"Nations write their autobiographies in three manuscripts: the book of their deeds, the book of their words, and the book of their ART. "
North West Australia - Bradshaw Paintings Gwion ArtAncient Rock Art of North West Kimberley, Australia
Η διπλανη τοιχογραφια, κομματι των τιτλοφορημενων Bradshaw Paintings, ανακαλυφθηκε πρωτη φορα απο τον Joseph Bradshaw το 1891, οταν χαθηκε κατα τη διαρκεια μιας εξερευνητικης αποστολης στην Βορειοδυτικη Αυστραλια.
Ακομα δεν εχει καθοριστει ποσο παλιες ειναι τουτες οι εικονες πανω στο βραχο, καποιοι ομως τις υπολογιζουν 50.000 χρονων.
Η παρατιθεμενη ειναι μια απο τις 32 εικονες που βρεθηκαν και απεικονιζει δυο χορευτες, κατα πασα πιθανοτητα συμμετεχοντες σε καποιον χορο ή ιεροτελεστια.
Ο θρυλος λεει πως πουλια αποτυπωσαν στο βραχο αυτες τις ζωγραφιες με πινελο το ραμφος τους και χρωμα το αιμα τους. Χτυπουσαν το βραχο με το ραμφος ωσοτου το ραμφος ματωνε κι επειτα με ενα πουπουλο απο την ουρα τους και το ιδιο τους το αιμα δημιουργησαν τα καλλιτεχνηματα των αυστραλιανων βραχων.
Dance, 1909--Henri Matisse
Ο γνωστος πινακας του Matisse τοποθετει πεντε γυμνες, απεριτες ονειρικες φιγουρες σ' εναν διασπωμενο κυκλο χορου. Το αχρονο και λιτο τοπιο--μπλε ουρανος, πρασινο γρασιδι--διδει μια νοτα διαχρονικοτητας στο σκηνικο. Υμνος στη ζωη, στην ελευθερια και στην ορμη του ανθρωπου για το αυριο, ο πινακας αυτος προσπαθει να συλλαβει το ιδιο ακριβως νοημα με την βραχογραφια της Αυστραλιας.
Οι αγωνιες, οι αναζητησεις, οι φιλοσοφικοι στοχασμοι του Ανθρωπου αποδεικνυονται προαιωνιοι. Τοξα διαττοντα μεσα στην κλεψυδρα του Χρονου. Και το μοτο: "δεν υπαρχει παρθενογεννεση στην τεχνη" αποκτα ακομα ενα βαριδιο σημασιας.
Ωστοσο πρεπει ως εκτουτου να σταματησουμε να παραγουμε τεχνη?Οχι βεβαια. Το θεμα δεν ειναι τι θα πεις--ολα εχουν ειπωθει προτου καλα ξεφυγουμε απο τον βρυχηθμο στην ομιλια--μα το πως θα το πεις.
Ολα τα νεογεννητα ειναι ιδια στα ματια ενος Συμπαντικου αποστασιωποιημενου Πλασματος. Στα ματια ομως της μητερας το δικο της μωρο ειναι ολοτελα διαφορετικο και μοναδικο.
Ο γνωστος πινακας του Matisse τοποθετει πεντε γυμνες, απεριτες ονειρικες φιγουρες σ' εναν διασπωμενο κυκλο χορου. Το αχρονο και λιτο τοπιο--μπλε ουρανος, πρασινο γρασιδι--διδει μια νοτα διαχρονικοτητας στο σκηνικο. Υμνος στη ζωη, στην ελευθερια και στην ορμη του ανθρωπου για το αυριο, ο πινακας αυτος προσπαθει να συλλαβει το ιδιο ακριβως νοημα με την βραχογραφια της Αυστραλιας.
Οι αγωνιες, οι αναζητησεις, οι φιλοσοφικοι στοχασμοι του Ανθρωπου αποδεικνυονται προαιωνιοι. Τοξα διαττοντα μεσα στην κλεψυδρα του Χρονου. Και το μοτο: "δεν υπαρχει παρθενογεννεση στην τεχνη" αποκτα ακομα ενα βαριδιο σημασιας.
Ωστοσο πρεπει ως εκτουτου να σταματησουμε να παραγουμε τεχνη?Οχι βεβαια. Το θεμα δεν ειναι τι θα πεις--ολα εχουν ειπωθει προτου καλα ξεφυγουμε απο τον βρυχηθμο στην ομιλια--μα το πως θα το πεις.
Ολα τα νεογεννητα ειναι ιδια στα ματια ενος Συμπαντικου αποστασιωποιημενου Πλασματος. Στα ματια ομως της μητερας το δικο της μωρο ειναι ολοτελα διαφορετικο και μοναδικο.
Καθε εποχη ειναι μια μανα και καθε παραγωγο τεχνης ενα απο τα μωρα της.
Απο αυτα τα μωρα θα μας κρινουν οι μελλοντικες γενεες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου