το Παραπονο του Γλαρου

Ας παρουμε την ιστορια απ' την αρχη.

Ο Medviedenko ειναι ερωτευμενος με την Masha που ειναι ερωτευμενη με τον Konstantin Treplyov που ειναι ερωτευμενος με την Nina που ειναι ερωτευμενη με τον Trigorin ο οποιος εχει σχεση με την Madame Arkadina. Μπερδευτηκατε? Ας τα γραψω λιγο πιο σχηματικα:

Medviedenko --> Masha --> Konstantin --> Nina --> Trigorin

"Η Ιατρικη ειναι η πιστη μου συζυγος και η Λογοτεχνια η ερωμενη μου", ειχε πει καποτε ο Αντον Τσεχωφ. Εζησε προσπαθωντας με ευλαβεια να ανταπεξελθει ολες τις δυσκολιες του επαγγελματος του θεραπευτη μεσα στις δυσκολες συνθηκες της φτωχιας και της ανεχειας. Υπηρξε εξαιρετος γιατρος με ιδιαιτερη ευαισθησια ως προς το να καταπραυνει τον πονο των ασθενων του. Ωστοσο το αληθινο του παθος ητανε η λογοτεχνια. Σε εκεινην δοθηκε ολοκληρωτικα. Εκεινην αγαπησε και δεν εγκατελειψε ποτε. Αφησε την ψυχη και το μυαλο του να βουτηχτουν μεσα της. Της εκανε ερωτα με ολη την ορμη μιας ευθραυστης ιδιοσυγκρασιας. Κι εκεινη, πληθωρικη ξεμυαλιστρα, του ανταπεδωσε ολη την αγαπη του δωριζοντας του την Αθανασια. Και πλεον η πιστη συζυγος ξεθωριασε στο χρονο για να μεινει η ανθρωποτητα να τον θυμαται μοναχα ως εναν απο τους μεγαλυτερους συγγραφεις της ιστοριας. Οπως ακριβως η Χριστιανε Γκετε περασε ως ενα απλο ονομα στην εγκυκλοπαιδεια πλαι σ' εκεινο του συζυγου της, ενω η Bettina von Arnim (πλατωνικη ερωμενη του Goethe) χαραχτηκε στις φλεβες του χρονου.

Κι ειναι περιεργο πως ενας ανθρωπος με κρυσταλλινη καρδια κι ανεραστη ζωη (γαμος απο αποσταση και μια συζυγος που οι φημες την θελουνε μοιχαλιδα) καταφερε να αποτυπωσει την σπαρακτικη οδυνη του ανεκπληρωτου ερωτα. Και δεν μιλουμε για το σαρκικο κομματι της εκπληρωσης. Η Masha υποκυπτει και παντρευεται τελικα τον δασκαλο Medriedenko. Αποκτουν ενα παιδι μαζι. Μα ο Medriedenko μπορει να ειναι ευτυχισμενος? Κοιμαται και ξυπναει, μπαινει μεσα στο κορμι μιας γυναικας, της γεννας ενα πλασμα δικο του και δικο της, μα δεν καταφερνει να σβησει απο τη σκεψη της Masha τον βαθυ της ερωτα για τον Konstantin.

Η Nina και ο Trigorin εχουν εναν συντομο ερωτικο δεσμο στη Μοσχα μερι που εκεινος επιστρεφει πισω στην αγαπημενη του Arcadina. Τι εμεινε τελικα απο τη σχεση αυτη? Εφημερες αναμνησης, ενα μωρο που δεν προλαβε καν να γινωθει και μια τσακισμενη καρδια. Η Nina γινεται μελος ενος δευτεροκλασσατου θιασου με σκοπο να ξεχασει. Συνανταει τον Konstantin επειτα απο καιρο. Εκεινος της ζηταει να ειναι μαζι. Εκεινη αρνειται. Δεν ειναι ερωτευμενη μαζι του. Ο ρομαντισμος και το σεξπηρικο δραμα αναμειγνυονται στο συγγραφικο μπλεντερ με τελικο επιλογο: την αυτοκτονια του Konstantin.

