Αν ήτανε το έδαφος σου πρόσφορο
θα σού ’φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους, δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές
Αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σού ’φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός
Όνειρα, όνειρα, φλόγες μακρινές μου
του φευγιού μου όνειρα κι άγνωστες φωνές μου
Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ’ τ’ άσπρο σου το χιόνι δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί
Όνειρα, όνειρα, φλόγες μακρινές μου
του φευγιού μου όνειρα κι άγνωστες φωνές μου
--ειμαι τοσο κουρασμενη... ειμαι τοσο μονη... δεν θελω να δω, ουτε να μιλησω, ουτε να ακουω, ουτε να κοιταζω, ουτε να νιωθω... ειμαι τοσο μα τοσο κουρασμενη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου