Ο ποιητης μιλωντας τον Ερωτα

Ειμαι ένα σιωπηλο και παθιασμενο κοριτσι που, σαν τον θαυμασιο Βερλαιν, εχω μεσα μου ένα κρινο που δεν γινεται να το ποτισω και γι αυτό δειχνω στ’ αγαθα ματια που με κοιτουν ένα πορφυρο ροδο που εχει την αισθησιακη αποχρωση της παγωνιας του Απριλη, μα που δεν είναι η αληθεια της καρδιας μου…

 

Te gustσo la ciudad que gota a gota
labrσ l agua en el centro de los pinos?
Viste sueρos y rostros y caminos
y muros de dolor que el aire azota?

Viste la grieta azul de luna rota
que el Jϊcar moja de cristal y trinos?
Han besado tus dedos los espinos
que coronan de amor piedra remota?

Te acordaste de mi cuando subias
al silencio que sufre la serpiente,
prisionera de grillos y de umbrνas?

No viste por el aire transparente
una dalia de penas y alegrνas
que te mando mi corazon caliente?

Σ' αρεσε η πολιτεια, σταλαματια-σταλαματια
που σμιλεψε το νερο καταμεσις στα πευκα;
Ειδες ονειρα και προσωπα και δρομους
και τειχη οδυνης που ο ανεμος μαστιγωνει;

Ειδες τη γαλανη χαραδρα απο φεγγαρι θρυψαλο
που ο Χουκαρ βρεχει με κρυσταλλα και κελαηδισματα;
Τα δαχτυλα σου φιλησαν τις μουσμουλιες
που στεφανωνουν μ' ερωτα πετρα απομερη;

Εμενα με θυμηθηκες σαν ανηφοριζες
τη σιγαλια που τυραναει το φιδι
αιχμαλωτο στους γρυλους και στ' αποσκια;

Δεν ειδες μεσα απ' τον αγερα το διαφανο
μια νταλια απο καημους κι απο χαρες
που σου στειλε η φλογερη καρδια μου;
 

Esta luz, este fuego que devora.
Este paisaje gris que me rodea.
Este dolor por una sola idea.
Esta angustia de cielo, mundo y hora.

Este llanto de sangre que decora
lira sin pulso ya, lϊbrica tea.
Este peso del mar que me golpea.
Este alacrαn que por mi pecho mora.

Son guirnalda de amor, cama de herido,
donde sin sueρo, sueρo tu presencia
entre las ruinas de mi pecho hundido.

Y aunque busco la cumbre de prudencia
me da tu corazσn valle tendido
con cicuta y pasiσn de amarga ciencia.

Αυτο το φως, τουτη η φωτια που κατατρωει.

Τουτο το σταχτι τοπιο που με τυλιγει.

Τουτος ο πονος για μια και μονη ιδεα.

Τουτη η αγωνια τ' ουρανου, του κοσμου, της ωρας.

Τουτος ο θρηνος του αιματος που στολιζει

λυρα διχως παλμο πια, φευγαλεο δαυλο.

Τουτο το βαρος της θαλασσας που με χτυπα.

Τουτος ο σκορπιος που μου φωλιαζει στο στηθος.

Ειναι το στεφανι του ερωτα, κλιναρι πληγωμενου,

οπου διχως υπνο ονειρευμαι την παρουσια σου

μεσα στο ρημαδιο του στηθους μου βουλιαγμενο.

Και μολο που ψαχνω την καμπυλη της φρονησης

μου προσφερει η καρδια σου κοιλαδα απλωμενη

με φαρμακι και παθος γνωσης πικρης.

αχ. . . Ποτε θα λογικευτει το μυαλο και δεν θα παρασερνεται απο τους ερωτες των ποιητων, τα ομορφα λογια τους και τα ανεφικτα "σημερα" τους. . . ?

--Φεντερικο Γκαρθια Λορκα, μετ. Μαγια-Μαρια Ρουσσου