που μπορω να σκεφτω ειναι: γιατι αν δεν ηταν ετσι τα πραγματα δεν θα υπηρχε η Τεχνη. Οι ανεκπληρωτες αγαπες βαζουν στο στυλο μελανι και στις συναψεις του εγκεφαλου την εμπνευση...

Ολοκληρους πολεμους για τα ματια μιας γυναικας μουρμουρισαν οι Μουσες στ' αυτια του Πρωτου Ποιητη... Δεν μπορει να ειναι συμπτωση...

Emmeleia--Dead can Dance

Sota mono tratao no trateja mon

Uto traja satija totaja tom
Ima toja satao no trateja mon
Uto traja satija tom, satija tom

Sadom sadom
Sadom sadom

Una torti sadom
Una parki sadom

II. Suta mono tratao na trateja ton
Uto traja satija totaja ton
Ima toja satao uno trateja ton
Uto traja satija tom, satija tom

Sadom sadom
Sadom, sadom

Una torti sadom
Una parki sadom

Αν καποτε κανω κορη θα την πω Εμμελεια... Και ξαφνικα ανακαλυπτω ενα τραγουδι με αυτο το ονομα και στιχους ακαταληπτους. Δεν καταλαβαινω τι θελουν να πουν. Το νιωθω ομως.

Ειναι ενα μοιρολοι. Ειναι μια προσευχη. Μια πανανθρωπινη προσευχη, χωρις τις φυλακες καμιας θρησκειας με τους βιαιοκολακες "αστυνομους" των Εντολων.

Η γυναικεια φωνη μοιαζει με μανα... Ειτε προσευχεται να ειναι παντοτε καλα το ανθακι της... Ειτε μοιρολογει περηφανα για το χαμενο παιδι... Κι ενα παιδι που ποτε δεν ηρθε στη ζωη μας ειναι κι αυτο ενα χαμενο παιδι... Τι κι αν δεν ηρθε? Εχουμε ηδη ονειρευτει τα ματια του, τα μαλλια του, τη φωνη του... Νιωσαμε το λιλιπουτειο χερακι μεσα στο δικο μας. Κι αφου το νιωσαμε παει να πει οτι σε καποια διασταση του πραγματικου ή του φανταστικου υπηρξε. Υπηρξε στ' αληθεια.
Τα ονειρα ειναι το ιδιο πραγματικα με εμας.

Ισως και μεις ειμαστε το ονειρο καποιου.

Η γυναικα-Lisa φτυνει λεξεις α-νοητες... Ομως μονη αδυνατει να γονιμοποιηθει. Με χαρτι και μολυβι γραφει τους ηχους της γλωσσας της ωστε ο αντρας-Brendan να μπορεσει να τραγουδησει μαζι της τη μουσικη της αρχαιας τραγωδιας.

Μα εμενα η θλιψη μου δεν εχει ΠαΤΕρΑ.

Εχει μονο μητερα. Το εννοω απολυτα αυτο.

Δεν εχει πατερα οχι επειδη κανεις δειλος δεν την αναγνωρισε, μα επειδη η μητρα μου δεν δεχτηκε κανενα σπερμα.

Αυτο-γονιμοποιηθηκα ως αλλη Μαρια η Παρθενος. Δεν γεννησα τον Σωτηρα μου. Μην περιμενετε μεγαλα πραγματα απο μενα. Εγω ειμαι μια ασημαντη γυναικα σημαντικη μονο σ' εκεινους που μ' αγαπουν.

Εχω χαθει απο κοντα Τους. Οσο το μωρο μεγαλωνει μεσα μου δυσκολευομαι να βγω εξω. Νιωθω ναυτια και κανω εμετο. Αν κουραστω πολυ αιμορραγω λιγακι απο κατω. Πρεπει να προσεχω. Κι επειτα με τους μηνες στρογγυλευω και λαχανιαζω με την παραμικρη ανασα.