Οι ρολοι μπερδευονται. Μια αλυσιδα στειρων ερωμενων. Ορισμενοι καταφερνουν εστω προσκαιρα να χαρουν το λατρεμενο το σωμα. Το σωμα που κοιμηθηκαν χιλιες φορες στον υπνο τους προτου το αποκτησουν. Η μοιρα ειναι καπως πιο με το μερος αυτων. Δεν ειναι ακριβως ευτυχισμενοι, αλλα τουλαχιστον γευτηκαν το πιοτο της αμαρτιας. Το ηπιανε και οπως ειναι γραφτο: το κρασι μισεψε καποια στιγμη. Δεν εχει αλλο. Μενουν ομως οι μνημες. Μενει η παρηγορια των οσων μοιραστηκες με τον αγαπημενο για να σου δωσει την ωθηση να συνεχισεις. Γιατι η αληθινη αγαπη υπαρχει. Και ησουν τυχερος που τη βρηκες. Ησουν τυχερος που την εζησες. Εστω για λιγο. Αυτο το λιγο ειναι πολυ περισσοτερο απ' οσο θα εχουν οι πιο πολλοι.

"A young girl lives all her life on the shore of a lake. She loves the lake, like a seagull, and she's happy and free, like a seagull. But a man arrives by chance, and when he sees her, he destroys her, out of sheer boredom. Like this seagull.", λεει ο Trigorin στη Nina οταν εκεινη δειχνει το δωρο που μολις της εκανε ο Konstantin. Ενας νεκρος γλαρος. Ενα πουλι περηφανο. Ελευθερο. Ανεξημερωτο. Ομορφο και ολολευκο. Το πληγωνει για να το φερει στην αιωνια αγαπημενη. Ωστοσο δεν ειναι αυτος (ο Konstantin) που θα την πληγωσει. Και να 'θελε δεν εχει τη δυναμη. Γιατι η Nina ειναι ερωτευμενη με τον Trigorin και μονο ο Trigorin μπορει να κοψει την καρδια της κομματια. Ο αντρας που ξεστομιζει τα λυρικα λογια ειναι ο θυτης. Και θυμα του ο αποδεκτης αυτων των λογων. Ειρωνεια δεν ειναι?

Αναρωτιομασταν με το Κινεζακι γιατι να μην ερωτευομαστε εκεινους που μας ερωτευονται και γιατι να μην μας ερωτευονται κεινοι που ερωτευομαστε.... Την ιδια κουβεντα καναμε συμπτωματικα και με την Νταφ... Παραπονο... Οχι θυμος... Οχι κατηφεια... Μοναχα ενα παραπονο σε πιανει βλεποντας ποσο πολυπλοκες εξισωσεις γραφει η Ζωη. Ολακερες, ατελειωτες αλυσιδες αμιλητων ερωτων... Αγαπες που δεν προλαβαινουν να βγουν καν απ' το τσοφλι...

Αχ, αυτα τα χερια και τα χειλη. . . Το αγγιγμα που δεν μπορω να ξεχασω και με παρασερνει στους κοσμους κεινους οπου δεν υπαρχουν Αρχοντες. . . Δεν σε χορτασα και δεν πιστευω μητε τις ιδιες μου τις λεξεις. . . Δεν καταλαβαινω το σωμα μου που τρεμει οταν σε θυμαται ακομα κι οταν δεν σ' εχω καν στη σκεψη. .

Δεν φταις για τα ματια μου που ποθουνε τοσο να σε δουνε. . Εστω και κλεφτα. . Δεν φταις που μ' εχεις συρει σε δρομους ξενους. . Δεν μιλω τη γλωσσα τουτου του τοπου κι ουτε ξερω τα εθιμα του. . Αλλοτριωμενη και φοβισμενη. Φοβισμενη που νιωθω για πρωτη φορα κατι που μοιαζει να ειναι αληθεια. . Δεν φταις που τα βραδια σαν κοιμαμαι ερχεσαι και μου κανεις ερωτα, μα τα πρωινα που ανοιγω τα ματια δεν εισαι εκει. . Δεν φταις που δεν εισαι στον ξενο τοπο που εγω βρεθηκα σε μια ριπη του χρονου. . Δεν φταις που πρεπει να μαθω πως θα ξεφυγω απο αυτο το μερος κι αντε να συνεννοηθεις στην περιεργη τους γλωσσα και τα αναγλυφα τους συμβολα. .

Δεν φταις ματια μου κι ομως φταις ταυτοχρονα τοσο πολυ. .

Ρωτουσε το Κινεζακι... Ρωτουσε η Νταφ... Και η μονη απαντηση που μπορω να σκεφτω ειναι: γιατι αν δεν ηταν ετσι τα πραγματα δεν θα υπηρχε η Τεχνη. Οι ανεκπληρωτες αγαπες βαζουν στο στυλο μελανι και στις συναψεις του εγκεφαλου την εμπνευση...

Ολοκληρους πολεμους για τα ματια μιας γυναικας μουρμουρισαν οι Μουσες στ' αυτια του Πρωτου Ποιητη... Δεν μπορει να ειναι συμπτωση...