Παραμυθι: Το Ασχημοπαπο

Στον αληθινο κοσμο των αδελφων Grimm τα παραμυθια δεν τελειωναν με το ηθικο διδαγμα του Αισωπου. Βεβαια και κει στο τελος το Καλο δικαιωνοταν, επιβραβευοταν και το Κακο τιμωρουνταν παραδειγματικα. Αν το παιξουμε λιγο πιο τολμηροι απο τους ανεραστους Jacob και Wilhelm παραφραζοντας το κλασσικο εικονογραφημενο "Το ασχημοπαπο"... η ιστορια θα μπορουσε να παει καπως ετσι:

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν μια μαμα Παπια και ειχε πεντα παπακια. Τα τεσσερα ομορφα, ζουμπουρλουδικα, με μεταξενια φτερα και γλυκεια φατσουλα. Το πεμπτο αντιθετα με τα γριζα, ταλαιπωρα φτερακια του και το κατσουφικο βλεμμα δεν εμοιαζε σε τιποτα την ομορφια των αδερφων του. Στο σχολειο ολα τα αλλα παπακια το κοροιδευαν. Το ελεγαν "χοντρο" και "ασολουπωτο". Εκεινο το δυστυχο διαβαζε πολυ με μοναδικο φαρο ελπιδας τη σκεψη: "θα σας δειξω εγω... μια μερα θα φτασω πολυ ψηλα και σεις θα ειστε κομμωτριες και γκαραζιερηδες... Και θα χω φτιαξει μια αξιοζηλευτη οικογενεια...Και ολοι θα θελουν να ειναι εγω". Ετσι την περνουσε το ασχημοπαπο. Μελετωντας, λυνοντας ασκησεις, αναζητωντας σε καθε αξιολογο, μεγαλυτερο αντρα εναν πατερα που οχι απλως θα το αγαπουσε οπως ενας πατερας οφειλει να αγαπαει το παιδι του, αλλα να το ερωτευτει, να το θαυμασει, να το λατρεψει οπως ενας πατερας μονο μπορει να λατρεψει μια κορη. Τις φορες που ο πονος το πνιγε πηγαινε στην βιβλιοθηκη της Παπιουπολης. Αναμεσα στις φανταστικες σελιδες ξεχνιοταν. Μεταμφιεζοταν σε μια αιθερια πορνη, σε μια στοργικη μητερα, σ' εναν βαναυσο αδερφο, σ' ενα παιδι καταδικασμενο να πεθανει απο φυματιωση στις αρχες του εικοστου αιωνα καπου στη Ρωσια. Δεν ηταν πλεον το ασχημοπαπο που ολοι περιγελουσαν. Ηταν ηρωας της φαντασιας θνητων θεων. Μετα βυθιστηκε σε ταινιες, σε τραγουδια, σε σκιτσα απλα αφηνοντας το χρονο να κυλισει. Προσπαθησε να αποτιναξει το αισθημα μειονεξιας. Προσπαθησε να κανει τη μαμα και τα δερφια του περηφανα. Κοιταζοταν καθε πρωι στον καθρεφτη."Θα γινω κυκνος... Θα γινω κυκνος... Υπομονη".Τα χρονια ηρθαν κι εφυγαν. Ωσπου το ασχημοπαπο συνειδητοποιησε πως απλως τα γκριζα φτερακια του μεγαλωσαν σε στεγνα, μεγαλα, γκριζα φτερα, η μουσουδα του δεν αλλαξε το κατσουφιασμενο της σχημα, κανενας ερωτας και κανενας πολεμος δεν ηρθε. Καμια επιτυχια τοσο μεγαλη που να φτασουν οι παλιοι κατηγοροι του να το θαυμαζουν. Το Ασχημοπαπο μας παρεμεινε ενα Ενηλικο Ασχημοπαπο παρολες τις προβλεψεις για κατι μεγαλο ή καλυτερο. Στα ματια του καθρεφτη του το γκρι και η θλιψη δεν εφυγαν ποτε.

--i wear my blues lately. . . Θελω επιτελους να τελειωνω, να φυγω, να κανω αυτα που στ' αληθεια ονειρευτηκα για μενα σαν ημουνα παιδι, θελω την αγαπη που θα μ' αγκαλιασει χωρις αρχη και τελος... Αχ. . . Θελω τοσα πολλα... Και δεν εχω υπομονη... Οχι, δεν εχω. .