Τουτη η κυοφορια δεν ειναι μια κοινη κυοφορια που κραταει εννια μηνες.

Δεν ξερεις ποτε ποσο θα κρατησει.

Ειναι σ' ενα μηνα Χριστουγεννα, μα γω θελω να πιω βακχικο κρασι και να χορεψω τη μελωδια της Cantara.

Μπλεγμενα πεπλα του Ινδουισμου με αρχαιοελληνικη δραματουργια... με μεσαιωνικες νοτες.

Mon seul desire, λεω και γδυνομαι απο στολιδια και χρυσαφια. Δεν τα εχω αναγκη. Η περιουσια μου εμενα δεν εχει υλη.

Ακουω το ιδιο τραγουδι ξανα και ξανα.

Αν κανω ποτε κορη θα την πω Εμμελεια ...

Mnemonic

Τοποι που ποτε δεν ειδαμε (γιατι ημαστε δειλοι), που δε βλεπουμε (γιατι ειμαστε τυφλοι), που ποτε δε θα δουμε (γιατι πλεον ειμαστε και δειλοι και τυφλοι. Ανθρωποι πηγαινουν. Τους βλεπω συνεχεια να φευγουν, να τρεχουν μακρια μου, να σβηνουν σε κουκιδες κενου. Ανθρωποι που δε γνωριζω. Που ποτε δε θα γνωρισω. Που ποτε δε θα μαθω γιατι συνεχεια απομακρυνονται απο εμενα. Μηπως πρεπει ν' αρχισω να τρεχω κι εγω μαζι τους?

Καθε γυναικα εφευρισκει μια τραγωδια μονο και μονο για να βρεθει καποιος να τη σωσει. Αυτη ειναι η δικη μου τραγωδια:...Ειμαι νεα, ειμαι γυναικα, ειμαι Ελληνιδα, ειμαι κορη, ειμαι ερωμενη, ειμαι αδερφη, ειμαι μαθητρια, ειμαι ευτυχισμενη, ειμαι γεματη ονειρα και δακρυα, ειμαι τοσα και τοσα αλλα, μα πανω απ' ολα ειμαι Εγω. Μεσα σ' ενα εκατομμυριο διαφορετικες ταυτοτητες πως θα βρω το δρομο για το δικο μου προσωπο? Την γυμνη, αυλη μορφη της υπαρξης μου. Γι αυτο που θα ημουν εαν γεννιομουνα σ' ενα τελειο πλανητη οπου δε θα υπηρχαν ουτε γλωσσες, ουτε θεοι, ουτε συνορα, ουτε φυλα, ουτε γεννητορες, ουτε κτητορες, δε θα υπηρχαν ηλικιες ή παθη. Να στεκομαι Εγω εκει στη μεση του γεματου πουθενα ενας σβωλος μαζας με το αερινο αιμα να παλλεται στις φλεβες μου και να μου λεει φωναχτα: Προς τα εκει βρισκεται θαμμενο το παιδικο σου δωματιο. Να τρεχω κατα κει ελευθερη. Ελευθερος. Εχοντας πιει την αγαπη ολοκληρου του κοσμου. Ποιος αντεχει τοση σκονη στο αιμα του? Αμα δοθεις ολοτελα ετσι στα ξαφνικα τρελαινεσαι. Μισεις αυτη τη σαρκα που σε περιοριζει. Φραζει την καρδια σου να νιωσει. Σταματαει το χερι σου να δωσει. Σβηνει τη φωνη σου να μιλησει. Μισεις ομως αυτο που αγαπας περισσοτερο.

