Για ενα κοριτσι με ματια σκοτεινα

. . . σ' ακουω πισω απο τα καλωδια να πονας . . . ζηλευω λιγο ξερεις την ομορφια αυτου του πονου . . . αθανατοι νιωθουμε σαν ειμαστε παιδια κι οταν μεγαλωσουμε μοναχα τις ωρες του μεγαλου ερωτα . . . υπαρχει ομως στ' αληθεια ο ερωτας ή ειναι μοναχα μια οφθαλμαπατη? καθρεφτισμα της φαντασιας μας που πλαθει το ετερο πλασμα σαν να 'τανε πηλος οπως εμεις ποθουμε . . . να μας ταιριαζει σαν κλειδαρια . . . μα οταν γινουμε κλειδια δεν χωραμε και δεν ταιριαζουμε . . . ματαια πληγωνουμε τις γωνιες μας μπας και χωρεσουμε . . . μπας και ταιριαξουμε και ξεκλειδωθουμε επιτελους ερχομενοι αντιμετωποι με την πληρη ελευθερια . . . μια μορφη αθανασιας τοσο διαφορετικη απο την παιδικη κι ομως τοσο ομοια . . . πιανουμε το αλλο πλασμα και λυσσασμενα το βαζουμε μεσα μας για να το γεννησουμε μια και δυο και τρεις και απειρες φορες . . . αυτο το συναισθημα ειναι που μας ωθει να πιστευουμε οτι η αγαπη μας ανεβαζει στους ουρανους . . . I' m so sad on my own . . . Ειπε μια μερα Εκεινος: Θ' ακουμε αυτο το τραγουδι σ' ενα μπαρ στην ακρη του Κοσμου, κι επειτα απο αυτο ολοκληρος ο Κοσμος θα καταστραφει . . . Ομορφα λογια που εσπρωξαν Εκεινη να ερωτευτει . . . Και μοναχα Εκεινη, η Ροζαλια, ξερει ποσο της στοιχισε να ονειρευτει . . . Σε μενα δεν ειπε τιποτα το ποιητικο Εκεινος . . . γιατι η καρδια του ειναι ακομα φωλιασμενη σε περασμενες αγαπες . . . Μα δεν ειχε σημασια αυτο . . . Εκεινη, η Μαρια-Ηλεκτρα, εχασε τον ελεγχο της λογικης της και σπαει τις ιδιες της τις φλεβες απο οργη . . . στην πραγματικοτητα απο φοβο . . . "Αραγε ειμαι αρκετη για να μ' αγαπησουν καποτε κι εμενα ως την ακρη του Ουρανου?", ρωταει η Ροζαλια και τρομαζει μην της απαντησουν . . . Ρωταει η Μαρια-Ηλεκτρα και τρεμει μην ειναι απ' αυτους που γεννηθηκαν για να ζουν μονοι . . . Και γι αυτο αγκιστρωνεται απο το καλεσμα καθενος περαστικου αγαπημενου μηπως και ξεφυγει της καταρας . . . Φοβαται η Μαρια-Ηλεκτρα μηπως ειναι το Τρελο Κοριτσι που τραγουδα . . . . Τα αστερια χορευουν σε μπλε και κοκκινο και το αυταρχικο μαυρο καλπαζει μεσα . . . Φανταστηκα πως θα γυρνουσες ετσι οπως ειπες, αλλα μεγαλωνω και ξεχνω τη μορφη σου . . . Θα επρεπε να εχω αγαπησει μια αστραπη . . . Τουλαχιστον οταν ξαναρχεται η ανοιξη ξαναβρυχονται . . . Τερμα της ανοιξης σε ειδα και νομιζω πια πως εγω σε δημιουργησα μεσα στο κεφαλι μου . . . Τουλαχιστον εσυ Ροζαλια, γλυκια μου Ροζα, εζησες αυτο το κατι της εκρηξης που σε τιναζει στα συννεφα . . . Περπατησες αναμεσα τους . . . Τωρα κρυωνεις που δεν εχεις τα χερια Εκεινου . . . Σε σφιγγει η λυπη . . . Και η λυπη ειναι σαν τον ιστο της αραχνης και σαν πεσεις μεσα νομιζεις δεν θα βγεις ποτε . . . Παραδιπλα σου κολλημενο βρισκεται το κορμι μου και γω Ροζαλια δεν ειχα στο πλευρο μου παρα μονο ενα πουκαμισο αδειανο . . . Οσο κι αν το αγκαλιαζω απομενει κουφιο και δεν μου αντιγυριζει την αγκαλια . . . Το φαντασμα του κοιμαται πανω σε ξενα χειλη και δεν υποψιαζεται καν τα δεσμα μου . . . Σε λιγο η λαιμαργη Αραχνη θα φανει Ροζαλια και ξερεις κατι? Ειμαστε η πιο μεγαλη μας εκπληξη . . . Ισως αν σε τραβηξω κι αν με τραβηξεις απο τουτο τον ιστο να σωθουμε . . . Να σωσω εγω εσενα κι εσυ εμενα . . . Και ισως παρακατω ξανασυναντηθουμε με την αθανασια της αγαπης . . . Πολλα "ισως", μα αυτα τα "ισως" ειναι τα μονα που μας απομεινανε . . .