Ο πρωτος θνητος πεινασε αρπαξε το ροπαλο και σκοτωσε το ζωο. Ματωσε τα χερια του για να μεγαλωσει τη νεα ζωη που ηρθε. Κανενας μας δεν την προσκαλεσε κι ομως εκεινη μας χτυπησε την πορτα. Ολο φουρια και κλαγγη ηρθε. Κατι θελει. Κλαμα, αιμα και δυο μικροσκοπικα κυτταρα που θα αγαπιουνται για παντα. Δεν υπαρχει μητερα ουτε πατερας. Βαγονια του παρελθοντος ολοι τους. Ουτε κορη, ουτε αδερφη. Ουτε γυναικα, ουτε αντρας."Η ζωη δεν μας δοθηκε, μας παραδοθηκε"--Αλφρεντ Αντλερ. Επεσε οπως το εξουθενωμενο παιδι στην αγκαλια μας.

Αυτα τα εγραψα μεσα στο μετρο του Παρισιου τρισημισυ χρονια πριν... Θυμαμαι το βαγονι να τρεχει υπογεια κι εγω περικυκλωμενη απο δυσνοητα προσωπα με εκφρασεις που δεν ηξερα να μεταφρασω. Θυμαμαι να καθομαι στην καρεκλα μου σχεδον αορατη παρατηρωντας ολες τις φυλες του Ισραηλ να παρελαυνουν απο μπρoστα και πισω και δεξια κι αριστερα μου. Θυμαμαι την τελευταια βολτα στο Σηκουανα με τη Νανα... Θυμαμαι τα νερα του ποταμου... Θυμαμαι εκεινο το μεθυστικο αρωμα της πολης που αν το μυρισεις παει και τελειωσε: στοιχειωνει τις μνημες σου... Ποσο μικρη ημουνα τοτε... Ποσο διαφορετικο θα ηταν ενα ταξιδι τωρα...

Τα ξαναφερα ολα τουτα στο νου μου σημερα ακουγοντας το Yellow Submarine των Beatles στο ραδιοφωνο καθως οδηγουσα. . . Καθομασταν σ' ενα καφε στο Παρισι αναγκαστικα γιατι μας επιασε βροχη. Χωθηκαμε στα βιαστικα και παραγγειλαμε κατι ζεστο να πιουμε οσοτου περασει μια απο αυτες τις απροσκλητες, φουριοζες μπορες του Παρισου. . . Παραδιπλα δυο νεραες Γαλλιδες με τα παιδακια τους ακομα στa καροτσακιa τους τραγουδουσανε γελωντας αυτο το τραγουδακι . . .

Κι απο τοτε αυτοι οι στιχοι αυτοι με ταξιδευουν παντοτε σ' εκεινη τη μαγικη στιγμη που ημουνα 21 χρονων, εξω ειχε κρυο και μπουμπουνιζε και γω με την παρεουλα μου μπλεκαμε τα χερια στο καυτο φλυτζανι να τα ζεστανουμε καπου εκει σ' ενα κουτουκι του Παρισιου . . .

Preludio en Tristeza Menor

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Há muito tempo que não sou eu . . .

. . . και ποσος ακομα θα περασει . . .

. . . αραγε ποια ειμαι?

. . . αραγε τι ειμαι?

Cumbanchero--Ruben Gonzalez

. . . μου λειπεις Ηλιαχτιδα μου . . . και με πονουν τα λογια σου . . ειναι σκληρα σαν το βλεμμα σου. . κι οσο κι αν εχεις δικιο. . τα λογια σου τρυπανε και χαραζουν και κοβουν . .

Everloving--Moby

Αραγε υπαρχεις?

Που εισαι?

Κι αν υπαρχεις γιατι δεν ερχεσαι να τωρα δα?

Αποψε ειμαστε μοναχα το σκοταδι κι εγω ..

Ποτο και πινελα κι ολες οι αχρηστες τεχνες να βασταξουν τη ζωη λιγο παραπανω . .

Γυρευω εκεινα κι εκεινους που θα κανουν το κορμι και το μυαλο μου να βογγααει απο ενταση. .

Γυρευω εκεινα κι εκεινους που θα με συρουν με αγγιγματα στα περατα της τρελας . .

Αναζητω την καταστροφη μου μα να 'ναι κοκκινη και πρασινη και λιλα και γαλαζια . .

Πολυχρωμη και Πολυγευστη . .

Δροσερη σαν παγωτο και καυτη ταυτοχρονα σαν παθιασμενο φιλι ποθημενο καιρο . .

Cat Power--Wonderwall (Oasis Cover)

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Tongue Tied--Balay feat Tricky

...ητανε να γεννηθω ελαφι ή αγερι ή νουφαρο να με χαιδευουν παντα τα απειρα χερια του εραστη ποταμου ή της ερωμενης θαλασσας. Στο σχεδιο του Συμπαντος το αυλο κομματι μου δεν ταιριαζε στ' ανθρωπινο καλουπι. Και να ομως που ποιος ξερει το πως και το γιατι πρωτανοιξα τα ματια μου οδυρομενη σ' εναν παραλογο κοσμο.

Παραλογο μα ομορφο. Μαζι χορευουνε αυτα τα δυο. Ο Παραλογισμος και η Ομορφια.Την τραβαει απ' το χερι εκεινος να την παρασυρει στο χορο. Απλωνει τα μαλλια της εκεινη να βρουν καταφυγιο ολες οι λυπες της πλασης. Ειναι μακρια τα μαλλια της. Δυο φορες τυλιγονται γυρω απο τον ισημερινο. Πλενονται στα κυματα των εφτα θαλασσων. Στεγνωνουν κατω απο τον φλογερο ηλιο της Σαχαρα. Κρυσταλλα παγου τα στολιζουν στο διαβα τους απο τις στεπες της Ρωσιας. Τυφλωνουν τα καστανα ματια του ταυρου να μην ξεχωριζει το κοκκινο πανι. Αναστεναζει μια γλυκια καστανοκοκκινη μπουκλα πανω απο το Τηγανι της Μεσογειου. Τι λογια εγραψε το πιο λαμπρο τεκνο του Τηγανιου...

Gypsy, let me lift your skirt

and have a look at you.Open in my ancient fingers

the blue rose of your womb.

Πως να μη μαθεις ισπανικα να τραγουδησεις τους στιχους αυτους στο πρωτοτυπο... Πως το πολυβουο μυαλο του Φεντερικο να επιτρεψει κι αλλη γλωσσα να γινει κτημα του οταν σκεφτεται σε στιχους... Μιλαει για τους Τσιγγανους οπως τσιγγανα ειναι η καρδια μας... Αγαπαει οποιον θελει. Ταξιδευει στα ματια του ποθου της. Καθε φορα που το μυαλο σβηνει την υπαρξη μας με το σφουγγαρι της λογικης, εκεινη ξεσηκωνει γιορτη στο σωμα...Κοιτω τα δαχτυλα μου και εισαι καπου εκει κρυμμενος στις γωνιες τους. Κι ειναι σαν να σε ξερω χρονια και σαν το αυριο σαν αυριο να μη μοιαζει που λεει και το τραγουδι. Εισαι ο Παραλογισμος και η Ομορφια μαζι. Εισαι χρωμα λευκο που αγκαλιαζει ολοκληρη την παλετα. Ανοιγεις τα χερια και πιτσιλιες πεταγονται στον καμβα μου. Μοναχα που ακομα δεν εχεις παρει μορφη. Δεν εχεις ονομα ακομα... Εισαι απλα ενα τραγουδι για την ωρα και μου κανεις ερωτα. . . Χιλιες φορες. . Το παιζω ξανα και ξανα. . Και προσμενω. . .

"I want to be free. . . and I am free."

Karmacoma--Massive Attack feat. Tricky

I see you digging a hole in your neighborhood
Youre crazy but youre lazy
No need to live in a lean-to
Your troubles must be seen to seen to
Money like its paper with faces I remember
I drink on a daily basis
Though it seldom cools my temper
It never cools my temper

Σε μια κατασταση παρανοιας. Σε διαδρομους με κοκκινα χαλια. Ο εαυτος μου παλευει με την ευκαιρια της ζωης του και τα παιζει ολα για ολα. Το κακο κοριτσι αποψε θα 'μαι εγω. Το τιμημα ειναι να ποναω. Να πονεσω. Που. . . ? Παντου. Το σωμα ειναι το λιγοτερο. Το σωμα θα γλειψει τις πληγες του. Το οπλο μου σημαδευει αδιακριτα. Χανω το μυαλο μου. Ρινορραγω. Η ιδια φραση ξανα και ξανα. . . Τα δαχτυλα δεν παυουν να χτυπουν τα πληκτρα σαν να παραγουν μελωδιες. Μελωδιες της τρελας. Ειναι ησυχα εκει μεσα. Δυο κοριτσακι που μοιαζουνε πολυ με κοιταζουνε ταχα αθωα. Κι υστερα πια ενα χερι αναμοχλευει τα σωθικα μου και δεν θυμαμαι τιποτα.

Deflowering my baby,

are you my baby mate

My baby

Deflowering my baby,

are you my baby mate

I must be crazy, you must be lazy

Que te den--Amparanoia

El dia que me dijiste

adios mu buenas

me voy de aquí (me voy de aqui!)

dejaste mi alma en pena

por los rincones

llorandote a ti,

ahora que ha pasado mas de un año,

ya te he olvidado (ya te he olvidado!)

me deseo buena suerte

no volver a verte

y que me vaya bien.

Adios mi corazón,

y que te den,que te den por ahi,

que no, me supiste dar,

ni un poquito lo que te di a ti!!

QUE TE DEN!!

si pasas por mi puerta

veras 7 u 8

ahi esperándome (esperandote!)

para bailar,ir a la discoteca,

tomar cerveza o tomar el te (borracha!)

y yo sonrrio coqueta, hoy tengo jaqueca no voy a salir (no voy a salir!)

mañana volvemos preziosa con 4 rosas todas para ti,

(mentirosa!)

Adios mi corazón,

y que te den ,que te den por ahi,

que no,

me supiste dar,

ni un poquito lo que te di a ti!

Adios mi corazón, y que te den, que te den por ahi,

que no, me supiste dar,

ni un poquito lo que te di a ti!

Adios mi corazón,

y que te den que te den por ahi,

que noo, me supiste dar,

ni un poquito lo que te di a ti! !!

QUE TE DEN!!!! QUE TE DEN!! !! QUE TE DEN!!

Verde Mar --Chambao

Verde mar, gotas del cielo caía

Eres tú, quien al oído me decía

Una luz, que mi alma iluminó

Eres tu, el de las palabra bellas

El que me enseñó el camino

Sin salir de mi destino

Eres tú, eres tú

El que solo con palabras

Conquistó mi corazón

Quiéreme, dime que nunca te irás

Que podré seguir soñando

Que podré seguir amando

Eres tú, eres tú

El que solo con palabras

Conquistó mi corazón

--αφιερωμενο στις δυο αγαπες μου που ειναι στην αλλη πλευρα του Ατλαντικου...

hide MY tears

τυλιγμενη στο σωμα

με τα χερια σχοινια

το μυαλο δεσμωτη

κατρακυλω στα χωματα

κι υστερα βρεχει

και το χωμα γινεται λασπη

ποσο δυσκολοτερο το κυλισμα

τα πνευμονια σωνονται

τα χειλια παυουν να μιλουν και να φιλουν

αρχινανε να αναπνεουν να σε βασταξουν στη ζωη

αυτη τη ζωη που ολο σε κοροιδευει και σε φωναζει "χαζη"

και φευγει μικρη Λολιτα να γητεψει εραστες κι ερωμενες

θυμωνει το μυαλο

λυσσαει απο θυμο

μανιασμενα χτυπαει την καρδια

κι επειτα δινει εντολη να σηκωθω στα δυο μου ποδια . .